Re: Zeeman aan wal

41
Ik moet wat trouwer worden.
Jullie liggen een jaar achter.
Maar ik praat jullie bij en zal de volgende edities wat vaker op elkaar volgend plaatsen.


Zeeman aan wal (8)





“Geloof in het onmogelijke, dan wordt het onmogelijke mogelijk”


Een uitspraak waar ik vrijdag 3 maart om 20:30 aan moest denken toen we in een koud en winderig Stavoren naar de sleeptest van onze Zeeolifant stonden te kijken.
De sleeptest moest plaatsvinden omdat er anders niet aan de Harlingen-Terschellingrace deelgenomen kon worden.

6 Weken daarvoor was de Zeeolifant nog een nog nét in elkaar zittend wrak.
Wrak?
Wel, ze dreef nog wel maar ik zou onze mannen er in elk geval niet met windkracht 5 de Waddenzee mee op durven sturen.
Rotte spanten, rotte langsverbanden, verrot dolboord….
Een eerstescheeps timmerman die langs kwam blaakte van zelfvertrouwen, maar niet van zelfkennis en werklust.
En zo geschiedde dat de volgende timmerman nog een maandje had om de klus te klaren.
Donderdagavond 2 maart, 20:00 telefoon…
Of wij ons de volgende avond maar met de Zeeolifant in Stavoren willen melden voor de sleeptest.
Hiermee wordt de weerstand van de boot door het water bepaald.
Geen sleeptest betekende geen HT (Harlingen-Terschelling) race varen.
Geen HT race varen betekende op de reservelijst van deelnemers terecht komen.
Daar op terecht komen betekende eigenlijk nooit meer aan de HT race meedoen, aangezien er vanaf dan nog 50 sloepen voor ons zouden zijn.

De volgende ochtend 08:15 werd met behulp van onze teammanager bepaald wat er moest gebeuren om de sloep op tijd in Stavoren te krijgen.
Kort? Dat was nogal wat.
Een waslijst aan werkzaamheden waar een normaal mens dagen voor nodig heeft om te regelen en nu in een ochtend en halve middag geregeld moest worden, doemde op.
De twee hoofdpunten:
-Transport naar Stavoren en terug.
-Een roeiploeg samenstellen.

Maar hé, een school vol met ex- en aanstaande zeelieden?
Dan wordt het onmogelijke slechts een uitdaging.



Hoe we het geflikt hebben is me nog steeds een raadsel.
Maar in de loop van de middag stuurden we 14 roeiers en een stuurman naar Stavoren alsmede een grote vrachtwagen met daarop de Zeeolifant.
Toen ik na mijn schoolse perikelen in Stavoren kwam hing ze al in de takels om gewogen te worden en een kwartier later was ze weer nat.
Voor het eerst sinds hele lange tijd.
Je zag haar bijkans genieten, zo niet dan deden wij dat wel.

Anderhalf uur later en heel wat luchttemperatuurgraadjes lager waren we eindelijk aan de beurt voor de sleeptest.
De hele bemanning in de sloep, achter een boot aan die vol hing met meetapparatuur,


Een half uur later kwam het hoge woord eruit: we mogen meedoen!
WOW!
Hoe kan dit?
Hoe kan dit gelukt zijn?

Wel een team dat niet praat, maar gewoon doet kan kennelijk alles.
Als echte zeelui: niet lullen, maar poetsen!
En dit zijn nog maar 1e jaars, beste lezers.
Wat wordt dat als ze straks afgestudeerd zijn?
Wat voor kanjers krijgen de reders dan aangeboden?
We zullen zien.
Kanjers zullen het zeker zijn over een jaartje of 3.
En tot die tijd, beste reders, houd ik ze lekker voor mezelf.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

