Ik reageer op de initiële posting. De antwoorden daarna zijn soms zo lang, dat kan ik niet lezen helaas.

Ja, ik ken het...

Ik kan natuurlijk niet met zekerheid zeggen dat het gevolg van mijn apneu is, maar de logica doet me vermoeden dat het dat wel is.

Voor mijn cpap droomde ik vreselijk, vuur, water, verdrinken, achtervolgd worden, allesverslindende dingen en heftige nachtmerries iedere nacht. Nu met mijn cpap is dat verminderd, het komt nog wel eens voor, maar niet meer zo vaak.
Maar als: dan hartkloppingen, in paniek wakker, veel moeite de paniek kwijt te raken. Soms zo dat ik het niet alleen kan en mijn partner moet wekken.
'Het' komt niet in mijn dromen voor, maar wel in het donker. Met het beter slapen is het verminderd, maar de nacht is niet mijn vriend. In de nacht komt boven wat het daglicht niet verdraagt en dat is niet tastbaar, maar wel 'zichtbaar', voor mij dan... Anders kan ik het niet verwoorden eigenlijk...

Ik heb een gemiddelde AHI van 1, dus nog maar weinig apneus per nacht. Maar ik heb ze dus nog wel. Met als gevolg dat er toch in de nacht adrenaline aangemaakt wordt. Het vlucht-hormoon...
Mij is ooit verteld dat je brein gestalte gaat geven aan je angst als de oorzaak niet zichtbaar is. Het creert op dat moment iets wat het wel moet zijn.

Op dit moment ben ik ook in therapie, omdat ik, eigenlijk zonder reden, slecht slaap. Dus er worden wat dingen aangepast en en passant wordt er gewerkt met de angst voor het donker. Als je dan toch bezig bent... Dus nu zijn we bezig met desensibiliseren: ongevoeliger maken voor het donker. Grappig op zich: want volstrekte duisternis is er ook overdag, als je maar even goed kijkt. Nadeel is wel dat ik me nu overdag ook bewust ben van duisternis en daar dus op reageer. Zo diep verankerd zit het dus.

Een twijfel zoals jij ken ik gelukkig niet. Maar dus wel allesverzengende doodsangst... Niet grappig.

Ik hoop dat de therapie snel voor je werkt.

Sterre,

Toen ik jou bericht las dacht ik: wat herkenbaar. Er zijn momenten geweest dat ik dacht: dit kan een normaal mens niet dromen, als ik dit vertel tegen iemand dan wordt mijn volgende halteplaats een gesloten afdeling.
En dan hoor je van de osas-assistente: oh, heb jij dat ook? Wat?! Je gaat mij vertellen dat er meer mensen zijn die hier last van hebben, ik ben niet uniek? Inderdaad als ik jou bericht lees ben ik niet uniek. Jammer want dit wens ik niemand toe.
Ik wens jou heel veel sterkte met je therapie.

M.v.g.

René.

