Ik ben er nog :)

1
Goedemorgen gemaskerde boeren, burgers en buitenlui.

Allereerst nog de allerbeste wensen voor 2020 en de komende jaren.

Het is weer een tijd geleden dat ik iets van me heb laten horen maar ik ben er nog hoor. Vooral dat laatste is nogal een puntje geweest de afgelopen tijd.

2019 is ten einde. Man man wat een jaar was dat. Een jaar met erg veel tegenstrijdigheden in geluk en pech. En dan begint 2020 ook nog eens niet al te best.

Zal nooit vergeten wat apneu me gebracht heeft. Stress, ellende zo’n masker. Niet kunnen slapen, zoeken naar hoe het wel gaat werken. Het moest omdat ik nu via dit forum wist wat het apneu allemaal kan veroorzaken. Sluipmoordenaar las ik hier. Na maanden ging het beter en beter om gelukkig een weg gevonden te hebben om elke nacht het masker op te zetten. Hier ben ik altijd nog blij om. Kan nog altijd zeggen dat het masker mijn allerbeste bedgenoot is. Ja, nog steeds. Sterker nog, slaap beter als ooit te voren. Sterker nog, er zijn dagen dat de wekker mij wakker maakt. Heel bijzonder dat ik zelfs eens doorgeslapen heb tot 8.30 uur. Laatste keer was in de pubertijd haha.

2019, wat moet een mens allemaal mee maken en doorstaan. Ga er maar voor zitten want op zich kan 2019 al een boekwerk zijn, een roman, een triller en zelfs een afscheidsjaar. Maar ook een jaar van een nieuw begin, weer een nieuw begin of, nog een nieuw begin zelfs. Misschien zelfs nog wel een nieuwe verjaardag erbij?

2019 begon al eind 2018. Het slapen ging steeds beter. Waar ik ook te bed ging, slaapmachientje was bij me. Een vriend van me kreeg het slapen met een masker niet onder controle. Elke keer weer als hij klaagde moe te zijn zat ik hem op de nek “zelf schuld vriend, zet dat masker op”. Elke keer weer, kan er niet mee slapen, krijg geen lucht etc etc. enkele weken geleden is hij dan eindelijk teruggegaan naar de slaapkliniek omdat hij hartklachten kreeg.

Eind 2018 besloten we ons huis te gaan verkopen.
Begin van alle ellende of van puur geluk?