44
[tanz] [tanz] [ok]
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

45
Zeeman aan Wal (9)


Afgelopen hemelvaart was het dan zover: De Harlingen – Terschelling roeisloepenrace, kortweg HT-race was een feit.
Wat de Elfstedentocht voor schaatsers en de TT voor motorliefhebbers is, is de HT voor zeevaarders: het Koningsnummer.
Je moet het een keer meegemaakt hebben.
De weg er naar toe was een intense, zoals u vorige keer in Zeeman aan Wal kon lezen. En ook vandaag verliep niet alles volgens plan.
Maar ook dat hoort zo, dus eigenlijk verliep het wel volgens plan.
Een der studenten had die ochtend bijvoorbeeld een sollicitatiegesprek, hetgeen in deze tijd van schraal aanbod van banen op zee ook redelijke urgentie had, maar er tevens voor zorgde dat het om tien uur verzamelen, zoals afgesproken, uitgesloten was.
Om 11:30 zou de haven op slot gaan, hetgeen betekende dat wij met de volgboot om 11:15, uiterlijk, onze ligplaats in Harlingen dienden te verlaten.
11:15.
Niemand.
Bellen.
11:16, gebeld: “ik sta nu op de kade, waar zijn jullie?”
11:18, langzij 3 andere schepen.
11:19 (ofzo), persoon aan boord.
11:21, wegwezen, als een haas richting de startlijn.
11.29 plus een x-aantal seconden: Over de startlijn en de haven op slot!
Pfieuw! Gehaald….
De start ging perfect, afnemend tij (dus stroom mee) nauwelijks wind en zon maakten het bijkans een pleziertochtje in plaats van een race.
Lange tijd lag de Zeeolifant in de kopgroep, zo rond de 6e, 7e plaats.
Hetgeen een unicum is, neemt u dat van mij aan.
De reality-check kwam zo’n 3 -3,5 uur later.
De Zeeolifant met haar bemanning gaat stuurboorduit vanuit de Vliestroom het Schuitengat in.
De wind was toegenomen tot een dikke 5 / kleine 6 uit oostelijke richting.
De (nog steeds) ebstroom kwam daar ook vandaan met zo’n 1-2 knopen.
De mannen en vrouwen hadden overal pijn.
En de veerboot Friesland zorgde met haar hekgolf van een metertje of twee dat het laatste restje snelheid uit de sloep, en het laatste restje geloof in een goede afloop uit de roeiers geslagen werd.
De gemiddelde snelheid was afgenomen naar nul tot anderhalve knoop.
Vanaf de volgboot deden we ons best: aanmoedigen, schreeuwen, vloeken: “Ga door! *@#% [censuur [Symbool]].
Na nog eens ruim twee uur ploeteren, want dat was het, kwam de verlossende “Prweeep” vanaf het ex-betonningsvaartuig Zaandam ten teken dat de finishlijn na 5 uur, 7 minuten en 04 seconden gepasseerd was, wat ons op de 133e plaats van de 137 deelnemers plaatste.
En, beste lezers, daarmee heeft de 2 ton zware Zeeolifant en haar bemanning gebroken met een aloude traditie: als laatste binnenkomen!

Zag ik nu een traantje zo links en rechts in de ooghoeken van een paar roeiers?
Het zou me niks verbazen.
En terecht.
Wat mogen ze trots zijn op zichzelf.
De blaren in de handen werden gekoeld met een ijskoud, welverdiend pilsje.
En ik?
Ik keek het aan.
Voelde ik nou een brokje in mijn keel?
Ja, dat voelde ik.
Van trots.
Mijn mannen, mijn vrouwen hadden het geflikt: de HT race uitgevaren.
En dat kunnen niet heel veel mensen zeggen.


Afbeelding


HT RACE ZeeOlifant 2017
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

50
Je wordt beroemd Menno :wink: .
Je schrijft ook een mooi stukkie tekst 8)
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

53
Zeeman aan wal. (10)


Soms vragen docenten zich wel eens af waar ze het allemaal voor doen.
Veel studenten laten de boel maar op zich af komen, studeren er niet voor, vinden de 5,5 voor een toets een prima cijfer, want bijna een 6, en proberen zo de opleiding door te komen.
Dit noemen wij de “dan maar de zeevaartschool student”.
Zij hebben de opleiding gekozen omdat dat het enige is dat ze nog een klein beetje interesseert of gewoon omdat dit de enige MBO opleiding is die een beetje in de buurt van huis ligt.
(Maar, geen angst lezer, dit wordt geen klaagstukje.
Integendeel, dit wordt een complimenteerstukje.)



