Re: Zeeman aan wal

121
Heerlijk, een realistische docent. Ik houd ervan :')
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

124
Ik heb op 52jarige leeftijd een opleiding gedaan. Mijn klas bestond grotendeels uit volwassenen. Op een dag hadden we een vervangende docent, die ons vroeg of onze dag tot 15.00 of tot 16.00 gepland was. We zeiden in koor, dat we om 15.00 klaar hoorden te zijn, en hebben met zijn allen genoten van een spijbeluurtje.
Kennelijk zijn er dingen als spijbelen en spieken die simpelweg bij "school" horen... ;)
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

125
Het houdt de jeux erin.

Weet je trouwens wat de ergste studenten zijn?
Docenten die voor één of andere bijscholing terug naar de klas gaan.
Doe mij maar liever een klas vol pubers dan een halve klas vol met collega's.😃
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

126
Zeeman aan Wal (26)

Aan boord zijn we gewend om zo tegen het einde van de torn wat kalmer aan te doen.
Beetje wachtjes draaien, misschien nog een inspectietje aan dek zo hier en daar, zorgen dat lopende zaken blijven draaien, maar grote dingen zijn voor de aflosser.

Zo niet in het MBO onderwijs.
De laatste schoolweek is bijkans de drukste van het jaar.
Zowel voor de studenten als voor de docenten.
Herkansingen van toetsen maken om toch nog over te gaan.
Die toetsen nakijken vóór de deadline (wat vaak inhoudt: diezelfde dag)
(Her)examens afnemen.
Cursussen afnemen.
Overgangsvergaderingen houden.
Soms is het jammer dat er maar 24 uur in een dag zitten.
Een gevoel dat u, lezer, vast wel herkent.

De cursus die ik nog moest aanbieden was die van Advanced Fire Fighting. (AFF).
Wat een behoorlijk stukje verder gaat dan de “warme” Basic Training. (BT)
Bij laatstgenoemde gaat het erom dat je met (kleine) blusmiddelen een brand kunt blussen.
De AFF cursus dient ervoor om van jou een persoon te maken die een brand begrijpt en daarmee een aanvalsplan bedenkt om een brand te blussen dan wel in te dammen, blusploegen aan te sturen, en het proces van de brand en de bestrijding ervan in de gaten houdt.
Een studie waar de professionele brandweerman/vrouw jaren over doet, maar wij mogen het in een week doen.

Afbeelding


Een opmerking die ik veel hoor is: “Hoe kun je nu een persoon van 16, 17, 18 jaar zonder noemenswaardige ervaring, zeker op het gebied van brand, een zo zware taak opleggen?
Een constatering waar ik me in kan vinden.
De oudere zeevaartgeneratie kreeg de kans om eerst enige jaren te varen, ervaring op te doen met (hopelijk alleen) oefeningen, en vervolgens deze cursus te draaien.

Helaas gaan wetgeving en praktijk niet altijd hand in hand.
De wetgeving vereist dat de student aan boord gaat met alle vereiste papieren, dus ook deze cursus, op zak.
De praktijk vereist dat een leidinggevende, want dat ben je tijdens de inzet, ervaring heeft in het leidinggeven van een ploeg.
Contradictie.
Zou je denken.
Want diezelfde praktijk bewijst tijdens de praktijktraining bij G4S in Oudehaske elk jaar weer dat ook een jong persoon met weinig ervaring drommels goed doorheeft waar hij of zij mee bezig is,
Dat de cursus niet een spelletje is, maar een tool die ze hopelijk nooit hoeven te gebruiken.
Mensen worden naar binnen gestuurd, plattegronden van het schip bestudeerd om een aanvalsplan te bedenken, communicatie over de radio gecoördineerd.
Waarbij de eerste, eenvoudigste oefening bijna zonder uitzondering, een drama is en de laatste laat zien dat men inzicht heeft gekregen in wat brand kan doen en wat voor uitdaging het kan zijn om het te bestrijden, maar dat het niettemin veelal mogelijk is.

Het voordeel van het werken met jonge mensen is bovendien dat ze nog niet vastgeroest zijn in het “zo doen we dat altijd” stramien.
Ze proberen andere manieren, gebruikmakend van wat ze geleerd hebben.
Niet zelden heb ik tijdens zo’n training mijn notitieboekje uit mijn binnenzak gehaald om een slimme opmerking of bedachte handeling te noteren om die in de volgende cursus te gebruiken.