We kregen een kaartje in de bus “gratis waarde bepaling”. Kon wel eens wat zijn. Is ons huis nu meer waard dan de hypotheek die erop zit? Zo ja, ga ik naar de bank om de risico-opslag er af te laten halen. Elke euro telt, toch!
Tjeee….huis is idd meer waard dan de hypotheek die erop zit. Van het één komt het ander. Eens uitzoeken hoe, wie en wat. Nu betalen we 5.3% rente. Wat als we ons huis verkopen en kijken voor een ander huis? Hup, naar een financieel adviseur. Wat kunnen we met de huidige rente? Huis verkopen en een nieuw huis zoeken? Wat een stress levert dat op zeg, wat uitzoekerij. Wat we dan te horen krijgen zijn we niet blij mee. Wel blij met wat kunnen zoeken,in welke prijs klasse maar het slechte nieuws is dat ik geen hypotheek krijg. Ik ben afgekeurd voor 100% maar heb een WIA-WGA uitkering. Daarmee krijg je geen hypotheek, wel met een IVA uitkering. Huh??? Ik zit al thuis vanaf 2004, nooit opgeroepen voor een herkeuring of zo iets. Met WGA had dat wel gemoeten eigenlijk, zegt de adviseur.
Wat is dan wijsheid? Contact opnemen met UWV? Maak je daarmee slapende honden wakker?
Groot dilemma hoor daar UWV niet de gemakkelijkste is. Als ik al een brief krijg van UWV ben ik al helemaal uit mijn doen.
Wikken en wegen, wel of niet doen? Op zich zouden we sowieso graag weg willen waar we dan wonen. Financieel is het stukken voordeliger. Dat is de hoofdreden maar zeker niet onbelangrijk is de onenigheid die we met de buren hebben. De dagelijkse stress die dat oplevert is geen pretje. Dat is al zover dat op advies van de politie we een dossier op moeten bouwen. Vooral niks doen…..want ik benniet iemand die me laat koeioneren. Dagelijks inhouden, dagelijks slikken….hoe vaak ik al niet op het punt heb gestaan om meneer de buurman even een paar batavierennarcoses te geven zijn niet te tellen. Gelukkig was de wijkagent mijn punt om de frustraties te uiten.
Uiteindelijk toch maar besloten contact op te nemen met UWV. De situatie uitgelegd dat ik IVA moet hebben. Waar ik bang voor was gebeurde ook. Twee dagen later een oproep voor een herkeuring. Holly shit, daar ben ik echt niet blij mee.
Dit kan alle kanten op gaan. Al helemaal als ik de verhalen overal lees over UWV.
De keuring was een regelrechte ramp. De keuring werd gedaan door een stage arts. Een Chinese kip die net uit een ei is gekomen maar bovendien oost Indisch doof blijkt te zijn. Man man man….apneu is een sluipmoordenaar maar dit gesprek was vele malen erger. Vragen van “hoeveel treden heeft uw trap” etc etc….. ondanks ze alles in het systeem hebben staan toch weer het hele verhaal vertellen. Alle gewrichten die naar de kl@te zijn…..althans die veel pijn doen. Jaren prednison slikken. ‘waarom slikt u prednison? Dat hoor bij long klachten,niet bij uw klachten”. Aaarggghhhhh dom wicht, gaat door mijn hoofd. “dan zal ik een nieuwe huisarts zoeken want schijnbaar weet hij niet hij me geeft dan. Maar het helpt wel hoor” zeg ik tegen menu 38….. adrenaline peil is niet meer te meten. Uitleg dat ik al jaren geen motor meer kan rijden tot drie keer toe. Na een uur vraagt ze ineens “als u nu motor gaat rijden, heeft u dan last van uw handen?”. Ik sta op ploffen….doof mens zeg. Mijnvrouw zegt dan “we hebben u al drie keer gezegd dat we geen motor meer rijden, dat gaat niet meer”. Wat ze dan zegt, totaal onacceptabel, totaal van de pot gerukt…zeker Chinese dommigheid… “zit u soms bij Satudara”. Ik weet niet wat ik hoor. Het enige juiste wat ik op dat moment kan doen is “waar is hier de wc”. Ik moet even weg…. Ik sta op het punt die hele tokko te verbouwen. We hebben twee uur en een kwartier bij dat wicht gezeten. De laatste 45 minuten zat mevrouw met haar hand bij de alarmknop.
Dit was dus geen goed gesprek. Dit gaat de verkeerde kant op.
Dag later ga ik naar mijn huisarts. Huisarts ziet me “gaat het een beetje Jaap” en dan breek ik.
Huisarts is not amused na het horen van het uwv verhaal. Zodra UWV de medische informatie opvraagt krijg ik bericht dat ik langs moet komen bij de huisarts om samen te bepalen welke info we doorgeven. Als we dan daarmee bezig zijn schud de huisarts zijn hoofd…..die moeten je IVA geven, kan niet anders.
Ik dacht media maart krijg ik telefoon van de arbeidsdeskundige van UWV. Ik weet niet meer waar dat gesprek over ging. Wel weet ik dat de dame zegt dat ik die week een brief krijg met de uitslag. Ik leg haar uit dat ik iva moet hebben ivm de hypotheek. Ze mag me telefonisch niet informeren. Maar aan het eind zegt ze wel “succes met zoeken naar een nieuw huis”. Raarrrrrrrrrrr……..
Enkele dagen later krijg ik de lang verwachte brief van UWV. Stress level stijgt naar ongekende hoogte. Tering wat een pak zeg……het duurt even maar dan lees ik de beslissing.

