Ik heb eergisteren een nacht doorgebracht bij Kempenhaeghe in Heeze, wat toch wel de indruk maakt als het allerbeste slaapgeneeskundecentrum in het hele land. Samenvattend kan ik zeggen dat het best cool was allemaal. Alles vond plaats in een rustige afdeling van een ziekenhuis-achtig gebrouw, maar de gang langs de slaapkamers gaf meer de indruk van een hotel/hostel. Tegenover mijn deur was zelfs een raampartij met uitzicht op een patio met een boom. 's nachts kon ik deze zien als mijn deur werd geopend door een verpleger, van boven belicht door maanlicht. Dat was heel rustgevend, toch wel een herinnering om te koesteren.
Ik was rond 17u gearriveerd, waarna ik een inleidend gesprek had met een verpleegster-gastvrouw, en een identificatie armband kreeg. Daarna kon ik een avondmaaltijd nuttigen in het restaurant/cafeteria van de afdeling. Daarna werd ik ophaald om de meeste electrodes en sensoren voor de PSG te laten aanbrengen. De draden waren aangesloten op een loskoppelbare unit, die in een speciale aansluiting zou worden vastgezet bij het begin van het slaaponderzoek. Deze unit bleek een paar knipperende leds te hebben, dus ik was blij dat ik mijn Onyix Eye shields ("slaapbril") had meegenomen.
De rest van de avond tot 21u kon ik wat babbelen met de andere mensen op de afdeling in een soort gemeenschappelijke huiskamer. Het was best gezellig met alle andere slaperige mensen. We waren aardig verwend, want er stond een koektrommel klaar en een gevulde koelkast. Ook werd er koffie geserveerd, wat ik best apart vond totdat men aangaf dat het cafeinevrije koffie was (natuurlijk
) Ik was wat beducht op psychologisch effect van de koffiesmaak, dus ik hield het bij fruitsap en Fristi 
Om 21u werd ik naar mijn kamer gebracht en een beetje berispt omdat ik nog niet m'n tanden had gepoetst. Ik was die instructie al weer vergeten, omdat ik toch een aardig warhoofd was geworden met 12 dagen slapen zonder m'n BiPAP. Daarna kon het hoofdprogramma van de avond beginnen: De sensor voor slokdarm druk (esofagus manometrie / Pes), dwz. een slangetje dat door de neus tot in de keel wordt gebracht. Uiteindelijk is dat kunstje zelfs twee keer gedaan omdat de eerste sensor geen goed signaal bleek te geven.
Eigenlijk bleek alleen mijn neus extreem gevoelig, en niet de keel zoals ik had verwacht. Door het inbrengen lag ik te proesten en te stuipen in het bed. Alle sensoren waren eerst uitgebreid getest, met communicatie met de controlekamer via walkietalkies, wat toch wel aangeeft wat de meerwaarde is van een vaste PSG in tegenstelling tot een ambulante PSG thuis. Men frunnikte wat met de aansluiting van de Pes sensor, en leek tevreden. Toen de verpleegsters toch voor de tweede keer binnen kwamen en het slechte nieuws brachten dat de sensor moest worden vervangen noemden ze me een "bikkel" omdat ik ermee instemde. Afslaan was voor mij geen optie, omdat de hele meerwaarde van dit slaaponderzoek voor de diagnostiek juist de Pes was. Uiteindelijk ging het licht uit om 22u waarna ik wat tijd doorbracht om een comfortabele houding te vinden en te wennen aan de irritatie van het slangetje in mijn neus. Tijdens het eerste uur lag ik zo stijf als een plank met een hartslag van zeker 100 Daarna sliep ik en begon het bekende probleem van tussentijdse insomnie na ongeveer 4 of 5 uur. Omdat ik bij het inbrengen van de Pes steeds een glas had moeten drinken (dus twee glazen) moest ik aardig nodig. Toen ik de nachtverpleger had gebeld om me los te koppelen voor een bezoek aan de WC merkte hij kennelijk dat ik de zeldzame Pes in m'n neus had en kon het niet weerstaan om me te vragen of ik mijn data wilde doneren voor onderzoek, wat ik best grappig vond. Een echte wetenschapper zeker, die nuttige data niet door de vingers wilde laten glippen. De volgende ochtend had ik het formulier voor akkoord getekend. Tegen die tijd was de irritatie in mijn neus opgehouden, en kon ik de rest van de tijd comfortabel stuiteren tussen slapen en waken, zoals gebruikelijk. Om 7u werd ik uit m'n bed gehaald.'s morgens kon ik ontbijt genieten en ik had alle tijd om te douchen, in te pakken en weer huiswaarts te keren. Al met al kan ik niets bedenken waarover ik zou moeten klagen wat betreft deze overnachting in dit "bizarre hotel."
Als ik nu geen diagnose krijg ga ik op mijn hoofd staan, ik zweer het je.