De jeugd van tegenwoordig?
Die is niet gek.
Of op zijn minst gezegd: zo gek nog niet.
Afbeelding
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

127
Mooi verhaal weer Menno!

Zeg eens eerlijk, geeft dit 'lesgeven' niet meer voldoening dan het leven op zee wat pre-apneu tijdperk je beroep was?
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

128
Pfoe...
De vraag is makkelijk gesteld, maar moeilijk te beantwoorden.

Elk beroep heeft punten die wel weg mogen blijven.
Bij het varen was dat, uiteraard, storm, maar ook bijvoorbeeld de verschrikkelijke eenzaamheid als je niet in het pulletje viel bij de rest van de bemanning.
Iets wat me een paar keer overkomen is.
Maar ik vond het heerlijk om een onderdeel te zijn van de "fabriek die zeevaart heet".
Beheerste en begreep het fabricageproces.
Vond (bijna) alles leuk.

Dat is heel anders in het onderwijs.
Ik begrijp de fabriek niet, beheers het fabricageproces niet.
En dat is wederzijds, het onderwijssysteem begrijpt mij veelal niet.
De manier van omgaan met elkaar.
Het eindeloos vergaderen over iets (en dan heb ik het over jaren, niet weken noch maanden) waarna er nog niets gebeurt.
Voorbeeld: de motor van het instructieschip uit een eerdere ZaW is 8 okt een jaar stuk.
En tot nu toe is alleen besloten dát hij gerepareerd gaat worden en door welk bedrijf.
Had ik het op mijn manier mogen aanpakken (Samen met de studenten en waar we niet uitkomen een monteur erbij) dan waren we nu alweer toe geweest aan de volgende olieverversbeurt.

Eigenlijk vind ik alleen het les geven en de omgang met de studenten leuk.
En al het andere niet. (Of op zijn minst dan minder).

En laat dat nu juist de grootste hap zijn van het beroep; al het andere...

Dus om een samenvattend antwoord te geven:
Geeft lesgeven meer vodoening: ja.
Volmondig ja.

Is de overstap naar het onderwijs een verstandige geweest?
Nja. (Nee en ja samen)
Met een lichte uitslag van het weegschaaltje naar nee.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

129
Menno, bedankt voor jouw uitleg. Dus het lesgeven en omgaan met de leerlingen/studenten geeft de meeste 'smeu' aan het leraren bestaan. Dus dit is vergelijkbaar met de Zorg, zorggeven en omgaan met de 'patiënten/bewoners' geeft de meeste vreugde en al het administratieve werk en vergaderen valt ook bij hun vies tegen, met als resultaat veel vertrek en als flex terugkeren zodat je je eigen tijd en diensten kunt invullen.
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

130
Oei, ik zal het mijn dochter (maar niet) doorgeven.Die is, na 7 jaar technisch specialist in een garage geweest te zijn, overgestapt naar de zorg....
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

131
Menno, wat een verhalen verteller ben jij, belevenissen recht uit je hart vind ik.
Sommige stukken wekken tranen op (de leerling die de seinlampen niet begreep of als je afscheid moet nemen van je leerlingen, de kikkertjes). Ik heb ze al meermalen gelezen.
Zelf ben ik niet zo thuis in de scheepvaart, maar je zou er zo een boek over kunnen schrijven.
Ik geloof graag dat de omgang met de leerlingen je veel voldoening geeft.

Re: Zeeman aan wal

132
Dank voor het compliment, Henk.
Schrijven is altijd al een hobby van me geweest.
Ik was vroeger één van de weinigen in de klas die van binnen "yes" juichte als we een opstel moesten maken.
Ik heb sindsdien altijd wel zo links en rechts voor mezelf opstelletjes geschreven.
Helaas zijn die in de loop der jaren meestendeels verloren gegaan.
Maar als je op Menno Jacobs Googled kom je wel meer schrijfsels van me tegen.

Maar als ik mensen tot tranen toe kan roeren voel ik me zeer vereerd.
Een groter compliment zal ik niet gauw krijgen.
Dank je wel.
En dat boek?
Met 30 van deze stukjes kan ik er op zijn minste een E-book van maken.
Wie weet?
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

133
Zeeman aan Wal (27)

De kikkertjes springen niet meer.
In dit geval de roeikikkertjes.
Corona met aansluitende vakantie heeft de spirit eruit geramd.