Beste allemaal,

Een update over de mogelijke oorzaak van mijn angstdromen en paniekaanvallen. Ik ga jullie aan de hand van een
voetbalwedstrijd proberen uit te leggen wat er aan de hand kan zijn. Stel je speelt een voetbalwedstrijd en je bent
opgesteld als rechter-verdediger / rechts-achter, jou opdracht in het veld is; schakel je tegenstander uit, en speel
de bal richting de middenvelders en aanvallers. Weg van het dichts bijzijnde doel en naar het doel wat het verste
van je af is. Daar ben je voor getraind en die opdracht voer je uit.
Bij de volgende wedstrijd zetten we je op precies dezelfde plaats in het veld, alleen we draaien jou nu 180 graden
om, met als gevolg; je bent nu geen rechter-verdediger / rechts-achter meer, maar; je bent nu linker-aanvaller /
links-voor. Jou opdracht in het veld is nu gewijzigd; je moet nu de tegenstander niet uitschakelen maar je moet
deze passeren met als opdracht: een beslissende voorzet te geven, of een doelpunt te scoren. Jij beleeft de wedstrijd
nu dus vanuit een totaal ander perspectief. Ook hier dien je voor getraind te zijn om dat doel goed uit te kunnen
voeren.
Wat probeer ik jullie hiermee duidelijk te maken? Sinds ik mijn c.p.a.p. gekregen heb is mijn slaap-proces 180 graden
veranderd. Waar ik voor ik mijn c.p.a.p. apneu's had en mijn hersenen dus het slapen als een risicovol proces
beoordeelden, is het nu veranderd in een (relatief) veilig proces; ik kan nu ongestoord ademhalen, er is geen acuut
verstikkingsgevaar meer, en ik zie mijn bed nu als een aangename plek om in te vertoeven. Echter; mijn hersenen
is nooit verteld dat het slaap-proces 180 graden is gewijzigd, interpreteren de binnenkomende prikkels nu volgens
het oude referentie-kader. Het gevolg; mijn hersenen denken nu dat er vals gespeeld wordt en gaan mij nu duidelijk
proberen te maken dat ik mij niet aan de (oude) spelregels houd. Dat doen zij op de volgende manier: eerst krijg ik
vreemde dromen: tijdslijnen lopen door elkaar heen, vervolgens angstdromen waarin zelfs "het" ten faveure wordt
gebracht, en als dat alles mij er nog niet toe beweegt om het spel te herzien grijpen mijn hersenen naar het meest
machtigste middel: een paniekaanval. Tijdens die paniekaanval stel ik mijn vluchtprikkel ter discussie, ik ben nu
doodsbang en geef mij over aan mijn angst. Ik ben nu doodsbang dat ik ga springen. Mijn hersenen denken nu dat ik
mij weer aan de oude spelregels ga houden en komen nu tot rust. Echter: 's avonds of 's nachts ga ik weer slapen en
we beginnen weer van voren af aan, het is als het ware een visieuze cirkel. De oplossing voor dit alles is simpel: ik
moet mijn hersenen leren dat slapen veilig en prettig is. We zijn nu dus bezig uit te zoeken welke therapie daar het
meest geschikt voor is. Ik houd jullie op de hoogte.

M.v.g.

René.

René, heftig. Sterkte met het omkeer proces.

Gr. Erwin

Jeetje. Een knappe kop die dit zo heeft ingezien.
Ik wens je van harte veel succes in dit proces. Zou je ons op de hoogte willen houden van hoe het met je gaat? Ik zou me voor kunnen stellen dat anderen met een soortgelijk verschijnsel kampen met wellicht andere symptomen. Ik ben in ieder geval heel geïnteresseerd.

Groet
Agnes

Agnes,

Dank je wel voor je compliment, ik heb het namelijk zelf bedacht. Aan de hand van de reacties die ik van
jullie gekregen heb, en van mensen die ik mijn omgeving gesproken heb. Ben vervolgens al die puzzelstukjes
gaan analyseren en proberen samen te voegen tot één logisch samenhangend geheel.
Het voetbalspel heb ik gebruikt om het beeldender / begrijpelijker te maken. Mijn hypothese luidt als volgt:


Deze hypothese probeert een verklaring te geven of er een causaal verband is tussen het dragen van een c.p.a.p.
(apneu-masker) en het hebben van angstdromen of paniekaanvallen zonder hersentraining.

Aanleiding voor het opstellen van hypothese is het feit dat ik, René Roose, apneu-patiënt, angstdromen had voor dat
ik een c.p.a.p. droeg en nadat ik deze ben gaan dragen. De frequentie wordt ook steeds groter.

Voor ik mijn c.p.a.p. droeg en apneu-aanvallen – ademstops – had droomde ik dat ik werd achterna gezeten door
“het enge wezen”, vanaf hier genoemd als “het”. “Het” zat achter mij aan met maar één doel, namelijk; mij te
laten verstikken. De enigste manier om aan “het” te ontkomen was door te vluchten, de zogenaamde vluchtprikkel
trad op dat moment in werking. Daar vluchten een natuurlijke prikkel is ten tijde van gevaar, reageerde ik dus
volgens het boekje, procedure, en was er niets aan de hand.

