Nee hoor. Ik heb gewandeld en heb er ongeveer 2,5 uur over gedaan. Ik liep met een cliënt en dan gaat het niet zo hard

Agnes-HAM schreef:Nee hoor. Ik heb gewandeld en heb er ongeveer 2,5 uur over gedaan. Ik liep met een cliënt en dan gaat het niet zo hard

OK, ik heb ook niet zo hard gelopen. Rond 2,0

Na ons feestweekendje met de autoclub was wat sporten betreft de klad er een beetje ingekomen...ruim een week niks gedaan eigenlijk. :oops: :oops:

Eergisteren ruim 22km gefiets
Gisteren de sportkamer weer in
Vandaag totaal geen zin.....toch de de sportkamer in....ruim een uur .... was toch even weer lekker die inspanning

Ik sport nog keurig twee keer per week. Het dieet gaat best lekker. Geen moeite om het vol te houden eigenlijk. Inmiddels 9 kilo kwijt.

Maar....Ik word met de dag vermoeider. Slaap slechter, moet iedere nacht naar het toilet en ben regelmatig wakker. Ik ervaar het sporten steeds meer als een extra belasting omdat ik voorheen naast mijn werk maar twee extra activiteiten aan kon. Die zitten nu al in het sporten wat betekent dat ik nu naar 4 extra dingen ga. Vaak moet het dan ook op een werkdag en dat is eigenlijk te veel.
Ik werk erg veel late diensten, ga dus ook laat naar bed, meestal rond 00.30-01.00. Voor het sporten moet ik er dan al ruim voor 8.00 uit, waardoor ik te weinig slaapuren krijg en ook niet voldoende rust kan nemen.
Vandaag overlegd met de fysiotherapeut, ik ga voorlopig naar een keer in de week, in de hoop dat het daardoor beter gaat.

Gisteren mijn dagdienst van vandaag geruild naar een late en heerlijk tot 10.00 uur uitgeslapen. Wat was ik daar aan toe zeg. Ik voel me ook meteen een stuk beter.
Als ik niet aan mijn slaap, en rust, toe kom ga ik me steeds opgejaagder voelen waardoor ik zelf ook geen rust ervaar. Het is een vicieuze cirkel waar ik slechts met moeite doorheen kan breken. Wat druk van het sporten minder en de vroege dienst wegruimen werkt voor nu. Het wordt me steeds duidelijker dat ik echt echt echt een dag in de week moet zorgen dat ik wat extra kan slapen. Weer een les geleerd.

Groeten
Agnes

Een vriend van mijn heeft een duidelijk aandoening van OSA gehad, maar nu toen hij 10% gewicht verlies, heeft hij dat waarschijnlijk niet meer.

Hallo allemaal,

Ik heb lang niks van me laten horen, maar ben wel regelmatig op het forum.
Ik ben intussen bijna 8 maanden aan de cpap en ik ben er redelijk aan gewend. Soms heb ik wel een dag dat ik het ding af wil gooien, maar mijn verstand laat dat gelukkig niet toe…
Ik slaap meestal best goed. Minimaal 1 periode van 4 uur (soms ook 7-8 uur) en dan ervoor en/of erna ook nog eens 1,5 tot 3,5 uur. Mijn AHI wisselt nogal, maar ik zit meestal tussen de 0,1 en de 1,5 (met 4 uitschieters van 1,8 tot 2,7) de afgelopen 2 maanden. Dus best goed.
Na 6 maanden begon ik langzaam wat meer energie te krijgen en twee weken lang heb ik van alles gedaan, wat ik al maanden/jaren niet kon opbrengen. Geen spectaculaire dingen, maar gewone huishoudelijke zaken, eens wat meer koken, wat administratie, en dergelijke. En dat ging bijna ongemerkt! Daarna was het weer een paar weken minder: vaak moe overdag, weinig energie. Maar desondanks kon ik toch meer aan dan voorheen. Nu gaat het redelijk. Dus een hoop winst!