Aan het eind van het eerste jaar zijn de meeste van deze studenten wel van school en hou je de studenten over die er tenminste voor gaan.
Die zorgen dat ze de stof zich eigen maken en het echt begrijpen in plaats van het even te leren voor de toets.
Zij zijn de krentjes in de pap die dit vak en dan bedoel ik even docent, niet zeeman, zo mooi maken.
Student X bleek zo’n krentje.





Het was midden in de zomervakantie dat X zich om een uur of negen ’s avonds meldde op mijn WhatsApp.
Mijn eigen schuld, want ik heb de studenten altijd gezegd dat lesgeven niet ophoudt als de school sluit en dat ik voor prangende vragen, mits op een beetje christelijke tijd, altijd te bereiken ben.
X voer met zijn stageschip ergens rond en zat met zo’n vraag.
Om te voorkomen dat het voor de lezer een beetje technisch verhaal wordt zal ik in vereenvoudigde vorm weergeven wat er tussen ons heen en weer geappt werd.


Hij had het peiltoestel tevoorschijn gehaald om het gyrokompas eens te controleren, en wat hij ook peilde: hij hield een fout van 4 a 5 graden.
Hoe dat kon, zo vroeg hij.
De mogelijkheid dat er een fout in het peiltoestel zat werd al gauw uitgesloten.
Bleef de mogelijkheid dat er een fout in de gyro zat nog over.

Ik appte hem dat ik vermoedde dat hij behoorlijk noordelijk zat en een oost-west koers voer.
Zijn antwoord was een verbaasd kijkende smiley en de woorden “Hoe weet u dat? We zitten boven Terschelling, onderweg naar het Kielerkanaal, dus een oostelijke koers.”
Ik gaf hem wat nadenkvoer om tot de oplossing te komen, te weten de Tolwetten en de werkelijke vorm van de aardbol.
Geruime tijd appstilte.

De volgende avond kwam X met een antwoord waarin voornoemde Tolwetten en de afgeplatte vorm aan de polen van de aarde genoemd werden.
(Inderdaad, de aarde is niet rond, maar heeft een beetje de vorm van een mandarijn.)
Het voert in dit rubriekje wat ver om uit te leggen waarom, maar laten we het erop houden dat X het helemaal bij het rechte eind had, hoewel hij zelf nog niet helemaal besefte waarom, hoe een en ander met elkaar te maken had.
Daar kwam hij al appent met mij achter.
Appje voor appje, conclusie na conclusie kwam hij erachter dat de fout in de gyro zat en waarom.





Aan het eind van de sessie vroeg ik hem waarom hij contact met me opgenomen had.
Dit soort vragen krijg ik namelijk niet zoveel.
Hij zei dat hij dezelfde vraag aan diverse nautici aan boord had gesteld maar dat het afgedaan werd met “ dat is hier op deze boot nu eenmaal zo” .
En dat accepteerde hij niet.

En daarom, beste lezers, is een student als X een krentje in de pap.
Een student die zegt: “Dat kan wel zijn. Maar ik wil weten waarom, en ik zal er achter komen ook.”
Op zo’n moment weten wij docenten even weer waar wij het voor doen:
Mannen en vrouwen opleiden die bereid zijn net even dat extra stapje te zetten.
Bereid zijn net even wat verder te denken.
Mannen en vrouwen die het waard zijn om de reder wat meer te doen spenderen aan bemanningskosten.

Dank je wel, X.
Je hebt mij een fantastische vakantie bezorgd en een reden om er het nieuwe schooljaar weer vol tegenaan te gaan.
Laatst gewijzigd door Menno M. op 30 nov 2018, 17:52, 1 keer totaal gewijzigd.

Re: Zeeman aan wal

54
Dat wordt een goede zeeman, of eigenlijk, dat is ie al. WAT een topper
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

55
Hij was van de week op school om zijn certificaten op te halen en meldde dat hij een vaste baan aangeboden heeft gekregen.
Van TWEE reders!
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

56
Wauw. Terecht !
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

57
Zeeman aan Wal (14)


Praktijkonderwijs maakt altijd meer indruk dan theorie.
Dat is algemeen bekend.
En onlangs ging de theorie hand in hand met de praktijk, al was het niet op de manier die de studenten noch ik verwacht hadden.