Daar de hersenen van alles wat je in het leven doet informatie opslaan, en die informatie vervolgens als referentiekader
gebruiken om te controleren of een proces verloopt zoals gepland, toetsing werkelijkheid versus referentiekader.
Wat bleek: het referentiekader van waaruit mijn hersenen het slaapproces beoordeelden luidde: slapen is een riskante
bezigheid, tijdens je slaap dreigt er verstikkingsgevaar, dus je bed is een danger-zone, daar moet jij niet teveel verkeren.
Telkens toen ik nog geen c.p.a.p droeg en naar bed ging klopte deze informatie, iedere nacht had ik ademstops.
Binnenkomende prikkels gaven een bevestiging van de informatie die in mijn hersenen lag opgeslagen, kwam dus één op
één overeen.
Toen gebeurde het volgende; ik kreeg een c.p.a.p. met als gevolg: ik kon nu ongestoord ademhalen, er dreigde geen
acuut verstikkingsgevaar meer, en ik begon te geloven dat mijn bed best een prettige plek was om in te vertoeven.
Deze informatie komt echter niet overeen met de informatie die in mijn hersenen ligt opgeslagen met als gevolg:
Mijn hersenen zijn nu eerst in de war, weten het eerste jaar niet wat ze met de informatie aan moeten. Vervolgens
na een jaar begin ik vreemd te dromen; tijdslijnen lopen nu door elkaar heen. Waarom gebeurd dit? Mijn hersenen,
die het slaapproces nog volgens de oude criteria beoordelen gaan nu proberen, mij er nu weer van te overtuigen dat
slapen een riskante bezigheid is. Maar daar ik niet luister en elke avond of nacht naar bed toe ga, grijpen mijn hersenen
naar steeds zwaardere middelen om mij te doen laten geloven dat slapen riskant is. Er is dus sprake van een oplopend
angst niveau en ook neemt de frequentie waarin de angstdromen en paniekaanvallen plaatsvinden toe; eerst krijg ik
vreemde dromen, tijdslijnen lopen door elkaar heen, vervolgens angstdromen waarin zelfs “het” nu openlijk ten faveure
verschijnt, en als dat alles nog niet helpt grijpen mijn hersenen naar het meest machtigste middel: een paniekaanval.
Tijdens zo’n paniekaanval stel ik mijn vluchtprikkel ter discussie, geef mij als het ware over aan mijn angst. Mijn hersenen
denken nu dat zij hun doel bereikt hebben en komen weer tot rust, maar de volgende avond of nacht ga ik weer naar bed,
en het spel begint weer van voren af aan.
Wat er dus zou moeten gebeuren is; dat je na de diagnose apneu niet alleen een c.p.a.p. zou moeten krijgen maar dat
ook je hersenen getraind zouden moeten worden; dat slapen geen riskante bezigheid meer is en dat zij dat voortaan via
nieuwe criteria moeten gaan beoordelen – het referentiekader aanpassen.

Hoi René

Wat jij aan klachten beschrijft over dromen herken ik goed. Voor de CPAP behandeling had ik veel dromen en veel nachtmerries. Nu met de CPAP zijn deze dromen en nachtmerries voorbij omdat ik nu goed in diepe slaap kom. Mijn dromen en nachtmerries hebben bij mij ook een duidelijke link met andere psych klachten. Hiervoor was ik al onder behandeling. Het gaat de laatste maand ook echt de goede kant op. En ik gebruik geen slaapmedicatie en antidepressiva meer de afgelopen maand.
Wanneer ik slecht slaap, of de AHI's zitten boven de 7 op een nacht dan zijn de dromen en nachtmerries er ook weer. Om het zeker te weten heb ik een paar keer de CPAP uitgelezen na een beroerde nacht. De nieuwe signalen van mijn lichaam en geest ben ik aan het leren begrijpen. En dat is niet altijd even gemakkelijk. Een dagboek helpt er goed bij om inzicht te krijgen in de problemen en de veranderingen die er gaande zijn.