Met bewegen heb ik meer moeite. Ik heb wel mijn vaste beweegmomenten in de week (1 uur aquagym en 1,5 uur line dance) en de laatste weken doe ik ook weer fysiofitness (bij mijn fysiotherapeut) erbij, 1 uur per week. Maar….., omdat ik weer meer beweeg, krijg ik weer meer last van mijn spieren en gewrichten. Hier had ik voor de diagnose ook veel last van. Zo erg dat ik bij de minste of geringste beweging extra mijn spieren weer overbelast en dan dagen flinke pijn heb en niks kan doen. Mijn fysiotherapeut zegt en zei altijd al dat ik een extreem hoge spierspanning in rust heb. En dan is iets meer doen al vaak genoeg voor nieuwe klachten. Erg moeilijk om hier een balans in te vinden! Ik ben er al jaren naar op zoek….

Net zo wisselvallig zijn mijn afvalpogingen. Ik ben sinds de cpap 4 kilo bijgekomen en met moeite heb ik er 2 kilo af gekregen. Ik ben juist een week op vakantie geweest en nu zit er weer 1 kilo bij.
Ik probeer koolhydraatarm (in elk geval minder snelle koolhydraten) te eten en dat lukt de ene dag beter dan de andere. Snoepmomenten heb ik ook nog, wel minder dan een paar weken terug.
Al met al blijft dit toch nog een flinke strijd met mijzelf en ik ben jaloers op de mensen, die het wel lukt om af te vallen. Begrijp me niet verkeerd: ik gun het jullie van harte, maar ik wilde dat ik het ook kon…!!
Ik heb vroeger ook de nodige diëten gevolgd, ben afgevallen, maar erna kwam het er altijd weer bij, plus nog de nodige kilo’s extra. Dus ik ben ook wat huiverig om de volgende poging te beginnen, omdat ik bang ben dat het erna weer erger wordt. Daarnaast heb ik nog niet genoeg energie om het elke dag op te kunnen brengen. Ik probeer uiteraard wel zo gezond mogelijk te eten, veel groenten en fruit, weinig vlees en aardappelen. Mijn ontbijt kan ik gelukkig volhouden (yoghurt met muesli en fruit).
Maar jullie verhalen lezend heb ik toch hoop dat het me ooit zal lukken. Ik zal nog meer geduld moeten hebben... :roll:

Ik zit nu ook in de Facebookgroep van de apneuvereniging en dat stimuleert ook, moet ik zeggen.
Ik ga volgende week naar de lezing van Sandra Houtepen. Ben erg benieuwd!

Ik wens jullie succes met jullie moeilijke momenten en beslissingen!

Groetjes,
Astrid

Ik heb sinds een 5 weken een CPAP. Na 8 jaar apneu gehad te hebben.
Anders eten deed ik hiervoor al. Je kunt het zo gek niet bedenken wat ik gedaan heb om van mijn gewicht af te komen.
Ik viel 5 Kilo af, en dat was het dan. Nu sinds een maand ben ik veel te zwaar, zo ben ik nooit geweest, maar ik slaap wel uitstekend.
Nadeel, ik kan amper een half uurtje lopen. Conditioneel zit ik dan ook helemaal op Ground Zero. Kan ook zijn dat ik teveel verg van mezelf.

Het advies is om het eerste half jaar na de start van de therapie niet uitgebreid te gaan sporten maar je te beperken tot een half uurtje wandelen of fietsen, in de tuin werken, dat soort dingen. Je lichaam moet eerst herstellen van (een groot deel) van de schade die de apneu heeft toegebracht.


Bij mij staat het sporten even stil. Ik heb drie weken lang getobd met een flinke keelontsteking, volle holten en een benauwd gevoel. Na een antibioticakuurtje knapte ik wat op om na een week weer een dikke verkoudheid te ontwikkelen waarbij de neus zo vol zat dat de CPAP hem niet eens open kon blazen. Wel met het masker geslapen en een score van 0,0 AHI. Bizar.
Inmiddels loop ik daar ook al weer twee weken mee en er lijkt weinig verbetering te zijn.

