Re: Zeeman aan wal

142
Menno M. schreef: Maar een aflevering als deze mag (moet?) ook zo af en toe, toch?
Jazeker!!
Het is de werkelijkheid welke aan de orde komt en de huidige situatie hoort er bij.
Ik kijk uit naar jouw stukjes, het word nog wel eens een (E) boek. ;)

Re: Zeeman aan wal

143
Dat denk ik ook wel.
Weet het eigenlijk wel zeker.
Eerst maar eens het 30e stukje schrijven.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

145
Tja, zucht.
Ik heb zojuist een cursus afgesloten, die alle zes de keren irl gegeven werd. Alleen een scherm voor diegenen die met een besmetting , of een andere reden, niet op locatie aanwezig kon zijn.
Het had wat voeten in aarde. De eerste les zaten we met zijn allen in een lokaal. De tweede les zat een deel in het lokaal, en een deel in de naastgelegen kantine, met de deur open, zodat er toch een soort van saamhorigheid was. Dag drie, vier en vijf werd de kantine voor ons gereserveerd, zodat we met elkaar, op veilige afstand, de les konden volgen. Vandaag, de dag van de eindpresentatie, waren vier mensen afwezig, waardoor we weer in het lokaal pasten, met een thuisblijver pontificaal op het scherm, midden op tafel.
Ik ben een certificaat rijker (interactie complexe casus), en het was heel fijn om elkaar iedere lesdag te kunnen zien en spreken. Een heel klein beetje weer contact buiten het gezin en de collega's, want ja, wij werken ook gewoon door. Bij ons op de werklocatie is altijd, iedere dag, een minimale bezetting, voor ons is er geen sprake van thuiswerken. Soms spannend, vooral als er een besmetting is en de cliënt maar niet kan onthouden dat zij echt, echt, ECHT niet uit haar kamer mag, maar ook heel fijn dat er toch een structuur in de dag, in de week is, en dat er contacten zijn.
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

146
RuudJ schreef: 14 jan 2022, 16:34 Mag het ook het 29ste stukje worden? Of staat die al op papier?
Ik bedoelde dat we bij het 30e stukje eens gaan kijken wat er mogelijk is.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

147
Zeeman aan Wal (29)

Het is nog vroeg in de ochtend, nog voor zevenen, als ik tijdens mijn eerste kopje koffie van die dag besef dat de studenten die dag geen les zullen krijgen.
Althans niet van mij.
Geen kans.
Want ze komt.

We hebben geen verhouding.
Niet in die zin.
Zij komt wanneer zij wil en ik heb mij te voegen naar die wens.
Ze is nogal bezitterig.
Ze is verblindend.
Schitterend.
Een schittering die midden in mijn blikveld intensiveert en groter wordt belet mij het ochtendnieuws op de televisie te volgen. Het lukt me nog net een appje te sturen naar de klassen die ik die dag lesgeef en mijn leidinggevende om te zeggen dat ik die dag niet kom.
Mijn Franse vriendin heeft zich aangekondigd.

Het zal nog een minuut of 40 duren voor ze er daadwerkelijk is, maar dan zal ze me opeisen.
En hoewel ze me nog heel even met rust laat geef ik alvast toe aan die eis omdat verzet, zo heb ik de afgelopen jaren geleerd, zinloos is.
Dus ga alvast naar bed.
Me voorbereiden.
Dan is ze er.
En hoe.
Mijn hoofd duizelt van haar aanwezigheid.
Ze maakt me willoos.
Smijt me heen en weer tussen momenten van redelijk comfort tot aan wanhoop grenzende vrees van wat nog komen zal.
Hoe ver gaat ze dit keer?
Mag ik nog enigszins beseffen dat ik leef, of maakt ze me kapot?
Want ze zal doen wat ze wil.
Me gebruiken.
Ik ben geen speler in dit spel, slechts de pion die nodig is voor haar genot.
Kom maar dan.
Doe het.
Ik geef me over.
“Let’s get it over with”.