U krijgt IVA…even in het kort gezegd.

Oh…. Wat was ik blij. Meteen moeder de vrouw gebeld. Oh oh oh…..wat was dat een ellende zeg maar die episode is achter de rug.
Meteen de makelaar gebeld “zet ons huis maar in de verkoop”. Yyyihaaaaaaa…… zo blij.
We zijn nog geen drie weken verder als ons huis verkocht is. Whaaaaaaaaatttttttt….. wij hebben nog niks anders! Het vinden van een ander huis levert wederom heel veel stress op. Elke keer horen we weer… is verkocht, we hebben genoeg kijkers etc etc. Ook al naar een camping geweest om daar maar te gaan wonen als de nood aan de man is. Kon wel, ja tegen seizoensprijzen. Als het echt moest konden we zolang een huis huren in de straat. Die vrouw zat meer bij haar vriendje. Het dagelijks funda raadplegen leverde ook al stress op. Tja, was sowieso altijd al heel vroeg wakker. Het begint erom te spannen hoor….. dan zie ik in alle vroegte rond 4.30 uur enkele nieuwe huizen op funda staan. Twee daarvan hadden we mijn interesse. Via mail meteen om een bezichtiging gevraagd.
In alle vroegte als eens door die straat gereden…..sfeer opsnuiven hahaha. In Landgraaf, staan twee dames op de straat. Ik vraag aan hen hoe het wonen is in hun straat. Ja heel fijn, hoor je dan. Op naar Bocholtz. Prachtig huis ook. Bocholtz is een dorp, kon wel eens lastig worden als het al niet lastig zou zijn. Dan krijg ik telefoon, makelaar Bocholtz. U wilde een bezichtiging? Ja. We hebben al afspraken staan, zelfs al enkele die een bod hebben gedaan. Ik zeg, tja dan heeft het weinig zin om te komen kijken hè. Makelaar vond dat het altijd wel zin had om te komen kijken. Afspraak gemaakt op een zaterdag. Ruim op tijd rijden we de straat in. Gewoon even blijven staan in die straat, kijken wat daar gebeurd. We zien een jong koppeltje te voet naar dat huis lopen. Oh….dit huis gaat het niet worden. Dorp en dorpsbewoners krijgen meestal wel voorrang. Tja we zien het wel. Dan mogen wij het huis bekijken.
Alleen bij de onderverdieping hadden wij zo iets, dit is ons droomhuis, dit heeft alles wat we wensen. Een grote garage, een ruime oprit naast het huis, ruime woonkamer en slaap kamers, vaste trap naar de zolder. Alles is spik en span. Keuken is top, tuin is top. Tjonge als dit van ons zou kunnen worden dan was het al die stress waard, of? Is teveel stress het allemaal helemaal niet waard?
In deze periode gaat het niet goed met mijn schoonvader.

Kan er ook nog wel bij. Vorige maand zijn mijn vrouw en ik 21 jaar getrouwd. Mijn schoonouders hebben mij nooit gemogen, altijd uitgekotst. Mijn vrouw was het zwarte schaap binnen haar familie. Contact had ze jaren niet. Toch heb ik haar erop gewezen dat haar ouders de leeftijd hebben om om te kiepen, besef goed wat je beslist, ga er je er wel of niet naar toe? Gelukkig heeft ze een paar jaar geleden besloten af en toe bij haar ouders op bezoek te gaan. Ik wil niks meer met haar ouders te maken hebben maar het zijn mijn ouders niet hè.
Net als wij druk doende zijn met een nieuw huis te zoeken ligt mijn schoonvader dus in het ziekenhuis. Elke dag gaat mijn vrouw op bezoek. Dat kan omdat haar werk naast het ziekenhuis ligt.

Tijdens bezichtigen van het huis zegt die makelaar dat we een bod kunnen doen. We doen geen bod, de vraagprijs is ons bod. Daarbij, wij hebben het voordeel dat ons huis is verkocht, de hypotheek geen probleem is, het kan allemaal op korte termijn gebeuren.
Zondagmorgen krijgen we de telefoon van de verkopende makelaar, de verkopers hebben besloten hun huis aan ons te verkopen. Jaaaaaaaaaaa……. Oh oh oh…wat waren wij blij. Een last van onze schouders of toch een last erbij?