Heel erg veel sterkte René

Waarschuwing: dit verslag kan schokkende details bevatten

Vanmiddag, vrijdag 9 okt., heb ik omstreeks 15:00 uur een paniekaanval gehad op de sportschool. Het ging als volgt:

Ik loop een uur op de loopband in een vast tempo. Ik stel mijzelf tot doel een uur te lopen maar, een uur is best lang
dus ik maak een stappenplan; ik verdeel het uur in 3 periodes. Dit omdat er onderaan het beeldscherm een balkje
is dat, net als een zandloper, volloopt, van kleur verwisselt. Als ik dus eerst bijv. 25 min. ingeef loopt dit balkje sneller
vol dan bij 60 min. Als ik dan bij 21 of 22 min. ben zet ik de klok op 40 min. maar ik ben over de helft, de afstand tot
de finish is minder groot dan bij de start ook al is de tijdsduur even lang. Het zelfde doe ik als ik bij 35 of 36 min. ben,
op dat moment zet ik de klok op 60 min. de tijdsduur is nu zelfs langer dan bij de start maar; de afstand tot de finish
op het balkje, nog maar een derde, dus de finish is in zicht. Voor mij staat nu één ding vast: ik haal de finish, ik loop die
60 min. vol. Ik ga dit spel winnen !! Het is dus eigenlijk een psychologisch spel. In de laatste ca 5 min. breng ik het
tempo stapsgewijs omlaag om uit te lopen.

Ik focus mij op een vast punt op het beeldscherm en denk nu dat ik naar dat punt toe loop. Was inmiddels al in de uitloop
fase, het doel was bijna bereikt, ik moet nog een kleine 3 min. lopen en toen gebeurde het. Ik voelde ineens een spanning
opkomen, rond mijn hart, in mijn armen, polsen tot in mijn vingertoppen. Het stormt op dat moment in mijn “bovenkamer”
het lijkt wel of ik de regie kwijt ben, maar toch weet ik van de loopband af te komen en op een krukje te gaan zitten en
de paniekaanval uit te laten razen. Op het moment dat de paniekaanval opkomt zie ik het beeldscherm en de icoontjes
hevig gaan trillen / schudden. Eén van de medewerkers komt vragen of alles goed met mij gaat of dat ik misschien
een suikerklontje of een glas water wil hebben. Wuif hem weg want; op dat moment heb ik genoeg aan mezelf ik zit nu
in “de overlevingsfase”, ik heb nu het gevoel alsof ik als het ware: ga springen, mij moet overgeven aan mijn angst.
Al met al duurt deze paniekaanval vanaf het moment dat ik hem op voel komen tot aan het moment dat ik zelf weer de
regie in handen heb ca 15 min. Daarna duurt het nog ca 30 min. voor ik weer in rust ben, want na de paniekaanval voel
ik nog onrust / spanning.

Als ik deze paniekaanval vergelijk met de “gecontroleerde crash” die ik gisteren tijdens de emdr-sessie ervaarde, en die
beoordeelde ik al als een 9+, dan is deze heftiger, het moet wel haast een 12 of 13 geweest zijn. De psychologe heeft
vervolgens besloten dat zij niet met deze behandeling doorgaat en mij naar een andere specialist door verwijst. Wat bedoel
ik met “overlevingsfase”? Daarmee bedoel ik te zeggen dat het voor mij allerminst zeker is dat ik, als het ware, het moment
door kom. Waar ik in een normale situatie weet dat; vluchten een natuurlijke prikkel is ten tijde van gevaar, ben ik daar
tijdens mijn paniekaanval absoluut niet zeker van. Alle zekerheid trek ik nu in twijfel.