En dan begint ze.
Redelijk rustig nog.
Een vaag besef in mijn achterhoofd dat het begonnen is maakt zich van mij meester.
En ze gaat door.
Haar vergrijp aan mij breidt zich uit.
Haar duimen wringen zich door de buitenkant van mijn ooghoeken en trekken vanaf de binnenkant aan mijn oogballen.
Af en toe pulserend, maar meesttijds hangt ze met haar volle gewicht aan haar vingers die zich verankerd hebben in mijn ogen.
Ik kan slechts lijdzaam blijven liggen en haar laten doen wat ze doet.
Elke beweging betekent toename van de pijn.
Ik wacht op het moment dat men beweert dat pijn genot kan worden.
Maar het komt niet.
Het wordt slechts krachtiger en krachtiger tot een punt dat ik wel in beweging móet komen.
Ondanks mijn tot pap verworden benen lukt het me om naar de badkamer te strompelen en me vast te grijpen aan de rand van de wasbak.
De Franse waanzin baant zich vanuit mijn maag via mijn mond naar buiten.
Drie, vier golven van in mijn hoofd explosies veroorzakende golven van opluchting.
Het hoogtepunt.
Eindelijk.

En dan is het voorbij.
Uitgeput plof ik in bed en geef ik me over aan de zo verlangde slaap.
Ze laat me vrij.
Ze zegt geen bedankt, en ook geen tot ziens.
Maar ooit komt ze weer, deze mademoiselle Grènne, zoals ze zich ooit bij me voorstelde.
In haar paspoort staat een andere naam: Graine.
Haar voornaam is onbekend.
Mimi?
Zou kunnen.
Ik mag Mi zeggen.
Afbeelding
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

148
Menno, mooie beschrijving van wat jij zo meemaakt tijdens zo'n aanval van madame Mi-Graine, Wat jou betreft mag zij met onbekende bestemming aan de Horizon vertrekken en nooit meer wederkeren......
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

149
Ze is alweer een x aantal weken weggebleven.
Dus ik hou m'n hart alweer vast.

Gelukkig heb ik nu een nieuw type masker en slaap ik meer dan uitstekend de laatste tijd.
En daar kan Mi niet tegen: Goed slapen.
Dan kan ik haar weerstaan, namelijk.
Laat ik haar er niet in.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

151
Een soort Poetin, is ze.
"Ik wil je hier niet"
"Weet ik. Maar ik doe het toch. Zie maar wat je ertegen doet."
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

156
Na zeven jaar en 30 ZaW-en stoppen de columns op kwartaalbasis.
Niet dat de inspiratie op is, er gebeurt altijd wel iets, maar hoewel de goegemeente vaak denkt dat het een zee van vrije tijd is, wat dus absoluut niet het geval is, ontbreekt de tijd meer en meer om een leuk stukje te schrijven op reguliere basis.

Komt er dan nooit meer een ZaW?
Tuurlijk wel.
De schrijver in mij zal daar zeker voor zorgen.

Daarom als soort van afsluiting als dertigste een kort verhaal van mij dat eerder verscheen in het boekje "Verhalen van Schiermonnikoog".
Pak er een bakje koffie of thee bij, want het is wat langer dan je gewend bent van mij.




4 seizoenen dag. Menno Jacobs



Er zijn van die echte Nederlandse zomers.
Zo’n zomer waarvan je elke dag niet weet wat voor weer het wordt.
Je staat op in de zon, ontbijt met wind, drinkt een bakkie koffie terwijl het regent en ’s middags snak je opeens naar een zwembad omdat het zo heet geworden is.

Een vakantie zonder een bezoek aan Schiermonnikoog is geen vakantie en daarom lagen wij ook dit jaar met onze boot aan een van de drijvende steigers in het jachthaventje van Schier en weet ik dus niet precies welk jaar het was.
Die ochtend was ik wakker geworden van de zon die weerkaatste op het water en via een kier in de gordijnen kronkelende golven tekende op het plafond.
Totaal relaxed keek ik ernaar en geraakte in een toestand tussen slapen en waken in.
De mooiste toestand die er is.
Je slaapt, en toch neem je alles waar.

