By By.....
Geplaatst: 02 aug 2020, 08:06
Hallo luikes,
Wat kan een mens allemaal mee maken hè. Tjonge jonge, staat nog op het netvlies hoor toen ik hoorde dat ik moest gaan slapen met een toeter op de toeter. Maanden heft geduurd eer ik er aan gewend was maar eenmaal gewend wilde ik niet anders meer.
Dan krijg je een oproep “bevolkingsonderzoek darmkanker”. Daar doe je dan maar aan mee. Oeps, niet goed. Zeven poliepen waarvan twee voorstadium darmkanker. Mooooiiiiii op tijd erbij dus.
Aan de vooravond van 2020 krijg ik als voorafje, naar nu blijkt, even een hart infarct.
Oei is dat me dat even schrikken zeg. ja daar lig je dan in het ziekenhuis. Na gedotterd te zijn en er een stent is geplaatst mocht ik de jaarwisseling thuis vieren. Vieren? Man ik ben geen zak meer waard.
Daar moeten we wat aan doen. Jaren gesport en nu tot op de hoek van de straat lopen was niet meer te doen. Elke dag een stapje verder. Daarnaast mee doen in het ziekenhuis met het hart revalidatie programma. De weken gaan voorbij en de conditie wordt beter en beter. We kopen daarnaast nieuwe fietsen. Nee geen elektrische maar wel hele goede. Wandelen, fietsen, hart revalidatie…oh oh we zijn op de goede weg. Oja, ook gestopt met roken zeg.
Elke morgen rond 5.45 uur aan de wandel hier in het Limburgs landschap. Prachtig is dat. Elke morgen 3km voor we aan de koffie en ontbijt gaan. Straat uit, naar links, dan naar rechts en we zijn in het veld. Een klimmetje op en we kijken over ons dorp naar Simpelveld. Prachtig.
De dagen gaan voorbij. Door corona kan ik net de laatste twee sessies van hart revalidatie niet meer doen. Af en toe een fietstochtje. Het geluk lacht ons toe. Waar we zijn gaan wonen is het prachtig. Totale rust, mooi huis, leuke buurt…..alles lijkt op zijn plek te vallen.
Eind juni, de eerste dagen dat het goed warm is. Heerlijk. Ik ben benieuwd hoe het straks in de zomer is als we onze ochtendronde gaan wandelen. Ppppffff het is al warm op de vroege morgen. De klim die we dus elke morgen nemen gaat zwaarder als normaal. Dag later het zelfde verhaal. Tjonge gaat weer zwaar dat klimmetje. Ook mijn vrouw heeft er moeite mee. Zelfs de buurvrouw heeft moeite met wandelen. Tjonge wat temperatuur kan doen met het lichaam. De ochtend erop is het fris. Ik denk nog, goh had ik maar een lange broek aan gedaan. Maar ook dan gaat die klim me zwaar af. Het is maar een klein klimmetje maart op de helft moet ik wel even bijkomen, buiten adem. Wat gaan we nou krijgen zeg. Ook de dag er na moet ik bij komen op de elft van dat klimmetje.
Na maanden conditie opbouwen lijkt het nu achteruit te gaan. Zal er weer iets niet kloppen met mijn hart? Zou toch niet moeten kunnen. Veel bewegen, niet meer roken, gezond eten…. Ik snap er niks van.
Als ik dan tot drie keer toe op adem moet komen ons onze dagelijkse wandeltoer van 3km lijkt het me verstandig om eens naar de huisarts te gaan.
Laat dan net nu mijn huisarts op vakantie zijn! Vorige keer was ik niet naar zijn vervangster gegaan maar ik doe dat nu wel. Ik leg haar het verhaal uit. Sinds mijnhart infarct deed ik ook elke morgen mijn bloeddruk meten. Gemiddeld wat aan de lage kant. Ik geef haar een print met die uitslagen. Ze gaat meteen bellen met een cardioloog. Stoppen met de beta blokker, afspraak voor een hart filmpje, inspanningstest en gesprek met een cardioloog. Oké dan. Ik vraag aan de vervangende huisarts of die tabletten voor cholesterol ook de boosdoener kan zijn. Had eens iets gelezen daarvan.