Ik ga nu een verband leggen tussen deze paniekaanval en mijn angstdromen die ik ‘s morgens tussen 6 en 8 uur heb als
ik nog in bed lig. In beide gevallen betreft het een “gelukzalig makend moment”. ‘s Morgens tussen 6 en 8 uur mag ik
nog blijven liggen in mijn bed, jullie moeten er uit, ik niet, ik mag nog blijven liggen. En daar ik nu van mening ben dat
in mijn bed bed liggen tegenwoordig best prettig is, ervaar ik dit als: ik heb het spel gewonnen. Ik draai mij nu nog
een keer om in bed en dan; op dat moment maak ik kans op een angstdroom waarin “het” (de dood) zich aan mij toont.
Ik wordt afgestraft voor het bereiken van mijn doel, net als vanmiddag; bijna was ik aan de finish, bijna had ik het
gehaald en nu wordt ik daarvoor afgestraft. Ben ik tijdens die momenten, waarop ik geloof dat ik het door mij gestelde
doel bereikt heb, het meest kwetsbaar, loop ik dan het meeste risico? Zie ik op dat moment iets over het hoofd? Ik heb
de finish nog net niet bereikt maar denk dat ik er nu al ben, zou dat een antwoord kunnen zijn. M.a.w. heb ik op het
laatste moment gebrek aan concentratie, ben ik niet alert genoeg?

Het volgende verband dat ik wil leggen is dat tussen de paniekaanval die ik op zondag 20 sept. j.l. heb gehad en het
feit dat “het” wil dat ik mij aan zijn spelregels moet houden. (de oude regels van het slaap-proces) Wat is er op 20 sept.
j.l. precies gebeurd? Op die zondagmiddag ga ik samen met mijn ouders naar het graf van mijn oma, de moeder van
mijn moeder. Het is mijn lievelings oma, ze was er altijd voor mij, bij opa en oma was voelde ik mij veilig, er heerste een ontspannen sfeer. Nu komen we op de begraafplaats en we lopen naar het graf van oma. Oma ligt vooraan in een rij, en achteraan dezelfde rij ligt: een achternichtje van mij. Mij achternichtje is overleden als gevolg van een zelf verkozen levenseinde. In plaats van dat ik bij het graf van oma blijf loop ik door, ik wordt als het ware naar het graf van haar toegezogen. Daar aangekomen komt er een enorm gevoel van onrust in mij op en ik voel nu een lotsverbondenheid met
haar want; ook zij heeft, net als ik tijdens mijn paniekaanvallen doe, haar vluchtprikkel ter discussie gesteld, wel op een
veel hoger niveau, maar dat doet er voor mij op dat moment niet toe. Op dat moment vond ik haar: dapper en moedig. Vervolgens loop ik terug naar het graf van oma en we gaan naar terug naar huis. Mijn ouders gaan naar huis, ik ga de
keuken in. Als ik aan tafel zit te eten komt mijn moeder naar mij toe en zegt tegen mij: je vader had eigenlijk wel
verwacht dat we ook nog Koudekerke zouden rijden, naar het graf van opa, vaderskant, en dat van mijn oom, mijn vader
zijn jongere broer. Dat was net de druppel die bij mij de emmer deed overlopen; ik krijg nu een paniekaanval. Mijn
moeder belt acuut het h.a.p. bang als zij is dat ik mijzelf iets wil aandoen, het zij nu, of later die avond / nacht.
Daar het nu even na 18:00 uur is en de dokter niet eerder dan 19:30 tijd heeft, en de aanval inmiddels ook voorbij is,
gaan we samen naar het h.a.p. De dienstdoende dokter beoordeeld mijn situatie als: normaal, er is geen gevaar.
Hoe heb ik deze paniekaanval ervaren? Mijn hersenen wilde mij een waarschuwing geven. René, als jij niet naar ons
luistert, en jij je niet aan de oude spelregels houd, dat slapen is een risicovol proces, zoals wij het spel spelen, dan
wacht jou hetzelfde lot als: je achternichtje. Wees gewaarschuwd !!

Heb sinds gisteren al diverse ontladingen van angst, kleine paniekaanvallen gehad.

M.v.g.

René.

Heftig René. Heeft je psychologe je een doorverwijzing gegeven naar een arts die jou wel kan helpen om hiermee aan de slag te gaan? Als ik jou zo lees heb je echt wel hulp nodig in dit proces.
Ik wens je veel sterkte met dit alles.