Ik merk dat ik best angstig ben voor een terugval. Ik durf nu gewoon niet te sporten terwijl het misschien best goed zou zijn. Ook op de fiets naar mijn werk durf ik niet aan terwijl dat echt een kippestukje is. Kennelijk heb ik erg weinig vertrouwen in mijn lijf als het om inspanning en herstel gaat en dat vind ik best zorgelijk. Toch maar aankaarten als ik weer ga sporten want zonder schuivende grenzen kom ik ook niet verder.

Wat het dieet betreft, dat is prima te doen. Inmiddels ben ik 13 kilo kwijt zonder dat het me heel veel moeite kostte. Dit dieet past bij mij en ik geniet weer van koken en eten.

Volgens mij had ik al eerder verteld dat mijn diëtist niet alleen diëtist is maar ook psychiatrisch verpleegkundige. Ik heb geprobeerd om een paar cliënten naar hem over te schrijven omdat ik dacht dat hij ze meer kon bieden dan een reguliere diëtist. Toen vertelde hij mij dat hij gaat stoppen in Zaandam. Te weinig klanten om het rendabel te houden.
Om een lang verhaal kort te maken, vanaf januari gaat hij zijn praktijk onze Zaanse vestigingen uitoefenen. Iedere week op een ander adres in een cyclus van 5 weken. Op die manier heeft hij voldoende klanten en wordt voor onze clienten de drempel wat lager. Win-win dus.
En ik ga voortaan onder werktijd naar de diëtist.

geweldig Agnes! Voor iedereen mooi geregeld. En ik denk inderdaad dat een combinatie van een diëtist en een SPV beter werkt. Bij mij werkte zelfs alleen een SPV beter dan alleen een diëtist omdat het niet in het eten zat maar in de impulsieve nachtelijke snoepbuien.

Precies Nic, daar kijkt een SPV naar.
Wij hebben een cliënt die diverse psychiatrische diagnoses heeft, te zwaar is en lijdt aan diabetes. Hij had regelmatig paniekaanvallen die door iedereen onder de pet van de psychiatrische aandoeningen werden geschoven.
Pas toen ik door een andere cliënt meer leerde over diabetes begon ik te vermoeden dat het geen paniekaanvallen waren maar hypers. Ik ben dus met hem mee gegaan naar de huisarts en dit aangekaart. Deze gaf aan dat de verschijnselen inderdaad gelijk zijn en stuurde cliënt door naar de diëtist. De diëtist gaf cliënt een mooie lijst met dingen mee die hij wel mocht eten, zodat hij gewicht zou verliezen. Ik heb bij de diëtist meermalen aangegeven dat cliënt erg veel koolhydraten eet en dat ik vermoedde dat hij geen paniekaanvallen had maar hypers. Dat het meer daarom ging dan om het gewicht, maar de diëtist deed er niets mee. Veel huisartsen en diëtisten denken dat het bij psychiatrisch patienten anders werkt dan bij andere mensen en doen niets met dit soort dingen.
Ik ben toen zelf met hem aan het werk gegaan. Uitgelegd dat koolhydraten in je lichaam omgezet worden in suikers en dat die suikers slecht voor hem zijn. Steeds weer met hem besproken wat hij die dag gegeten had en dat een heel pak macaroni met een klein potje doperwtjes niet goed voor hem is.
Het heeft even geduurd maar hij is nu (na jaren en jaren) zo goed als (paniek)aanval vrij.
Kicken omdat ik gelijk had en het met hem op kon pakken maar ook gefrustreerd dat ik dat zelf moest doen terwijl ik er duidelijk om gevraagd had.
Dit verhaal ook verteld aan "mijn" diëtist met daarbij mijn hoop en vertrouwen dat hij daar wel naar kijkt omdat hij meer weet van de psyche.