We gaan zo toch bloed prikken, dan nemen we de leverwaarden mee. Okidokie….. meteen maar bloedprikken dan.
Dag later gaan we maar niet wandelen. In de ochtend belt de vervangende huisarts mij op. U heeft ernstig bloedarmoede meneer. Huh? Ik? Ja meneer, 5.9, heeft u laatst een ernstige bloeding gehad of zo of bloed bij de ontlasting of is de ontlasting zwart. Nee niks van dat. Raar. U moet een bloedtransfusie hebben. Aanvraag is al naar het ziekenhuis. We vragen meteen een maag en darm onderzoek aan.
Tjonge, wat gaan we nu krijgen hè!
Enkele dagen later lig ik met een zak bloed aan mijn lijf in het ziekenhuis. Net als ik denk bijna klaar te zijn zegt de zuster “ik zie, u krijgt nog een zak bloed”. Waarom, vraag ik, wie heeft dat besloten? De arts. Welke arts? Kan ik hier niet zien. HB (hemoglobine) was 4.9 nu dus wel nodig. Ja maar waar gaat dat bloed naar toe dan? Dat wist ze niet.
Tja, na twee zakken bloed gaan we naar huis. Niks wijzer geworden en geen idee wat er verder gaat gebeuren. Twee dagen later is mijn eigen huisarts weer op het honk en daar ga ik dan even naar toe.
Jaap, wat lees ik allemaal, je hebt in het ziekenhuis gelezen, zegt hij. We nemen alle gebeurtenissen door. En wat zij de afspraken nu, vraagt hij. Ik heb geen idee. Ik zou een oproep krijgen voor een maag en darm onderzoek maar ik hoor niks. Ik heb geen arts gezien bv. Twee zakken bloed gekregen maar waar het bloed naar toe gaat, geen idee. Je gaat toch ook niet tanken als je tank lek is hè.
Mijn huisarts is nog amused. Hij staat op en geeft de assistente opdracht afspraak te maken in een privé kliniek in Maastricht. Kan je nu daarnaar toe voor een intake gesprek, vraagt hij me. Ja kan ik zeker wel. Assistente komt, “intake gesprek gaat zo telefonisch”. Oké dan. Ik vraag dan aan de huisarts “even eerlijk onder elkaar, is het ernstig of heel ernstig” och ernstig, wel iets waar naar gekeken moet worden. “kanker”… nee geen kanker want de waarden in het bloed die dat aangeven liggen nog boven de streep.
We wachten het wel af. Net als we buiten zijn gaat mijn gsm. De privé kliniek voor een intake. Goh, is dat snel. Een uur aan de telefoon gehangen. Het gaat dus om een maag en darm onderzoek. Aansluitend indien nodig. Ik krijg geen narcose maar een roesje. Shit…. Anyway, 13 juli verwachten wij u hier. Medicatie en voorschriften krijgt u per post.
Tjee zeg waar ben ik in beland. Alles ging zo goed. Wandelen, fietsen, niet roken, gezond eten….klaar om van de toekomst te genieten in ons nieuwe huis.
En dan is het 13 juli. Op naar Maastricht. Echt op de valreep heeft dat schijtspul zijn werk gedaan. Darmen moeten schoon en leeg zijn hè. Mag je zo’n vies goedje voor drinken.
Van de auto lopen naar de balie in het ziekenhuis was een hele opgave. Duizelig, misselijk, wat is er aan de hand?
Ik krijg uitleg wat ze gaan doen. Er wordt een goedje achter in mijn keel gespoten wat de boel wat verdoofd. Dan een klein bakje met een goedje wat ik moet drinken en er wordt wat ingespoten en weg is Jaapio. Van het hele maag en darm onderzoek niks mee gekregen. Nou, gelukkig maar. Als ik wat bij lig te komen krijg ik wat te eten, bakkie koffie. Ben al snel weer op de been. Aankleden en naar mijn vrouw die op me wacht. Hoe ging het? Niks gemerkt. Wat later komt de MDL arts aangelopen en neemt ons mee naar een spreekkamertje. “nou nu ben ik eens benieuwd wat u gevonden heeft” zeg ik gekscherend.