Het was vroeg.
Erg vroeg.
Er waren zelfs nog geen krabbenvangende kinderen op de steiger.
En gelooft u mij: dan is het vroeg.

Met mijn ogen gesloten luisterde ik naar het ontwakende Wad.
Tudelietutende scholeksters.
Wek, wek, wekkende bergeenden.
Hier en daar het Zjuuuuut van een dektent die open geritst wordt.
Aan het eind van de steiger het geluid van tikkende hondennageltjes die zacht krassend mijn oren passeren en verdwijnen op de gangway om vervolgens helemaal weg te vallen omdat de oude veerdam bereikt is.
Het mag dan vroeg zijn, als je naar het toilet moet, dan moet je.
Ook als hond.

De ochtendzon warmt de boot op.
Alras is het te warm om onder de dekens te liggen.
Ik probeer het onvermijdelijke moment uit te stellen door de dekens weg te slaan.
Mijn genietmoment zo ver mogelijk te rekken.
Maar met of zonder dekens, de zon dwingt mij onverbiddelijk uit de kooi te komen en ramen, schuifluik en kuiptent te openen.
Vakantie: ’t is zwaar soms.

De geluiden wekken mijn schipperse die beseft dat er ook aan deze nacht een einde gekomen is.
Samen maken we de boot klaar voor het ontbijt.
Dekens in de laden, van het bed weer een bank maken, en om ons ook op te laten starten: koffie zetten.
Brood is er nog niet.
Dat moet eerst gehaald worden.
En, traditioneel als we zijn, doe ik dat terwijl de schipperse de ontbijttafel dekt.

De rijen bij bakkerij Klontje, waarbij je door de voordeur naar binnen moest en de zijdeur weer naar buiten, zijn er niet meer.
Men kan zich er tegen verzetten, maar ook op Schier is het gemak doorgedrongen en bij Schut liggen ook heerlijke, in Dokkum gebakken, verse bolletjes, die je samen met je andere boodschappen en je krantje gelijk even meeneemt.
Maar het is vakantie, en in de vakantie mag je jezelf trakteren.
Dus wordt het een zak bolletjes en een paar croissantjes van Klontje.
De bolletjes zijn nog een beetje warm en ook op vakantie moet je prioriteiten stellen.
Alle andere boodschappen komen dus later wel.


De ochtendzon is al bezig een voormiddagzon te worden als we de tafel in de kuip eindelijk gedekt hebben voor het ontbijt.
Het licht schijnt half door het haar van mijn schipperse.
Een zacht zomerbriesje laat een lok omhoog waaien en weer dalen.
Een knoop maakt een dansje in mijn buik: verhip! Ben ik nou verliefd?

Het is al ver na de middag als er toch nog iets van plicht roept.
De uitgestelde boodschappen moeten gehaald worden.
Het lijstje is kort.
-Ingrediënten voor soep.
-Iets lekkers voor bij de koffie.
-Krantje
-Iets voor bij de soep.
Mijn schipperse vertrouwt mij deze zware taak toe, hetgeen ik dapper vind van haar.


Ik zou de huurfiets die ik bij het toiletgebouw gestald heb kunnen nemen.
Maar mijn hele gestel is in vakantiemodus en ik besluit de kuierwagen te nemen.
Want zoals Toon Hermans ooit zong: “Kuieren, da’s het rechtopstaande luieren”.
Ik zet bij Schut mijn beste huismanbeentje voor en koop soepballetjes, spekjes, boerenbrood, beenham, om kort te gaan: alles wat op mijn lijstje staat.
En nog iets dat niet op het lijstje staat: een flesje Lytje Pole, het kruidenbittertje van Schier.
Tevreden keer ik bootwaarts.