Alles wordt in werking gezet. Onze blijdschap krijgt een deuk. Althans die van mijn vrouw want haar vader is overleden. Een smet op onze blijdschap. Een hele grote smet. Ondanks mijn vrouw alleen de laatste tijd dagelijks contact had met haar vader en voorheen jaren niet is ze vol van verdriet. Kan het nog erger? Ja hoor. Aan het sterfbed van haar vader komt haar oudste dochter binnen lopen. Hier had ze ook al jaren geen contact meer mee. Dochter loopt op 20 centimeter langs mijn vrouw, geen blik waardig, geen hallo mam of gecondoleerd mam, niks. Het leek alsof mijn vrouw er niet was. Te bizar voor woorden. Waar mijn vrouw nog altijd een kleine hoop had is die hoop nu helemaal weg.

Nee ik was er niet bij en dat was goed ook. Als mensen mij 20 jaar uitkotsen ga ik niet aan een sterfbed staan. Nee zelfs niet naar de crematie ben ik geweest. Dit was voor mij een hele moeilijke keuze want ik wilde toch mijn vrouw bij staan. Man man….ook dat leverde erg veel stress op. Op de dag van de crematie besloot ik dan toch mee te gaan en achterin de zaal te blijven staan. Net als ik dat tegen mijn vrouw zeg krijgt ze voor het eerst in 10 jaar een app van haar oudste met een heel vervelend bericht. Hierop zegt mijn vrouw “blijf jij maar thuis”.

Ppppfffff….. wat moetje nu dan? Blij zijn omdat we een nieuw huis hebben? Lach en een traan staan wel heel erg dicht bij elkaar. Er moet veel, heel veel geregeld worden en dat doe ik dan voornamelijk.
Alsof het nog niet genoeg is gaat ook haar moeder achteruit. We zitten dan midden in de verhuizing. Mijn vrouw heeft het verlies van haar vader nog niet verwerkt en nu duikt de gezondheid van haar moeder naar beneden. Tussen alle bedrijven door probeert mijnvrouw toch te werken, haar moeder te bezoeken en we doen samen de verhuizing. Tijdens een bezoek aan haar moeder beginteen zus van mijn vrouw het verplegend personeel uit te kafferen. Wat zijn dat toch voor een mensen zeg? Mijn vrouw maant haar zus om rustig te blijven waarop haar zus tegen Yvonne keert en aan het ziektebed van haar moeder begint te schreeuwen “je moet je bek houden”. Mijn vrouw is toen wijselijk weg gegaan. Als ik dit hoor dan vraag ik me af in wat voor een wereld leven we eigenlijk?

De verhuizing verloopt voorspoedig gelukkig. In ons nieuwe huis hoeven we niet veel te doen. Tussen de bedrijven door wordt mijn overmand door verdriet, het verlies van haar vader en dat haar moeder zo achteruit is gegaan. Maar ook het onbeschofte gedrag van haar zus. We wonen een maandje in ons nieuw onderkomen als dan ook haar moeder overlijd. Pppfffff in drie maanden beide ouders verliezen. En ook nu weer, maar nu beide dochters van haar, die haar niet zien staan. Totaal negeren. De jongste doet daar nog een schepje bovenop om tijdens de crematie plechtigheid haar moeder nog een mes in de rug te steken tijdens haar speech. Oh oh wat was ik blij daar niet bij te zijn geweest.