Nog voor ik zit draait ze zich om en zegt “maagkanker”.
Mijn vrouw klapt meteen huilend in elkaar. Ik “oh, oké en nu dan”. Alles wordt meteen in werking gezet. Intake gesprek voor een pet scan, een ct scan, longfoto’s etc etc etc.
Holysjeise zeg. hoe ernstig is het, vraag ik. Wat kan er aan gedaan worden? Dat moeten onderzoeken gaan uitwijzen.
Maagkanker? Dit kan niet waar zijn.
Als mijj HB waarde weer is na gekeken is die stukken lager. 4.0 nu. En weer wordt er bloed bij gezet. Drie zakken nu. Ik voel me daarna wel weer stukken beter. Wat is aan de hand zeg?
Ik ga de molen in. Pet scan, ct scan…..man man.
Paar dagen later dan een gesprek met een internist en krijg dan te horen wat de uitslagen zijn. Ik zelf had inmiddels al zo iets, stukje van de maag af en het is goed. Anderen moeten daar grof voor betalen. Of maag helemaal weg, kan ook. Daar had ik me al wat op voorbereid.
Mijn vrouw is niet meer gestopt met huilen. Ik zelf ben er nogal laconiek onder. Ah we zijn aan de beurt. De arts begint te vertellen. Het is inderdaad voor 100% maagkanker maar helaas ook al uitzaaiingen in de lever en buikvlies. Genezende behandeling is niet meer mogelijk. Oh oh mijn vrouw is helemaal naar de klote zeg. arts gaat verder….wat kunnen we doen. Eventueel een levensverlengende behandeling. Operatie gaan we niet meer doen. Te ingrijpend. Laat het bezinken en ik ga u bellen. Doei.
Zo dan. In 5 minuten is je leven afgelopen. Dit is wel heel erg bizar. Mijn vrouw weet het allemaal niet meer. We moeten nog wachten op een deskundig verpleegkundige. Ik krijg dan te horen dat mijn hb waarde weergezakt is. Gvd…. Juist die dag zouden we een lang weekend weg gaan met de autoclub. U heeft echt nog bloed nodig en ik ga een afspraak voor u maken.
Ik zou die donderdag terecht kunnen. “uuhhh kan dat niet vandaag nog, kunnen we morgen ochtend naar Duitsland vertrekken”. Hij gaat zijn best doen. Wat later belt hij me op, om 13.30 uur kan ik terecht in Sittard voor twee zakken bloed. Mooi….kunnen we donderdagmorgen vroeg vertrekken.
Net als de eerste zak naar binnen druppelt, twee artsen aan het bed. “u wilt naar Duitslang horen we” jazeker, nu ik toch de pijp uitga wilt ik dat wel even mee pikken. “wij raden u ten strengste af om NIET naar Duitsland te gaan voor een lang weekend”…. Huh….ja waarom niet. U verliest bloed in uw maag en dat gaat bij sneller eruit dan wij erin kunnen doen. Het kan heel goed zijn dat die tumor ineens sneller gaat bloeden en dan moet u in Duitsland naar het ziekenhuis. En dat wilt u echt niet want daar weten ze van toeten nog blazen. Heel verhaal van die artsen en ik baal flink. Als dat het advies is gaan we maar niet. We kunnen het bloeden stoppen, zegt een arts. Dan moet u bestraalt worden. “oh,ja, doe dat dan nu” zeg ik. Ja zo snel kan dat niet meneer. Hè….balen zeg.
Nondesju zeg……. niet naar Duitsland.
Alles gaat ineens snel. Krijg een oproep om te bestralen. De bloeding in de maag zou binnen een week moeten stoppen. Oh…HB waarde weer te laag. Weer twee zaken erbij. Maand juli negen zakken bloed gehad. Afgelopen vrijdag was de deadline, bloeding zou gestopt moeten zijn.