Het zonnetje verdwijnt zo nu en dan achter een wolk.
Wolken met een grijze bodem.
Maar ik had mij voor genomen een Lytje Pole te drinken op de kuipbank, dus doe ik dat.
Ik installeer mijzelf met veel te veel kussens op de kuipbank.
Bijzettafeltje met kruikje Lytje Pole naast me, krantje, op een van de bruine vloot schepen worden zeemansliederen gespeeld op een accordeon, perfectie.
Perfectie die onderbroken wordt door de Schipperse die roept: “Je bent de soepgroente vergeten”.
Ik geloof haar niet.
Dit is tot nu toe een dag uit de vakantiefolders geweest.
Ik ben die soepgroente niet vergeten.
Het is eenvoudigweg onmogelijk.

Maar het is niet onmogelijk.
Het is waar.
Ik staar in de tas, graai een veter en een knijper opzij, alsof daar een zakje soepgroente onder kan liggen.
Maar het ligt er niet onder, en aangezien de tas verder leeg is kan het ook niet ergens anders onder zitten.
Er ziet niets anders op.
Schut, daar kom ik weer.

Terwijl ik van de gangway richting havengebouw loop bemerk ik dat de wolkjes met grijze onderkant zich samengepakt hebben en zich gevormd hebben tot een grote grijze deken, slechts hier en daar onderbroken door een klein gat waardoor te zien is dat de zon nog steeds bestaat.
Ditmaal besluit ik wel de fiets te nemen.
Eenmaal bij de dijk aangekomen is de wind al aardig aangetrokken.
Mijn in vakantiemodus verkerende lichaam moet zelfs in de eerste versnelling danig aan het werk om tegen de dijk op en tegen de wind in te komen.
Maar ter hoogte van het “Bancks bankje” op de dijk is het leed geleden en zoef ik naar beneden.
De hele weg naar beneden zit ik te besluiten of ik zal remmen voor de bocht naar de Reeweg of niet.
Uit mijn jeugd weet ik dat het kan.
De bocht is te nemen zonder te remmen.
Ik besluit het te doen.
Als een echte Valentino Rossi gooi ik mijn fiets plat en neem de bocht.
Helaas had ik voor het ondernemen van deze TT actie niet gezien dat aan de, voor mij, rechterkant van de weg enige wandelaars lopen.
Ik zal de bocht dus ruimer moeten nemen naar de linkerkant van de weg.
De weg houdt op.
De berm begint.
De ernaast gelegen sloot roept mij.
Maar het gaat goed.
Rossi laat zich niet gek maken als hij buiten de baan komt, dus ik ook niet.
Het gegniffel van de wandelaars negerend stuur ik hobbelend door het gras mijn machine weer de weg op.

Bij Schut is het druk.
Erg druk.
Mensen kopen souvenirs, tabak, kranten en wat dies meer zij bij de balie.
In de winkel gaan vooral de salades, broodjes, knabbels, frisdrank en wijn hard.
Moeten deze mensen juist nu boodschappen doen? Vraag ik mij af?
Of schuilen ze slechts voor de naderende bui.
Dat kunnen ze toch ook bij Hotel Van der Werff doen, onder het genot van een spotgoedkoop, maar nog met een opschenkpot gezette en dus heerlijk, kopje koffie?
Ik zet mijn geest weer in vakantiemodus en besef dat ook ik ooit met mijn pakje soepgroente weer buiten zal komen.