Geweldig hoe jij naar je cliënten kijkt en je voor ze inzet!
Bij mij is de apneu jarenlang gemist omdat arts en psycholoog dachten dat al die rare klachten door de adhd of door de trauma's kwamen. En ik maar steeds zeggen dat ik die klachten dan al mijn hele leven had moeten hebben en niet alleen de laatste jaren terwijl ik daarvoor juist nooit ziek was. En dat ik s nachts wel last van stuipen en overdreven schrikreacties had en soms gillend wakker werd maar dat dat uit mijn lichaam voort kwam en dat ik verder helemaal geen angstgevoelens of -gedachten had. Heel frustrerend.
Terwijl dat toch ook mensen waren die verstand van de psyche hadden. Misschien wat te veel. Waardoor ze vergaten dat iemand ook gewoon fysiek iets kan mankeren. Dat zie je wel vaker. Met soms hele trieste gevolgen.

Precies. Een soort van tunnelvisie. Vasthouden aan één gedachte en niet kijken naar andere mogelijkheden. Als patiënt zie je dan wel dat het niet klopt maar je hebt ook geen idee hoe het dan wel zit, waar je moet zoeken. Zo frustrerend.




Even weer on topic.
Sinds begin deze week Lukt het me weer om op de fiets naar mijn werk te gaan. Ik heb me voorgenomen dat ik in ieder geval op de droge dagen fiets mits ik geen huisbezoek hoef te doen. Verder wil ik een keer per week een flink stuk wandelen (doe ik ook steeds vaker met clienten). Als het me lukt dit op te pakken mag ik van mezelf stoppen met de sportschool. Hoe goed het ook werkt, het is eigenlijk te duur. Ik kan die 100 euro per maand (€75,- rittenkaart, €25,- parkeren) eigenlijk niet missen. Het gaat toch om het bewegen en dat kan ik beter in het dagelijks leven integreren.
Ik ben inmiddels 14 kilo kwijt.

Agnes-HAM schreef:. Het gaat toch om het bewegen en dat kan ik beter in het dagelijks leven integreren.
Ik ben inmiddels 14 kilo kwijt.

YES !

Vooral doorgaan !

Als het me lukt dit op te pakken mag ik van mezelf stoppen met de sportschool. Hoe goed het ook werkt, het is eigenlijk te duur. Ik kan die 100 euro per maand (€75,- rittenkaart, €25,- parkeren) eigenlijk niet missen. Het gaat toch om het bewegen en dat kan ik beter in het dagelijks leven integreren.
Ik ben inmiddels 14 kilo kwijt.

Hartstikke goed!
Integreren in je dagelijkse leven is de beste manier. En dan kan je van die 100 euro af en toe wat doen wat je echt leuk vind!

Ik ben ondertussen 2 kilo kwijt. Dat is niet veel. Maar omdat ik s winters meestal aankom en omdat niet afvallen maar voldoende bewegen en gezond eten het doel was ben ik toch best tevreden.

2 kilo is het begin Nic, je kunt nu eenmaal niet met 10 beginnen.

Ik ben het met je eens dat integreren in het dagelijks leven het beste is, net als een manier van eten waar je niet voortdurend bij na hoeft te denken. Dat houdt je ook het langste vol tenslotte en voelt niet als "plicht" en "moeten".

We gaan het doen. IK heb er wel vertrouwen in en ben vooral benieuwd of ik de resterende 30 ook ga redden. Overigens is dat niet zozeer mijn doel maar inderdaad, het gezonde eten en beter voelen. Fijn dat het gewicht dan ook daalt maar dat is niet mijn ultieme doel.

30 is wel veel. Ik bewonder je moed. Ik heb er de afgelopen jaren 20 kilo afgekregen. En daar ben ik blijven hangen. Door het slaapgebrek en de vermoeidheid van afgelopen maanden was er weer 6 kilo bijgekomen. Die zou ik er wel weer graag af willen hebben. Dan zit ik net onder een BMI van dertig.