De specialist zou me nog bellen om te bespreken wat we gaan doen qua behandeling. Hij belt me, vraagt hoe het met me gaat. Of ik er nog over na heb gedacht. Ja ja. Levensverlengende behandeling maar wel met kwaliteit van leven. Wat ik dan hoor…. “tja….levensverlengend weet ik niet en kwaliteit van leven kan ik iet garanderen”….. WTF is dit dan, denk ik. Hij gaat verder “mijn voorstel is om af te wachten of de bloeding gestopt is en dan verder te kijken. Daarnaast, morgen ga ik op vakantie” ppppppfffffff….. duidelijk.
Aan de deskundig verpleegkundige had ik al aangegeven eventueel voor een second opinion te willen gaan in Belgie. Ga ik nu zeker doen. Dag later ga ik die deskundige bellen. Ze gaat alles in werking zetten. Afgelopen vrijdag ga ik n alle vroegte naar mijn huisarts HB laten na kijken. 5.7 is die. Nog wel te laag maar beter dan de 4.0, 4.8 en 4.9 als voorheen.
Deskundig verpleegkundige belt me. Ik kan haar zeggen wat de hb waarde is. Bestraling lijkt effect te hebben. Goed nieuws dus.
Die vrijdag hebben we ook het huis vol zitten met bezoek. Laat in de middag belt de deskundige weer. Of ik mijn mail heb gelezen? Nee is druk hier. Het volgende, 6 augustus wordt ik in Leuven verwacht voor een second opinion. Ik moet even terug mailen dat we komen, adres en telefoonnummer doorgeven. Ik moet dan zijn bij dokter Cutsem, die arts is de crème de la crème dus bij hem zit je in goede handen. Tjonge….gaat allemaal heel snel.
Zo…lang en vervelend verhaal. Mijn einde is in zicht want genezen is niet meer mogelijk.
Net nu we hier net een jaar wonen. Uiteraard wel erg benieuwd wat die arts nog kan betekenen voor me. Jaartje erbij misschien? Ik heb werkelijk geen idee. Kan ook heel goed zijn dat hij zegt we kunnen niks meer voor u doen, kan ook.
We zien het allemaal wel.
Geniet elke dag van het leven…je ziet wel weer…voor je het weet….
Wat kan een mens allemaal mee maken hè. Tjonge jonge, staat nog op het netvlies hoor toen ik hoorde dat ik moest gaan slapen met een toeter op de toeter. Maanden heft geduurd eer ik er aan gewend was maar eenmaal gewend wilde ik niet anders meer.
Dan krijg je een oproep “bevolkingsonderzoek darmkanker”. Daar doe je dan maar aan mee. Oeps, niet goed. Zeven poliepen waarvan twee voorstadium darmkanker. Mooooiiiiii op tijd erbij dus.
Aan de vooravond van 2020 krijg ik als voorafje, naar nu blijkt, even een hart infarct.
Oei is dat me dat even schrikken zeg. ja daar lig je dan in het ziekenhuis. Na gedotterd te zijn en er een stent is geplaatst mocht ik de jaarwisseling thuis vieren. Vieren? Man ik ben geen zak meer waard.
Daar moeten we wat aan doen. Jaren gesport en nu tot op de hoek van de straat lopen was niet meer te doen. Elke dag een stapje verder. Daarnaast mee doen in het ziekenhuis met het hart revalidatie programma. De weken gaan voorbij en de conditie wordt beter en beter. We kopen daarnaast nieuwe fietsen. Nee geen elektrische maar wel hele goede. Wandelen, fietsen, hart revalidatie…oh oh we zijn op de goede weg. Oja, ook gestopt met roken zeg.
Elke morgen rond 5.45 uur aan de wandel hier in het Limburgs landschap. Prachtig is dat. Elke morgen 3km voor we aan de koffie en ontbijt gaan. Straat uit, naar links, dan naar rechts en we zijn in het veld. Een klimmetje op en we kijken over ons dorp naar Simpelveld. Prachtig.
De dagen gaan voorbij. Door corona kan ik net de laatste twee sessies van hart revalidatie niet meer doen. Af en toe een fietstochtje. Het geluk lacht ons toe. Waar we zijn gaan wonen is het prachtig. Totale rust, mooi huis, leuke buurt…..alles lijkt op zijn plek te vallen.