Ondanks de drukte blijft het personeel opvallend vriendelijk, werkt snel en efficiënt en eigenlijk veel eerder dan ik dacht sta ik weer buiten.
Het dorp begint heerlijk te geuren door de eerste regendruppels die op de warme steentjes van de straat vallen.
De fiets die ik tegen de houten palen voor de winkel had neergezet blijkt omgevallen.
Ik zet hem rechtop, stap op en zet de versnelling een tandje hoger omdat ik me realiseer dat ik op moet schieten.
De eerste druppels en de inmiddels loodgrijze lucht voorspellen niet veel goeds.
Mijn inzet is vol overgave, maar niettemin vergeefs.
Terwijl ik ten tweede male de dijk af zoef en de Oude Veerdam op rij houdt het op met zachtjes regenen en breken ’s Hemels sluizen open.
Ik weet dat het eiland ook dorst kan krijgen.
Dat het wuivende helmgras in de duinen, de bomen in de bossen, de weiden in de Banck’s Polder water nodig hebben.
Dat de Westerplas gevuld moet blijven ten faveure van de vele watervogels die daar verblijven.
Maar moet dat nu?
Kan dat niet vijf minuutjes later?
Nee, het kan niet vijf minuutjes later. Het moet en gebeurt nu.
De regen knalt ten gevolge van de straf toegenomen wind tegen mijn wangen.
Beneemt me het zicht door mijn bril.
Eer ik halverwege de dam en het havengebouwtje ben, ben ik tot op de laatste draad nat.

Maar eenmaal terug aan boord is de beloning zoet.
De bouillon staat te trekken.
De Schipperse heeft het kacheltje aan gedaan en de kuiptent dicht.
Zodra ik door de zijflap van de tent openrits golft de weldadige warmte en de heerlijke geur mij tegemoet.
Een setje droge kleding is al snel aangetrokken.
Ik nestel mij alsnog in de kussens op de kuipbank, pak mijn Lytje Pole kruikje en schenk me een borrel in.
Ik sla mijn krantje open en zie dat de koppen melden dat het in het Midden-Oosten nog steeds hommeles is.
Dat de regering weer iets besloten heeft waar geen weldenkend mens achter kan staan.
Ik vouw hem weer dicht.
Leg hem weg.
Nu even niet.
Ik wil geen ellende.
Niet hier.
Niet op Schier.

Mijn Schipperse heeft zich ook wat ingeschonken en komt er bij zitten.
Samen luisteren we naar de tikkende regen op het doek van de kuiptent.
Kijken hoe de druppels loom naar beneden rollen over de doorzichtige plastic vensters.
Horen hoe de wind de vallen van de zeilboten laat klapperen tegen de masten.
Zien hoe een meeuw op de paal van de steiger gaat zitten in de hoop ergens een krabbetje aan te treffen.

En langzaam kruipt het gevoel in onze huid.
Gaat door de huid heen en nestelt zich in onze harten: Geluk.
Zwijgend beseffen we dat het leven niet veel beter kan worden.


(Noot: Bovenstaande is een samenvatting van vele, vele bootvakanties naar Schiermonnikoog.
Ze hebben plaatsgevonden met meerdere boten tijdens meerdere vakanties op meerdere dagen.
Wel met dezelfde Schipperse.
Dat dan wel weer wel.
Al deze gebeurtenissen heb ik samengevat in een verhaal.
40 jaar vakantie op Schiermonnikoog in een dag.)

Nog niet uitgelezen?
Ga naar het blog:
https://zeemanaanwal.blogspot.com/
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

157
Menno, bedankt voor al je verhalen.
Je schrijft zo mooi, het is allemaal eerlijk en uit het leven gegrepen, voor mij ben je een schrijver in hart en ziel.
Ik hoop nog meer van je te lezen en dat dit niet het laatste is geweest.
Nog vele leuke boottochtjes toegewenst.

Re: Zeeman aan wal

158
Menno, bedankt voor dit verhaal. Het brengt mij weer terug naar Sail'90, wat jullie morgen weer beleven in Harlingen.