Uit recent onderzoek blijkt dat een gezonde leefwijze en een stabiel gewicht beter is voor je hart dan een lager maar schommelend gewicht. En de grens van een BMI van 25 voor een gezond gewicht staat ook ter discussie. Uit zweeds ( of was het nou Noors) onderzoek blijkt een AHI van 28 net zo gezond te zijn. Bovendien blijkt een deel van de mensen met een gezonde BMI metabool gezien overgewicht te hebben ( = te hoog suiker, cholesterol, bloeddruk ) en een net zo groot deel van de mensen met een BMI boven de 30 blijkt metabool gezien hartstikke gezond.
Dat geeft moed. Want mijn bloeddruk, suiker en cholesterol zijn al twee jaar keurig onder controle zonder medicatie. En uit fietstest en eeg bleek dat mijn hart in uitstekende conditie verkeerd.

Gezien de vermoeidheid en het afbouwen van de adhd-medicatie is het onder controle krijgen van mijn avondlijke snoepbuien en voorkomen dat ik verder aankom al een kunst op zich. Vooral in deze tijd van het jaar.
Dus bij deze stel ik dat als ik 2 januari nog steeds 95 kilo ben ik tevreden mag zijn.

Dan niet teveel oliebollen en appelflappen eten op 31-12 & 1-1
[bigsmile] [bigsmile] [bigsmile]

Nic. schreef: Uit recent onderzoek blijkt dat een gezonde leefwijze en een stabiel gewicht beter is voor je hart dan een lager maar schommelend gewicht. En de grens van een BMI van 25 voor een gezond gewicht staat ook ter discussie. Uit zweeds ( of was het nou Noors) onderzoek blijkt een AHI van 28 net zo gezond te zijn. Bovendien blijkt een deel van de mensen met een gezonde BMI metabool gezien overgewicht te hebben ( = te hoog suiker, cholesterol, bloeddruk ) en een net zo groot deel van de mensen met een BMI boven de 30 blijkt metabool gezien hartstikke gezond.
Dat geeft moed. Want mijn bloeddruk, suiker en cholesterol zijn al twee jaar keurig onder controle zonder medicatie. En uit fietstest en eeg bleek dat mijn hart in uitstekende conditie verkeerd.

Ik had al zo'n vermoeden. Wetenschappelijk onderzoek is tegenwoordig helaas erg instabiel en hype-gevoelig. Nu zal ernstig overgewicht echt wel niet gezond zijn, enig overgewicht kan helemaal geen kwaad. De fanatieke manier waarop men tegenwoordig mensen op stang jaagt vanwege de levensstijl doet volgens mij meer kwaad dan goed.

Groeten,
Julius

Eens. Ik hoor steeds vaker dat de BMI geen juiste maatstaf is.
Die 30 is eigenlijk een beetje sarcastisch bedoeld. Volgens de BMI zou ik 63 kilo moeten wegen, dat is inderdaad nog 30 kilo, maar de laatste keer dat ik dat gewicht had was ik 12 jaar of zo. Tien jaar geleden ben ik afgevallen naar 67 kilo (pure stress) en dat was geen gezicht. Veel mensen vroegen of ik ziek was. Het is allemaal relatief.
Ik had voor mezelf bedacht dat ik supertrots zou zijn als ik na een jaar, in juli 2017, 20 kilo kwijt zou zijn. Nu ik de 14 al in 5 maanden heb gehaald, heb ik de streefdatum 4 maanden naar voren gehaald. Op mijn verjaardag, 16 maart, hoop ik 20 kilo kwijt te zijn. Daarna ga ik gewoon door en zie wel waar het schip strandt. Op deze manier eten bevalt me super dus volhouden is dan veel makkelijker. Ik heb ook niet het idee iets te missen. Ben dus heel benieuwd waar het gaat stoppen.