Eind juni, de eerste dagen dat het goed warm is. Heerlijk. Ik ben benieuwd hoe het straks in de zomer is als we onze ochtendronde gaan wandelen. Ppppffff het is al warm op de vroege morgen. De klim die we dus elke morgen nemen gaat zwaarder als normaal. Dag later het zelfde verhaal. Tjonge gaat weer zwaar dat klimmetje. Ook mijn vrouw heeft er moeite mee. Zelfs de buurvrouw heeft moeite met wandelen. Tjonge wat temperatuur kan doen met het lichaam. De ochtend erop is het fris. Ik denk nog, goh had ik maar een lange broek aan gedaan. Maar ook dan gaat die klim me zwaar af. Het is maar een klein klimmetje maart op de helft moet ik wel even bijkomen, buiten adem. Wat gaan we nou krijgen zeg. Ook de dag er na moet ik bij komen op de elft van dat klimmetje.
Na maanden conditie opbouwen lijkt het nu achteruit te gaan. Zal er weer iets niet kloppen met mijn hart? Zou toch niet moeten kunnen. Veel bewegen, niet meer roken, gezond eten…. Ik snap er niks van.
Als ik dan tot drie keer toe op adem moet komen ons onze dagelijkse wandeltoer van 3km lijkt het me verstandig om eens naar de huisarts te gaan.
Laat dan net nu mijn huisarts op vakantie zijn! Vorige keer was ik niet naar zijn vervangster gegaan maar ik doe dat nu wel. Ik leg haar het verhaal uit. Sinds mijnhart infarct deed ik ook elke morgen mijn bloeddruk meten. Gemiddeld wat aan de lage kant. Ik geef haar een print met die uitslagen. Ze gaat meteen bellen met een cardioloog. Stoppen met de beta blokker, afspraak voor een hart filmpje, inspanningstest en gesprek met een cardioloog. Oké dan. Ik vraag aan de vervangende huisarts of die tabletten voor cholesterol ook de boosdoener kan zijn. Had eens iets gelezen daarvan.
We gaan zo toch bloed prikken, dan nemen we de leverwaarden mee. Okidokie….. meteen maar bloedprikken dan.
Dag later gaan we maar niet wandelen. In de ochtend belt de vervangende huisarts mij op. U heeft ernstig bloedarmoede meneer. Huh? Ik? Ja meneer, 5.9, heeft u laatst een ernstige bloeding gehad of zo of bloed bij de ontlasting of is de ontlasting zwart. Nee niks van dat. Raar. U moet een bloedtransfusie hebben. Aanvraag is al naar het ziekenhuis. We vragen meteen een maag en darm onderzoek aan.
Tjonge, wat gaan we nu krijgen hè!
Enkele dagen later lig ik met een zak bloed aan mijn lijf in het ziekenhuis. Net als ik denk bijna klaar te zijn zegt de zuster “ik zie, u krijgt nog een zak bloed”. Waarom, vraag ik, wie heeft dat besloten? De arts. Welke arts? Kan ik hier niet zien. HB (hemoglobine) was 4.9 nu dus wel nodig. Ja maar waar gaat dat bloed naar toe dan? Dat wist ze niet.
Tja, na twee zakken bloed gaan we naar huis. Niks wijzer geworden en geen idee wat er verder gaat gebeuren. Twee dagen later is mijn eigen huisarts weer op het honk en daar ga ik dan even naar toe.
Jaap, wat lees ik allemaal, je hebt in het ziekenhuis gelezen, zegt hij. We nemen alle gebeurtenissen door. En wat zij de afspraken nu, vraagt hij. Ik heb geen idee. Ik zou een oproep krijgen voor een maag en darm onderzoek maar ik hoor niks. Ik heb geen arts gezien bv. Twee zakken bloed gekregen maar waar het bloed naar toe gaat, geen idee. Je gaat toch ook niet tanken als je tank lek is hè.