We mochten uiteraard niet trainen, want de 1,5 meter was met geen mogelijkheid te garanderen.
Onderhoud kon niet om dezelfde reden.

Toen er wat werd versoepeld en er tot 18 jaar weer in teamverband gesport mocht worden was de helft van het team nog aan het stagevaren en de andere helft…
Wel, die was er gewoon nog niet.
Die moesten geronseld worden uit de nieuwe lichting galeislaven: de eerste jaars studenten.
En die waren nog niet op school.

De stagevaarders kwamen thuis, de verse galeislaven werden geleverd, de eerst race waaraan we mee konden doen naderde met rasse schreden.
Maar de kikkertjes kwamen de vijver niet uit.
In de groepsapp werd niet gereageerd op welke oproep dan ook.
Ik had voor iedereen die zich om een bepaalde tijd bij de Zeeolifant zou melden honderd euro op de roeibankjes kunnen klaarleggen, maar ik zou gewoon met hetzelfde bedrag naar huis gegaan zijn.
Kennelijk scheen de zon op de vijver en was het water lekker warm, want de kikkertjes bleven zwemmen waar ze zwommen.
Zonder gekwaak ook nog eens, gezien de stilte op de app.


De dagen verstreken en werden weken.
Het aantal weken tot de race was geslonken tot één.
Ex kikkers/roeiteam leden werden uit hun werk, verlof of vervolgstudie gescheurd om het halve roeiteam aan te vullen tot een voltallig team.
Een enkel vers kikkertje meldde zich aan,
Het resultaat: 14 benodigde roeiers en een stuurman.

En ook nu gooide corona weer roet in het eten door één van die invallers, de stuurman, aan huis te kluisteren.
Vijf dagen voor de start.
Ik werd er knarrig en mopperig van.
Nurks, las ik ooit ergens. Een woord dat uitdrukt hoe ik me voelde.
Zelfs als je het woord niet kent.

Tot de dag dat de wedstrijd kwam.
Het volledige team was aanwezig om de Zeeolifant via de kraan van de naastgelegen werf in Delfzijl op de transporttrailer te brengen.
Shirts werden geregeld, boodschappen werden gedaan, chauffeurs werden geregeld voor het transport van roeiers en boot.
Mijn ego werd gestreeld doordat ik gevraagd werd in te vallen voor de zieke stuurman.
De ultieme erefunctie was mij toebedeeld.

De race ging zoals te verwachten was.
Te weinig getraind, een te nieuw team, te weinig…
Ja, te weinig alles eigenlijk.
Behalve wilskracht, doorzettingsvermogen en plezier in het roeien.

Tussen het schreeuwen van de aanmoedigingen en aanwijzingen door aanschouwde ik mijn 14 roeikikkers.
Alle knarrig-, mopperig-, en nurksheid verdween als sneeuw voor de zon.
Het geknars van de riemen.
Het geplons van het water.
Het gegrom dat zo nu en dan uit de kelen kwam.
Het negeren van de blaren die in de handen ontstonden.

De uitslag?
Geen idee.
Volkomen oninteressant.
Niet gewonnen in elk geval.
Wel óverwonnen.
Want de negativiteit was weggeroeid.
Verdwenen.

En ik?
Afbeelding

Ik stond op de achterplecht, striemende regen in onze snuiten, oude zeemansliedjes zingend met de mannen en vrouwen (!) terwijl we op de laatste plaats lagen, met de helmstok tussen mijn knieën geklemd te beseffen dat ik gewoon weer ouderwets trots was op het team.
Mijn roeiteam.
Mijn kikkertjes.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

135
Menno, mooi verhaal. Gelukkig stond de beste stuurman hier niet aan/op de wal, maar aan boord bij zijn vrouwelijke en mannelijke roei kikkers! 😉
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

137
Zeeman aan Wal (28)

“Elf november is de dag, dahat mijn lichtje…”, zingen een stuk of drie kinderkeeltjes nadat ik de deur op hun verzoek, gevolg van het veel te hard en veel te lang indrukken van de bel, geopend heb.
Er staan meer kinderen, maar die zingen niet. Ze doen alsof.
Handjerekken noemden we dat vroeger: wel snoep, niet zingen.
Gedwee trap ik in de truc en houd hen de schaal met lekkers voor waar ze wat uit mogen pakken.