Zowee ...

René, het komt misschien omdat ik jouw situatie al een beetje ken, maarrehh ... misschien moet je maar schrijver worden. Man, ik ging er zelf zowat aan onderdoor. En dan waarschuwt 'ie ook nog in het begin. Nou, dat had je wel goed door.

Ik zit hier in de kamer met 2 andere personen en dacht dat ik het niet zou trekken en ze wel iets door zouden krijgen. "Wat moet ik ze vertellen". Ik ben geen watje, maar als het op inlevingsvermogen aankomt ...


Kan je dit nou zo goed omdat je dat eigenlijk hebt moeten leren te vertellen aan de psychologe ? ("laat geen details weg !" enzo)


Een oordeel over wat je hebt meegemaakt kan ik niet hebben. Maar je schrijfstijl ...
15 minuten later zit ik nog bij te komen.

Peter

Agnes,

Er wordt nu gekeken naar welke type specialist ik nu moet worden doorverwezen. Dat hoor ik als het goed is binnen 2 weken.

Peter,

Ja, schrijven, taal, heb ik altijd leuk gevonden, ik ben wat dat aangaat geen techneut. Ik vind het belangrijk om zaken
precies op papier te krijgen. Dat doe ik bij al m'n correspondentie; het totaalbeeld moet voor mij kloppen. Dat betekend
dat ik mij niet alleen focus op de hoofdlijn, maar dat bijzaken voor mij net zo belangrijk zijn.

Een paar weken geleden ben ik door de psychologe eerst getest om te kijken waar het probleem kan zitten. Eén van de
opdrachten toen was: bouw een huis. Ik kreeg een doos vol met legosteentjes. Alle steentjes lagen door elkaar. Hoe ga
jij dat huis bouwen? Eerst heb ik de doos leeg gekiept en alle steentjes gesorteerd. Ik bracht structuur in de chaos.
Vervolgens heb ik gekeken wat er aan steentjes e.d. was en aan de hand daarvan ben ik een huis gaan bouwen. Opdracht afgerond zou je zeggen. Maar..., een huis is in mijn ogen niet compleet zonder garage en schuur (bijzaken), het moet wel
een totaalplaatje zijn anders klopt het beeld in mijn ogen niet, is de opdracht dan niet afgerond. Je kan je dus afvragen;
leg ik mijzelf niet een te grote druk op. Als ik het huis gebouwd heb zijn jullie tevreden, ik heb de opdracht die aan mij gegeven is volbracht, maar ik ben dat op dat moment nog niet. Het plaatje is mijn ogen dan niet compleet, ik kom dus
niet tot rust. En omdat ik als gevolg van mijn apneu constant in mijn vlucht-modus blijf hangen, heel veel stress ervaar,
ik ben eigenlijk een stress-monster, is de enigste manier om tot rust te komen: het moet een allesomvattend geheel zijn.
Wat die stress betreft; ik ervaar constant zoveel stress, zit voor mijn gevoel constant in mijn upper-level, en soms zelfs
rode zone, dat de enigste manier om dit kwijt te raken is: ik laat mijzelf bij tijd en wijle "crashen". Ik denk op dat
moment dat ik bij wijze van spreken een champagne fles ben waar de kurk uit springt, en nu ontlaad alle spanning zich.
Toegegeven; ik ga niet goed met stress om.

M.v.g.

René.

Hoi Rene,

Heel herkenbaar, ik zit ook zo in elkaar, perfectionistisch omdat dat je het gevoel geeft alles onder controle te hebben. En dat is nu net onze fout.

Uiteindelijk loop je tegen de muur op (been there....) en zit je in een zwart gat.

Ik heb het afgelopen jaar geleerd dat als je zo iets hebt, dat er een paar dingen zijn die kunnen helpen.

1) in mijn geval hardlopen, om de geest leeg te maken.
2) letten op de ademhaling
3) yoga oefeningenen.