Mijn huisarts is nog amused. Hij staat op en geeft de assistente opdracht afspraak te maken in een privé kliniek in Maastricht. Kan je nu daarnaar toe voor een intake gesprek, vraagt hij me. Ja kan ik zeker wel. Assistente komt, “intake gesprek gaat zo telefonisch”. Oké dan. Ik vraag dan aan de huisarts “even eerlijk onder elkaar, is het ernstig of heel ernstig” och ernstig, wel iets waar naar gekeken moet worden. “kanker”… nee geen kanker want de waarden in het bloed die dat aangeven liggen nog boven de streep.
We wachten het wel af. Net als we buiten zijn gaat mijn gsm. De privé kliniek voor een intake. Goh, is dat snel. Een uur aan de telefoon gehangen. Het gaat dus om een maag en darm onderzoek. Aansluitend indien nodig. Ik krijg geen narcose maar een roesje. Shit…. Anyway, 13 juli verwachten wij u hier. Medicatie en voorschriften krijgt u per post.
Tjee zeg waar ben ik in beland. Alles ging zo goed. Wandelen, fietsen, niet roken, gezond eten….klaar om van de toekomst te genieten in ons nieuwe huis.
En dan is het 13 juli. Op naar Maastricht. Echt op de valreep heeft dat schijtspul zijn werk gedaan. Darmen moeten schoon en leeg zijn hè. Mag je zo’n vies goedje voor drinken.
Van de auto lopen naar de balie in het ziekenhuis was een hele opgave. Duizelig, misselijk, wat is er aan de hand?
Ik krijg uitleg wat ze gaan doen. Er wordt een goedje achter in mijn keel gespoten wat de boel wat verdoofd. Dan een klein bakje met een goedje wat ik moet drinken en er wordt wat ingespoten en weg is Jaapio. Van het hele maag en darm onderzoek niks mee gekregen. Nou, gelukkig maar. Als ik wat bij lig te komen krijg ik wat te eten, bakkie koffie. Ben al snel weer op de been. Aankleden en naar mijn vrouw die op me wacht. Hoe ging het? Niks gemerkt. Wat later komt de MDL arts aangelopen en neemt ons mee naar een spreekkamertje. “nou nu ben ik eens benieuwd wat u gevonden heeft” zeg ik gekscherend.
Nog voor ik zit draait ze zich om en zegt “maagkanker”.
Mijn vrouw klapt meteen huilend in elkaar. Ik “oh, oké en nu dan”. Alles wordt meteen in werking gezet. Intake gesprek voor een pet scan, een ct scan, longfoto’s etc etc etc.
Holysjeise zeg. hoe ernstig is het, vraag ik. Wat kan er aan gedaan worden? Dat moeten onderzoeken gaan uitwijzen.
Maagkanker? Dit kan niet waar zijn.
Als mijj HB waarde weer is na gekeken is die stukken lager. 4.0 nu. En weer wordt er bloed bij gezet. Drie zakken nu. Ik voel me daarna wel weer stukken beter. Wat is aan de hand zeg?
Ik ga de molen in. Pet scan, ct scan…..man man.
Paar dagen later dan een gesprek met een internist en krijg dan te horen wat de uitslagen zijn. Ik zelf had inmiddels al zo iets, stukje van de maag af en het is goed. Anderen moeten daar grof voor betalen. Of maag helemaal weg, kan ook. Daar had ik me al wat op voorbereid.
Mijn vrouw is niet meer gestopt met huilen. Ik zelf ben er nogal laconiek onder. Ah we zijn aan de beurt. De arts begint te vertellen. Het is inderdaad voor 100% maagkanker maar helaas ook al uitzaaiingen in de lever en buikvlies. Genezende behandeling is niet meer mogelijk. Oh oh mijn vrouw is helemaal naar de klote zeg. arts gaat verder….wat kunnen we doen. Eventueel een levensverlengende behandeling. Operatie gaan we niet meer doen. Te ingrijpend. Laat het bezinken en ik ga u bellen. Doei.
Zo dan. In 5 minuten is je leven afgelopen. Dit is wel heel erg bizar. Mijn vrouw weet het allemaal niet meer. We moeten nog wachten op een deskundig verpleegkundige. Ik krijg dan te horen dat mijn hb waarde weergezakt is. Gvd…. Juist die dag zouden we een lang weekend weg gaan met de autoclub. U heeft echt nog bloed nodig en ik ga een afspraak voor u maken.