Klap opklap, dreun op dreun, in korte tijd. Maar van de andere kant zijn we blij met ons nieuw huis. Het is hier een oase van rust wat erg welkom is natuurlijk. Ondanks alles gaat het slapen geweldig. Een nieuw bed was ook een uitkomst zo blijkt. De eerste nachten hier was wennen. Je hoort totaal niks hier savonds.
Nadat mijn vrouw enkele weken door dit alles ziek thuis is geweest heeft ze toch redelijk snel haar werk weer opgepakt. Dit toch wel tot grote verbazing van haar werkgever. Door veel met elkaar te praten hebben wij ook weer de draad opgepakt. Mede door dit alles is het contact met haar broertje ook weer hersteld. Ook dat contact was door haar oudste dochter kapot gegaan. 10 jaar hebben ze elkaar niet gesproken. Ze hebben het uitgepraat.

Tja, we proberen het positieve allemaal te zien. Te genieten van ons nieuwe huis, te genieten van de rust. Druk doende met van alles, zonnepanelen, huis isoleren etc etc. het verdriet ebt langzaam weg. Het is wat het is en we accepteren het maar.
Kerstmis komt er aan. Sinds jaren doen we weer wat versieren. Wat lichtjes buiten, wat versiersels binnen. Gezellig. Door al het gedoe vergat ik vaker mijn medicatie/prednison te slikken. Als ik dat eenmaal goed besef lijken de klachten die ik heb, volgens de experts heb ik in bijna alle gewrichten artrose, niet erger geworden te zijn. Vreemd. Ik neem dan voorlopig even niks meer. Zelfs na drie maanden geen prednison zijn de klachten niet verergerd. Het slapen met masker gaat beter dan ooit. Zo goed als geen nachtelijke escapdes meer. Meer en meer is het de wekker die me wakker maakt.
Alle goed nieuws hoor.
Voor eerste kerstdag hadden we de broer van mijn vrouw uitgenodigd. Dat was heel gezellig alleen ik kreeg wat pijn op de borst. Kan gebeuren toch. Toevallig had ik nog wat bloedverdunners liggen. Och ik pak daar gewoon ene van, kan geen kwaad.
Tweede kerstdag hebben we samen in alle rust thuis doorgehouden.
vrijdags na kerst bel ik maar even de huisarts op voor een afspraak. Wat gemier op de borst lijkt me niet goed. Ik kan die dag terecht maar dan bij een vervanger. Dat wil ik niet want ik wil ook bespreken dat iklangere tijd geen prednison meer heb geslikt. De afspraak wordt gemaakt voor de maandag erop. Diezelfde vrijdag zijn we een nieuwe tv gaan kopen. Kerstcadeautje voorons zelf haha. Samen zijn we de beugel aan het monteren als we spontaan visite krijgen. Altijd leuk. En nog een koppel wipt binnen. De visite is behulpzaam om de tv op te hangen waarop ineens ik weer wat pijn op de borst krijg. Pak maar weer een bloedverdunnertje. En ga even op de bank zitten. De pijn ebt weer weg. Niks aan het handje.
Het is zondag morgen. Er blijkt een kabeltje van de tv niet goed aangesloten te zijn. Onze home-cinema set werkt niet echt goed. Na het ontbijt gaan mijn vrouw en ik dat samen even fixen, was de bedoeling dus. Als we de tv van de muur willen halen krijg ik weer pijn op de borst. Wes toppen met de tv. Weet je wat ik doe, zeg ik tegen moeder de vrouw, ik ga me even douchen en dan maar even naar de nightcare want elke keer pijn op de borst lijkt me niet goed. Doen we.
Ik lopop naar boven, pak schone kleren en dan……nee dit is niet goed, echt niet goed. Ik loop meteen weer naar beneden en zeg tegen mijn vrouw “bel de ambulance maar”.
Vrouwlief raakt in paniek en weet niet wat ze moet doen. Ik ga op de bank liggen “bel de ambulance”. Uuuhhh hoe moet ikd at doen. Telefoon…. Hoe moet ik 211 bellen. Bel gewoon 112 en vraag naar een ambulance. 10 minuten later horen we de ambulance met gillende sirenes aankomen.
Onze jack russel Bertju sprong elke keer opmijnborst en ging daar liggen. Tot drie keer toe heb ik Bertju van mijn borst gestuurd. Ambulancebroeders komen binnen “doet u de hond naar buiten”. Meteen wordt ik aangesloten van alles en nog wat door de ene broeder, de andere vraagt me het hemd van het lijf. “waar heeft u pijn, heeft u pijn aan de arm etc etc” Het hart filmpje werden ze niet wijzer van. Dit hoeft niks te betekenen meneer. Op het hartfilmpje zien we niks geks, heeft u nog pijn? Ja zeker. Dan doen ze een spray onder mijn tong en de pijn ebt weg. Zucht….. de broeder “we nemen u mee. Als de pijn verdwijnt met die spray kan dat duiden op een hartinfarct”. Dan ziet hij het doosje liggen met de bloedverdunners die we toevallig in huis hadden. Waarom heeft u die, vraagt hij. Weetik niet meer maar die heb ik eens gekregen voor iets. Datum 2018. Dat kan uw redding wel eens geweest zijn als het een infarct is. Of ik zelf naar de ambulance kan lopen want u bent nogal groot en als we u moeten tillen….haha ja hoor ik loop.
Daar gaan ze dan met jaapio.
Even later lig ik dan op de spoedeisende hulp. Aangesloten aan toeters en bellen en wat prikkers her en der. Bloed wordt afgenomen. Cardioloog komt. We hebben een stofje in uw bloed gezien wat kan duiden op een infarct. Straks nemen we nog eens bloed af en als die waardes veranderd zijn is het een infarct en dan wordt u opgenomen.
Mijn vrouw is helemaal uit haar doen.