Alle drie helpen mij om tot het hier en nu te komen en niet in mijn hoofd te verdwalen. Omdat je bezig bent met je lichaam, wordt je gedwongen naar het hier en nu te gaan, wat gek genoeg orde creeert in die chaos in het hoofd.

Het bovenstaande werkt voor mij, het is niet gezegd dat dit voor jou zo is, maar het is wel het proberen waard. Oh, handboogschieten werkt voor mij ook....

Patrick

René, kijk eens of je hier iets mee kunt :

De meneer aan deze kant van het Internet is een enorme Pietje Precies / perfectionist. Overigens werkt hij altijd als hij wakker is, want anders valt hij in slaap (slaapt ook al etend tegenwoordig). Daarbuiten heeft hij enkele typische Apneu kenmerken, waaronder stress om totaal niets. Nu :

Ik heb hier al meerdere keren beschreven dat het lijkt alsof er iets moet "knakken" om het over te laten gaan. Dit is voor mij een beetje tweeledig (je kan ook zeggen : niet duidelijk precies hoe of wat) :

Als ik me bewust er toe aanzet om dan maar de boel te laten klappen (in plaats van te grote stress op te lopen) dan is het de volgende keer voorbij (psychisch !!).

Het tweeledige zit 'm erin dat stress wordt veroorzaakt door iets wat je niet aan kunt maar wel *wil* aankunnen (mannen / controleren) - gecombineerd met het eenmalig over die rode lijn gaan waardoor die lijn de volgende keer gewoon groen is. En dan "of zo" want het werkt nog sterker. Prachtig voorbeeld in het bestek van jouw topic :

Mijn eerste reaktie in dit topic. Over die ondergaande zon en zo.

Mijn "klacht" is (aan het begin van dit topic) dat ik Apneus heb bij wakker zijn; als ik slaap heb ik ze niet meer - die heb ik weten eruit te krijgen.
Als je je nog herinnert wat ik heb geschreven over die droom van mij en het voor het eerst niet meer kunnen wakker worden *EN* dat ik het toen -toevallig of niet- EXPRES deed ...

Ook daar ben ik nu vanaf. Dus, mijn klacht dat ik juist stop met ademen als ik in bed lig maar wakker ben - ook dat is weg.
En wel sinds die droom, die overigens ontstond omdat ik een beetje expres Apneus zat uit te lokken. :roll:

Uiteraard wist ik niet van te voren dat dit zo ging lopen, noch kon ik een vermoeden hebben. Wel had ik al enkele keren geschreven over het "een hobbel over moeten". Wel, dit is domweg ook weer zo'n voorbeeld.

Stel nu eens dat ik er gelijk in zou kunnen hebben dat je een schreef over moet gaan wil je zoiets te lijf gaan en het meteen oplossen ook;
Stel eens dat je dan jouw verhaal -dus- precies andersom moet aanpakken. En dus :
Als je je één keer laat pakken door dat wezen, dan gebeurt dat de volgende keer niet meer. En niet omdat je er niet meer bent, maar omdat je van je probleem van het onbekende af bent.

Ik ben geen psycholoog maar probeer wel overal een beetje over na te denken. Maar ik zou zeggen, leg het eens voor aan je psycholoog.

Zelf ben ik intussen weer met een volgend onderwerpje bezig en met een dagelijkse "last" van nu bijna 4 jaar lang een groot deel van de dag, heb ik sinds eergisteren de last helemaal niet meer en dat alleen maar omdat ik het euvel nu expres wil nadoen, sinds inderdaad eergisteren. ZELFDE VERHAAL eigenlijk.
Het idiote (of juist niet) is dat mèt dat ik dit wil nadoen om e.e.a. te testen, ik kennelijk niet bevreesd (genoeg) ben om zo'n traject van "helemaal niet leuk !" in te gaan, om daarmee het dus ook niet erg te vinden waarna het onmiddellijk niet meer gebeurt. Nou moe !
En intussen werkt m'n test niet. Maar DAT vind ik even niet erg.