Aan de eindejaars MO studenten geef ik het vak reisvoorbereiding.
Verslagen van de vroegere Raad voor de Scheepvaart (Heden Tuchtcollege voor de Scheepvaart) laten tenslotte keer op keer zien hoe belangrijk een goede reisvoorbereiding is.

De basis werd uitgelegd, alsmede het doel.
Verder liet ik de studenten hun gang gaan.
Trial and error, heet dat zo mooi.
Een systeem dat tijd kost, maar zeer effectief is. Van fouten leert men tenslotte, en nu kon dat zonder gevolgen.

Naarmate de lessen vorderden viel het me op dat een groepje van een stuk of vijf studenten zich steeds minder bezighielden met de les en opvallend veel aandacht besteedden aan hun laptop en/of telefoon.
Kan natuurlijk, dacht ik in het begin, ze zullen wel informatie opzoeken.
Wel viel het me op dat het scherm weggeklikt werd zodra ik in de buurt kwam.
Nog wat lessen later bleef men weg bij de lessen.
Uiteraard vroeg ik mij af waarom.

Het antwoord kwam enige tijd later tijdens een vergadering waarin de uren voor het nieuwe schooljaar verdeeld werden.
Daar vroeg een collega zich af of alle mensen wel op de juiste plaats zaten.
Nog steeds niet vermoedend dat dit wel eens op mij zou kunnen slaan vroeg ik waarom hij zich dat afvroeg.
Het bleek dat het groepje zich bij de teammanager en de stagecoördinator gemeld hadden om hun beklag over mij te doen.
De lessen waren niet goed.
Ik liet ze dingen doen die ze nog nooit gehad hadden (grootcirkelkoers uitreken, bijvoorbeeld), onsamenhangende lessen, enfin een aardige waslijst.
Onnodig te zeggen dat ik, zoals de Engelsen het zo mooi uitdrukken, “flabbergasted” was.
Temeer omdat de studenten juist van het kaliber waren dat een streepje voor bij me had, waar ik van dacht dat we net even een betere band hadden dan de andere studenten.
Dat mag niet, maar ook ik ben maar een mens.

Dit waren de studenten die bijvoorbeeld alle medewerking en vrijheid van me hadden gekregen om onze reddingboot Z-Pil (zie eerdere Zeeman aan wal) weer aan de praat te krijgen.
Die de motor van een mobiele brandstofpomp weer aan de loop mochten proberen te krijgen, wat faliekant mislukte.
Die een boot mochten opknappen, wat uitdraaide op het verkopen van een totaal vern**kt casco aan een liefhebber die er nog iets in zag.
Daarvan hebben ze niets van mij gehoord.
Dat hoort bij een school.
Dat zijn gewoon lessen.

Ze ontvingen dan ook een mail van me die er niet om loog.
Die niet van meneer Jacobs kwam, maar van Menno Jacobs, uit het hart dus.
Waarin ik vertelde hoe verbaasd ik was dat ze het zo gespeeld hadden, ja zelfs gekrenkt was.
Zo moeilijk ben ik niet te benaderen.

En nu bedenk ik me dat ze een hele belangrijke les geleerd hebben, die ik ook in de mail aan ze verteld heb.
Als je in de praktijk aan boord een probleem hebt met een mede-opvarende ga je niet gelijk naar de kapitein.
Je gaat eerst naar de betrokkene zelf.
Is het probleem dan nog niet oplosbaar dan is de kapitein de volgende stap.
Maar meestal is dat niet nodig.

Zoals dat ook niet bij mij niet nodig geweest was.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

58
De oplettende lezer heeft gezien dat we van aflevering 10 naar 14 gesprongen zijn.
Dat komt omdat ik de voorgaande afleveringen (11, 12 en 13) gemaakt heb op het worddocument van een aflevering daar weer voor.
Vervolgens klikte ik niet op "opslaan als", maar gewoon op "opslaan".
Originele tekst dus foetsie.

Ik heb nog een ingangetje van de Zeemansvrouwenvereniging die de stukjes plaatst in hun blad.
Misschien dat die ze nog heeft.
Dan krijgen jullie ze hier alsnog.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

60
Ja klopt, Ruud.
En met toestemming van de studenten mocht ik er dit stukje over schrijven.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/