Vertrokken met twee charterjachten met een zeer jonge bemanning vanuit IJmuiden en meteen was ik zo zeeziek als een hond (windkracht 6/7). Stormen met orkaankracht windkracht 11, gelukkig in Zeebrugge 2de dag en in Brighton 4de dag aan de wal meegemaakt en daardoor de Start in Plymouth 5de dag gemist (we konden de Tall-ships uitzwaaien in plaats van mee varen over de onzichtbare startstreep richting La Coruna in Spanje). De volgende dag 6de dag gingen we als nog van start samen met ons zusterschip uit IJmuiden en nog drie andere laatkomers vanwege de stormen. Onderling een wedstrijd gehouden, wat direct bij de start voor ons al begon met een scheurend rolfok wat direct vervangen diende te worden met een aangehaakte fok. Ook de storm in de Golf van Biskaje met windkracht 9 meegemaakt met wachtlopen met z'n drieën. Een bemanningslid die achteraf, manisch depressief bleek te zijn en zijn medicijnen vanaf het vertrek niet meer ingenomen had en het nichtje van de schipper die te jong was om in die storm het roer te houden. Het grootzeil was gestreken door de vorige wachtploeg en we voeren dus op de fok, wat natuurlijk lijkt dat je wel vooruit komt, maar je verlijert natuurlijk sterk waardoor je geheel uit koers liep. We verloren van de Ierse deelnemer met een vrouwelijk schipper. Dat deed pijn bij onze schipper. ;)

In La Coruna veilig aangekomen waar de bemanning werd uitgenodigd om mee te feesten op de Tall-ships, maar deze jongen zal toen al in de trein richting Amsterdam en was al afgemonsterd. Direct bij aankomst samen met mijn toenmalige vriendin, nu al 30 jaar mijn vrouw, direct doorgereisd naar Grou, om daar de start van het Skûtjesilen mee te maken. Later zag ik mijn 'eigen' zeiljacht het Noordzee kanaal op varen richting Amsterdam, terwijl ik aan de walkant zat om dit alles te aanschouwen.
Een reis om nooit te vergeten, nu alweer op de kop af, 32 jaar geleden.
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

159
Dank, @Henk22 voor het compliment.
En geen zorg, wat schrijven betreft ben ik net een junk.
Elke keer beloof ik mijzelf weer dat het het laatste verhaal was, maar dan neem ik toch weer een fix.
En de Zeeman op Zee heeft nog veel meer verhalen.
Daar zijn mijn studenten regelmatig getuige van.
Dus totaal stoppen zal het niet.

Alleen niet meer op gezette tijden.

Verder zijn er plannen om deze ZaW verhalen in E-book/ papieren boek uit te brengen.
Maar met name het laatste is nogal prijzig.

@RuudJ
Ik ben niet de enige die verhalen kan vertellen.
Je nam me even helemaal mee.

Dank ook aan de bijna 34.000 andere lezers.
Een vreemd, heel hoog getal, die me doet beseffen dat....
Ja, wat eigenlijk?
Durf ik het uit te spreken?
Nou, laat ik dan maar eens onbescheiden zijn:
Ik kennelijk leuk een stukje kan schrijven .
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

160
Zeeman aan Wal (31) KNRM [profielfoto]

Elke zeeman dient donateur van de KNRM te zijn, zo is mijn stellige overtuiging.
Wanneer alles mis gaat zijn deze vrijwilligers dag en nacht bereid alles te laten vallen om het vege lijf van de zeeman te redden.

Donaties zijn natuurlijk prachtig, maar als je als ex- en toekomstige zeeman de kans krijgt om iets voor de KNRM terug te doen dien je die kans met beide handen aan te grijpen.
En zo geschiedde dat op een koude zaterdag in december mijn schipperse, 4 van mijn studenten, een fotografe van de KNRM en ik om 10:00 ontmeerden van ons trainingsponton in de haven van Delfzijl met als doel: in de problemen raken op de Eems.
Een raar idee om uit te gaan varen om problemen te gaan krijgen, maar vooruit.

De adspirant schipper van de Jan en Titia Visser moest het aanvaren, opsporen en slepen van een hulpbehoevend vaartuig trainen en wat dat betreft waren de weergoden ons gunstig gezind, want het zicht was alles behalve goed.
Met een heel klein zeemijltje hield het wel op.