Het zal toch niet waar zijn zeg, een hartinfarct? Ik?

Dan komt de cardioloog weer. Meneer u heeft een infarct gehad en u wordt opgenomen op de afdeling hartbewaking.
Maandag brachten we me naar de gewone afdeling en dinsdag ben ik gedotterd en hebben ze een stent geplaatst. Nou leuk dan, lig op oudejaarsdag in het ziekenhuis. In de namiddag kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht.
Gelukkig toch thuis op oudejaarsdag.

2020, ik ben thuis maar…..ineens voel ik me een oude man. Oude man? Ga weg, door die gedachtes laat ik me niet overmannen zeg. Als ik wakker wordt ga ik niet eerst koffie drinken en een peuk roken, nee ik ga eerst Bertju uitlaten. Oeffffff…..na een paar meter merk ik dat een stuk lopen niet meer gaat als voorheen. Dan krijg ik op me donder van vrouwlief “jij mag niet alleen gaan wandelen, jij mag geen auto rijden, dat hebben ze jou verteld”. Oja? Heb ik niet gehoord. Mag dat niet?

Zo….dit was 2019 in vogelvlucht. Een heel heftig jaar was dat. De vooruitzichten voor 2020 zagen er goed uit. Tja en dan komt dit er tussen, hartpatiënt zegt mijn huisarts.
Ik kan het gelukkig na vertellen. De komende tijd zal in het teken staan om weer de oude te worden. Voorlopig moetik me rustig houden. Stoppen met roken is nu het belangrijkste. Ik was al drastisch geminderd. Van een pakje shag naar een halve en nu zit tussen de drie en vijf op een dag. Morgen ga ik mee doen stoppen met roken bij de huisarts. Binnenkort wordt ik opgeroepen om mee te doen aan hartrevalidatie…wat dat ook mag betekenen.

Waarom ik dit verhaal hier neer zet?
Op de eerste plaats werkt het voor mij om op te schrijven wat me raakt. Een soort verwerking van.
Maar ook om aan te geven dat niet alleen apneu een sluipmoordenaar is maar stress, te veel stress je ook de kop kan kosten. Het heeft de mijne bijna gekost. Uiteindelijk is mijn redding toch wel geweest de bloedverdunners die ik thuis had liggen toevallig. Wil niet mee zeggen…..voel je wat slik een bloedverdunner. Integendeel, ik had meteen aan de bel moeten trekken en naar de vervanger van mijn huisarts moeten gaan.