Groeten weer,
Peter

Peter,

Dat zou inderdaad betekenen dat ik het probleem 180 graden moet omdraaien; mij moet laten vangen door "het".
Nu moet ik je eerlijk bekennen; dat heb ik wel eens overwogen, ik heb wel eens gedacht: wat als ik nu gevangen
zou zijn, moet ik niet stoppen met vluchten? Zoals ik tijdens een paniekaanval mij in vertwijfeling afvraag: wil
ik nog wel vluchten? Of; wat als ik nadat ik uit de ruimte was weggevlucht waar "het" rechts in de hoek staat eens
terug die ruimte in zou lopen. Echter, dat idee doet mij, nu nog, zo huiveren dat ik dat niet aandurf. Voor mij staat;
mij laten vangen door "het" gelijk als een kamikaze-aanval, een wanhoopsdaad dus. Ik ga de confrontatie met "het"
uit de weg, bang als ik ben dat ik die confrontatie verlies, in mijn optiek is het: alles of niets, leven of "het".
Vanuit die optiek bezien mag ik het spel nooit verliezen, en omdat vol te houden speel ik het spel met de volgende
regels; 1. in dit spel gelden geen spelregels, 2. in dit spel is alles toegestaan. Op deze manier kan ik het spel dus
nooit verliezen. Stel ik dit dit spel verlies; dan stort mijn wereld in,dan rest mijn niets anders dan het aanvaarden
van mijn (nood)lot. Dat zou voor mij betekenen; dat waar ik tijdens een paniekaanval zo bang voor ben, namelijk:
een totale overgave aan mijn angst, capitulatie, en wat rest mij dan nog anders dan... te springen. Dus wat is
mijn strategie: doodsangst + vluchten = leven. Toegegeven deze strategie kost heel veel energie en creeërt heel
veel ongezonde stress, maar tot nu toe win ik het spel nog steeds, dus stel ik deze strategie niet ter discussie.

M.v.g.

René.

Beste allemaal,

Er is een officiële diagnose van mijn klachten, namelijk: burn-out.

M.v.g.

René.

Oei!
Da's niet zo mooi.
Succes, komende tijd.

O bah Rene, dat is balen. Goed voor jezelf zorgen nu. Sterkte.

Sterkte de komende tijd. Weet dat er licht is aan het eind.

Enige probleem is dat burnout, althans de behandeling niet wordt vergoed, het word gezien als een beroepsziekte die primair door je werkgever betaald zou moeten worden. Volgende in rij ben jezelf....

Is je werkgever met je begaan, dan zal hij dit hopelijk wel voor je willen doen. In mijn geval was dat niet zo.....

Van belang is dan iets met de verwijzing te doen. (Behandeling voor depressie wordt wel vergoed)

Maar dat heb je niet van mij. Eerst is het nu van belang dat je tot rust komt, dat je weer met beide benen letterlijk in het hier en nu terecht komt.

Nogmaals, sterkte.

Patrick

Menno / Agnes,

Bedankt voor jullie steun.

Patrick,

Dit is niet mijn eerste burn-out. Bij mijn vorige burn-out, 14 jaar geleden, heeft mijn werkgever er ook voor gezorgd
dat ik bij een psycholoog terecht kon. Ik heb vanmiddag overigens te horen gekregen dat ik wordt doorverwezen naar
de psychiater.
Heb ook de beslissing genomen om te laten onderzoeken of ik, en dat ik het heb daar ben ik zelf wel van overtuigd,
leidt aan manisch depressiviteit; obsessief gedrag vs druk zijn met niets. Ik ben nu dus langs de rand van de afgrond
gegaan. (zie mijn waarschuwingen paniekaanval, springen + aan het graf). Nu begrijp ik deze, namelijk: René, als
jij niet verandert draait jezelf de vernieling in. Dus ik zal dit keer geen herstart moeten maken, maar een nieuwe start.
Dan is het goed om te weten wat we van elkaar mogen vragen cq verwachten.

M.v.g.

René.

Hallo René

Heel veel sterkte. Ik vind je een echte kanjer. Er is best wel moed voor nodig om je verhaal hier neer te schrijven. Succes met de weg naar je nieuwe start.

Groetjes, Thea