Eenmaal buiten de pieren zetten we de motor op stop, de AIS (Automatic Indentification System) uit en de VHF (marifoon) op het SAR (Search And Rescue) kanaal 67 van de kustwacht.
Om het interessant te maken voor de studenten dienden zij de communicatie per VHF te verzorgen.
Voor hen de eerste keer “in het echt”, wat toch iets heel anders is dan de vertrouwde stem van de docent horen op de simulator.
Elke aanroep diende te beginnen met “oefening KNRM”, daar de echte kustwacht meeluisterde op het kanaal.
Het woord mayday of panpan werd dan ook angstvallig vermeden.
Helaas voor adspirant schipper Bas van de J&T V wisten we wel meer niet.
Op de vraag waar we waren werd geantwoord: “Weten we niet precies”
Op de vraag waar we vandaan kwamen en naar onderweg waren antwoorden we dat we Delfzijl net verlaten hadden en onderweg waren naar Emden waarmee schipper in elk geval een richting had waar hij ongeveer heen moest.
Op de vraag met hoeveel we aan boord waren werd geantwoord dat dat met 9 personen was, terwijl we toch echt met zijn zevenen waren.
Maar dat werd door de opstapper later keurig geverifieerd om uit te sluiten dat er niet twee mensen vermist waren.
Jammer, die val trapten ze ook al niet in.
Op de vraag wat er precies aan de hand was was de terugkoppeling: “Niets doet het meer”.
Ga daar maar eens aan staan als adspirant schipper.

Zoals gezegd hadden we de AIS uitgezet dus we waren ook niet zichtbaar op de elektronische zeekaart bij hen aan boord.
De J & T V diende ons dus te lokaliseren middels peilingen op onze VHF uitzendingen, wat zeer goed lukte.
Voor we het beseften stond opstapper Aard-Jan in de roef van de Aquarius om te vragen of alles goed was.
Helaas hadden we een “zieke” die geen flauw idee had wat hij mankeerde.

Afbeelding

Maar dat werd al gauw uitgezocht en hij bleek slechts zeeziek te zijn.

Afbeelding

Omdat “niets het deed” zat er niets anders op dan een sleepverbinding te maken die onder meer verzorgd werd door onze ex-studente Willianne.
Wat word je daar trots van als docent om een ex-student van je dit soort werk te zien doen.
Met een gestaag gangetje van 5,5 kn ging het door het Zeehavenkanaal richting ons ponton in de haven van Delfzijl waar schipper Bas de Aquarius vakkundig op ons vertrouwde plekje parkeerde.

Eén ding aan boord werkte écht niet.
De kachel.
En met een temperatuur aan boord van iets meer dan 8 graden werd, zodra dat kon, de walstroom aangesloten waarna de kachel weer zijn best kon doen.

De studenten werden daarna bij wijze van ‘dank jullie wel’ (tenslotte waren zij hier ook maar op hun vrije zaterdag) uitgenodigd op de J & T V voor een korte rondvaart met een knoopje of dertig door het Zeehavenkanaal.
Eenmaal weer langszij was zowel de roef van de Aquarius als de koffie warm en werd de oefening geëvalueerd.

Al met al een enerverende, gezellige en leerzame dag.
Voor beide partijen, zeker dat laatste.
Heel bijzonder om zoiets voor deze mannen en vrouw te kunnen doen.
En wat brengt het veel.
Vooral voldoening.
En wat kostte het ons?
Een pot koffie, een paar liter diesel en …
Nou verder niets eigenlijk.

Bedankt bemanning van de Jan & Titia Visser dat we dit voor jullie mochten doen.
Ik hoop dat jullie de oefening weinig nodig zullen hebben, maar als dat wel zo is hij nuttig moge hebben gebleken.

[Met dank aan Lars, Leon, Tim, Itse, Karla (voor de foto’s), Gerry (voor het verzorgen van de inwendige mens) het Noorderpoort voor het ter beschikking stellen van de Aquarius, en de gehele bemanning van de Jan & Titia Visser.
En U: lezer, waarvan ik aanneem dat u donateur bent of nu overweegt het te worden.
Want zonder donaties aan de KNRM kunnen dit soort oefeningen niet gehouden worden.]

Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding


Afbeelding
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/