
Bij die meting bleek dat de bloeddruk goed was, maar óók dat hij 's nachts wat oploopt. De huisarts belde me (COVID-periode) en vroeg me een aantal vragen die op OSAS konden wijzen, waarop ik op alles "ja" antwoordde. Vervolgens kreeg ik een verwijzing naar de slaap- en snurkpoli hier in het zuiden des lands. Helaas stond het daar even stil en kon ik pas 24 juni terecht bij de intake, door een KNO-arts. Ik ga in augustus Celon-therapie krijgen om de neus doorgankelijker te maken, en werd aangemeld voor de PSG. Dat zou eind augustus-begin september gaan worden.
Bij het invullen van de vragenlijst bekroop me onzekerheid. Alle vragen, behalve "bent u een man"; moest ik sterk positief antwoorden. Tot die tijd dacht ik steeds dat mijn moeheid psychisch was . Er gebeuren al jaren dingen in mijn persoonlijke leven, die daar aanleiding toe gaven. Maar de laatste tijd speelden die dingen eigenlijk niet meer, en viel ik toch nog steeds in slaap op het werk, in de bioscoop, in het theater op de eerste rij bij Guido Weijers (sorry Guido)

Ik heb toen een Checkme-O2 gekocht omdat ik niet tot september wilde wachten: ik ben me KAPOTgeschrokken van de waardes. De spO2 daalde steeds naar 60%; gemiddeld over de nacht 87% etc. En de hartslag mee op en neer. Er zit een vibratie-functie op de sensor, wanneer deze onder een in te stellen waarde (standaard 90%) daalt: ik had die nacht het idee, dat het apparaat kapot was, omdat het alléén maar aan het vibreren was. Natuurlijk heb ik mijn man ter controle het metertje laten gebruiken: toen kwam wél een "groene" grafiek (bij mij was deze bijna helemaal rood-oranje). Ik heb gebeld met de poli en toen kon ik al een paar dagen later terecht voor de PSG. Daar hebben ze de Checkme geijkt, de waarde klopte precies! Bij het inleveren liet de laborante me al even zien wat er was geregistreerd en ze zei dat het niet goed was... Ik zat daarna in bad, om de klei uit mijn haren te weken

Mijn AHI was 78, de precieze onderverdeling ben ik vergeten, maar het waren obstructieve apneus (geen centrale) tot 5 minuten aan toe tijdens de veel te korte REM-slaap. En ik heb helemaal geen diepe slaap.
Als ik nu terugkijk op mijn leven, dan heb ik dit al jaren. Zeker 5 jaar (maar wel verergerend in die tijd). Psychologen bezocht (en er was altijd wel wat om over te praten door de dingen die er om mij heen gebeurden). Ik hoorde wel eens van slaap-apneus, altijd droge mond, vaak naar het toilet 's nachts -naast de allesoverheersende moeheid, maar ik wist overal wel een andere verklaring voor te vinden...(en ik wilde niet de zelf-dokterende-patiënt uithangen bij de dokter).
Ja, ik ben veel te zwaar. Daar gaat nu echt wat aan gebeuren. Ik hoop meer energie te gaan krijgen, zodat ik overdag niet steeds meer naar energie-leverende-dingen hoef te grijpen. En ik verheug me ontzettend op mijn eerste nacht straks (en ben me ervan bewust dat het ook wel even kan duren eer ik me beter ga voelen). Ik hoop dat ik weer eens een hele film kan zien. Of een boek kan lezen. Of gewoon èrgens zin in hebben om te doen, in plaats van alleen maar te denken: moet dit echt, wanneer kan ik gaan rusten.
Jullie horen nog van me...