2020 gaan we eraan werken weer de oude te worden. Te genieten van het leven en alles wat stress veroorzaakt uit te bannen.

Zoals André Hazes zingt “leef alsof het je laatste dag is”.

Gelukkig nieuw jaar.

Gegroet
Jaap
:blush:
Resmed Airsense 10
Neusmasker F&P Eson M
Verwarmde slang heb ik ook.

Re: Ik ben er nog :)

2
Pfff Jaap. Heftige tijd hebben jullie gehad zeg. Blij dat je er nog bent en ons weer eens trakteert op jouw heerlijke schrijfstijl.
Rustig aan dan maar, luisteren naar de dokter en je vrouw, en vooral doorgaan met schrijven...
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Ik ben er nog :)

4
Hallo Jaap, gelukkig kunnen we jou en je vrouw hier nog de beste wensen geven voor het nieuwe jaar. Als ik jouw verhaal over 2019 zo lees hebben jullie behoudens het verlies van de ouders van je vrouw en het contact verlies van beide dochters, toch ook een winst gemaakt door het terugwinnen van het contact met de broer van je vrouw en een mooi huis met een hypotheek waar je recht op heb.

Bloedverdunners (of een fles rode wijn in je ééntje nuttigen, dat heeft het leven van mijn schoonvader met 16 jaar verlengd na zijn hersenstaminfarct) heeft gelukkig ervoor gezorgd dat jij 2020 samen met je vrouw Yvonne en Bertju mag beleven.

De Oudejaarsconference die Claudia de Breij heeft gegeven ging onder andere over "Mag ik nog een jaar samen met jou naast mij op de bank beleven" iets wat nu toch een ander licht geeft op jouw toestand.

Hier bij ons persoonlijk gaat alles goed, hoewel ....

Op 1 januari om half twaalf 's avonds spelen onze buren een spelletje met elkaar aan tafel. De buurman zegt opeens tegen zijn vriendin, schat ik voel mij niet goed worden. Tintelingen in zijn bovenlip, in zijn hoofd en in zijn arm. Zij helpt hem naar de bank en belt gelijk 112. Zijn mondhoek trekt scheef en twee ambulances staan voor de deur. Direct naar het ziekenhuis en direct een scan. Blijkt een zeer zware hersenstam bloeding te zijn. Op 2 januari om tien over tien 's ochtends is hij ingeslapen zonder bij bewustzijn te zijn geweest.

Dit heeft bij ons hier en in de straat een grote indruk en leegte achtergelaten. Hij werd 73 jaar en stond vol in het leven, altijd behulpzaam en altijd in voor een praatje. Zijn handen stonden nooit stil. Handelde in opgeknapte fietsen en maakte lampen voor ieder die dit wilde. De buurvrouw en wij die hier al 28 jaar wonen kunnen het nog niet bevatten. De dood haalt je in voordat je het zelf weet.

Voor mijn buurvrouw samen nog een jaar door mogen brengen in 2020 heeft nog geen dag mogen duren. Het leven kan ook wrang zijn.

Hou je zelf goed in te gaten en luister naar je vrouw Yvonne en let op het gedrag van Bertju richting jou. Hij ook heeft het goede met jou voor, zoals hij dikwijls al eerder 's nachts bij jou aan de bel trok.
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Ik ben er nog :)

5
@Agnes.
Rustig aan doen is niet echt mijn ding. Van de andere kant staat Yvonne al klaar met de deegroller hoor hahaha :muscle:

@Menno.
:thumbsup:

@Ruud.
Klopt helemaal. Het ene nadeel heeft altijd ook wel een voordeel. Yvonne vind het heel fijn dat het contact met haar broer is hersteld.
En geen mens kan beseffen hoe blij we hier zijn in ons nieuwe huis. :blush:

Maar joh wat een heftig verhaal ook van je buurman. Wat erg ook voor je buurvrouw.

Zo zie je maar, niks is zeker in het leven.
Resmed Airsense 10
Neusmasker F&P Eson M
Verwarmde slang heb ik ook.