Ik zou die donderdag terecht kunnen. “uuhhh kan dat niet vandaag nog, kunnen we morgen ochtend naar Duitsland vertrekken”. Hij gaat zijn best doen. Wat later belt hij me op, om 13.30 uur kan ik terecht in Sittard voor twee zakken bloed. Mooi….kunnen we donderdagmorgen vroeg vertrekken.
Net als de eerste zak naar binnen druppelt, twee artsen aan het bed. “u wilt naar Duitslang horen we” jazeker, nu ik toch de pijp uitga wilt ik dat wel even mee pikken. “wij raden u ten strengste af om NIET naar Duitsland te gaan voor een lang weekend”…. Huh….ja waarom niet. U verliest bloed in uw maag en dat gaat bij sneller eruit dan wij erin kunnen doen. Het kan heel goed zijn dat die tumor ineens sneller gaat bloeden en dan moet u in Duitsland naar het ziekenhuis. En dat wilt u echt niet want daar weten ze van toeten nog blazen. Heel verhaal van die artsen en ik baal flink. Als dat het advies is gaan we maar niet. We kunnen het bloeden stoppen, zegt een arts. Dan moet u bestraalt worden. “oh,ja, doe dat dan nu” zeg ik. Ja zo snel kan dat niet meneer. Hè….balen zeg.
Nondesju zeg……. niet naar Duitsland.
Alles gaat ineens snel. Krijg een oproep om te bestralen. De bloeding in de maag zou binnen een week moeten stoppen. Oh…HB waarde weer te laag. Weer twee zaken erbij. Maand juli negen zakken bloed gehad. Afgelopen vrijdag was de deadline, bloeding zou gestopt moeten zijn.
De specialist zou me nog bellen om te bespreken wat we gaan doen qua behandeling. Hij belt me, vraagt hoe het met me gaat. Of ik er nog over na heb gedacht. Ja ja. Levensverlengende behandeling maar wel met kwaliteit van leven. Wat ik dan hoor…. “tja….levensverlengend weet ik niet en kwaliteit van leven kan ik iet garanderen”….. WTF is dit dan, denk ik. Hij gaat verder “mijn voorstel is om af te wachten of de bloeding gestopt is en dan verder te kijken. Daarnaast, morgen ga ik op vakantie” ppppppfffffff….. duidelijk.
Aan de deskundig verpleegkundige had ik al aangegeven eventueel voor een second opinion te willen gaan in Belgie. Ga ik nu zeker doen. Dag later ga ik die deskundige bellen. Ze gaat alles in werking zetten. Afgelopen vrijdag ga ik n alle vroegte naar mijn huisarts HB laten na kijken. 5.7 is die. Nog wel te laag maar beter dan de 4.0, 4.8 en 4.9 als voorheen.
Deskundig verpleegkundige belt me. Ik kan haar zeggen wat de hb waarde is. Bestraling lijkt effect te hebben. Goed nieuws dus.
Die vrijdag hebben we ook het huis vol zitten met bezoek. Laat in de middag belt de deskundige weer. Of ik mijn mail heb gelezen? Nee is druk hier. Het volgende, 6 augustus wordt ik in Leuven verwacht voor een second opinion. Ik moet even terug mailen dat we komen, adres en telefoonnummer doorgeven. Ik moet dan zijn bij dokter Cutsem, die arts is de crème de la crème dus bij hem zit je in goede handen. Tjonge….gaat allemaal heel snel.
Zo…lang en vervelend verhaal. Mijn einde is in zicht want genezen is niet meer mogelijk.
Net nu we hier net een jaar wonen. Uiteraard wel erg benieuwd wat die arts nog kan betekenen voor me. Jaartje erbij misschien? Ik heb werkelijk geen idee. Kan ook heel goed zijn dat hij zegt we kunnen niks meer voor u doen, kan ook.
We zien het allemaal wel.
Geniet elke dag van het leven…je ziet wel weer…voor je het weet….