Het liedje, de lampions en de kinderen zijn voor mij het signaal dat de zomer nu echt voorbij en de herfst in volle glorie aanwezig is.
Lange donkere nachten, korte momenten van licht.
Die eerste momenten zullen de komende tijd langer worden, de als tweede omschreven momenten korter.
Dat besef kan ontmoedigend werken, zeker als je bedenkt dat dit ook perfect de coronaomstandigheden omschrijft.

Op dat moment, 11 november, leek het even of we dat %&#virus een soort van onder controle hadden gekregen.
Maar het virus heeft een brein.
Zodra het merkt dat wij, mensen, aan de winnende hand zijn bedenkt het een list.
In dit geval de Omikronvariant.
Om ons een klein beetje tegemoet te komen, of misschien wel om ons onvoorzichtig te maken zodat het zich nog gemakkelijker kan verspreiden, heeft het virus zichzelf minder ziekmakend gemaakt.
Maar wel besmettelijker.

En juist wanneer het leven van voor de pandemie zich een heel klein beetje terug lijkt aan te dienen, de lessen op school weer mondjesmaat fysiek plaatsvinden krijgt de samenleving, en in dit geval de school, de volgende tik in de nek: een nieuwe lock-down.
“Oh, dus jullie dachten weer op te krabbelen? Verrassing! BENG!! Hier heb je een nieuw klap en liggen jullie. Ik bepaal hier wat jullie doen en laten, en niemand anders”, lijkt Omi te zeggen.

En het lukt hem.
De studenten en ik zitten weer achter onze laptops.
Bewegende videovakjes op mijn scherm veranderen tijdens de les allengs in stilstaande profielfoto’s. Ze zetten hun camera uit.
Elke student heeft hier zijn reden voor.
Privacy, ongemerkt andere dingen kunnen doen maar wel aanwezig lijken, camera uitzetten omdat die ander dat ook doet…
De redenen zijn even divers als legitiem.

Afbeelding

En ik voel me als een DJ in zijn radiostudio: wel zenden, maar niet ontvangen.
Ik kijk naar een zwart scherm met ronde fotootjes en dat is mijn publiek.
Pogingen aan de klas een vraag te stellen om ze erbij te betrekken en interactie te creëren mislukken jammerlijk.
In mijn koptelefoon hoor ik na mijn vraag een hoopvolle “pieduup” ten teken dat iemand zijn microfoon aanzet, gevolgd door het teleurstellende “puudiep”.
Het geluid van iemand die zijn microfoon weer uit zet.
Proberend positief te blijven concludeer ik dat mijn vraag dus wel ergens aangekomen is.
Dat er een moment van interactie geweest hád kunnen zijn.
Dat er mensen aan de andere kant van mijn laptop zitten te luisteren naar wat ik vertel.

Hoopvol begin ik aan de kerstvakantie.
Na 21 december weet ik dat de dagen lengen.
En op het moment van het schrijven van deze column is het echt merkbaar aan het worden dat de zon eerder opkomt en later verdwijnt dan een week of twee, drie daarvoor.

Veel mensen hebben hun boosterprik gehaald of gaan dat nog doen.
Gaan we dit keer van je winnen, Omi?
Geef je het op?
Of kunnen we op zijn minst een staakt-het-vuren afspreken?
Je mag blijven, mits we elkaar niet meer lastig vallen.
Wij jou niet, maar jij ons ook niet.
Ga jij ervoor zorgen dat de periode van “viruslicht” langer gaat worden dan die van donker?
Of moeten wij ervoor zorgen dat we ook of 11 december, op 11 januari, op 11 februari, maart, april en de hele rest van het jaar Sint Maarten gaan vieren?
Zodat er tenminste nog eens per maand een soort van interactie is met andere mensen?
Even een momentje, al is het nog zo kort, van een beetje muziek, onbezorgdheid en ongedwongen contact met anderen.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

140
Jouw verhaal weerspiegeld echt de werkelijkheid momenteel.
Steeds meer merk je dat de mensen het zat zijn. Telkens weer van OMT praatje naar OMT praatje leven.
De middenstand heeft het hoofd al in de strop zitten en cultuur bestaat bijna niet meer.
De vrouw en ik hebben er geen last van maar ik zie plaatselijk ook al moedeloze middenstanders.
Ik mag hopen dat we vanavond wat echt positiefs te horen krijgen.

Menno, bedankt voor je mooie verhaal en dat de volgende Zeeman een vrolijke mag zijn. :+1: