Hallo,

Ik heb jullie advies heel hard nodig over meerdere dingen waarover ik mij zorgen maak.
Sinds 15 februari weet ik dat ik een ernstige vorm van slaapapneu heb (AHI gemiddeld 46, op rug 52).
Ik heb ook een eetstoornis N.A.O. (overgewicht).

Vorig jaar heb ik de intake gedaan voor de eetstoorniskliniek, toen wist ik nog niet dat ik slaapapneu had. Een week na de uitslag van de slaapapneu kreeg ik telefoon dat mijn therapie kon beginnen, heel blij natuurlijk, maar ook al wat angstig want ja.. hoe ga ik dit allemaal samen tegelijk doen?

Door de slaapapneu zit ik al ruim 3 jaar thuis (ik ben 26), kan niet werken en heb bijna geen sociaal leven. Van elke activiteit (alleen al van bezoek) moet ik dagen herstellen (dit om even een indruk te geven wat de apneu bij mij doet). Mijn lichaam doet zeer, mijn organen voel ik (milt/lever/longen) na teveel inspanning, ik ben dan gewoon ziek.
Mijn lichaam lijkt gebroken en mij waarschuwingen te geven van : STOP doe rustig (terwijl ik al praktisch niets doe).

Ik ben nu 2 keer naar de therapie geweest (is elke week), hiervoor moet ik in totaal anderhalf uur in de auto zitten (heen en terug, ik rijd uiteraard niet zelf), en een uur praten met de therapeut. Dit valt heel erg zwaar. Ik moet op de maandag heen, en nu zaterdag voel ik me weer wat beter. Oftewel ik moet de hele week herstellen, en vorige week zelfs anderhalve week. Ik ben heel erg aan het twijfelen of dit het juiste moment is voor de therapie of dat ik eerst wat aan moet sterken door de CPAP therapie en dan als ik wat meer energie heb opnieuw beginnen. Wat is jullie advies hierin?

En hoe leg ik dit uit aan vrienden/familie? Ik krijg dan reacties als: "Maar, wat wil je dan, helemaal stoppen?"... "ja therapie is gewoon zwaar" "ja, maar je hebt toch die hele week de tijd om te herstellen?"... "ja, als je erover na gaat denken dat je moe wordt dan wordt je ook wel moe". "Maar je doet het toch nog maar 2 weken, misschien moet je wennen" "Ja ik moest ook gewoon werken tijdens mijn therapie, het leven gaat gewoon door hoor".
Ik wil zoooo graag duidelijk maken dat het niet een kwestie van willen is maar echt een kwestie van kunnen en niet van even verzetten of wennen. Hoe leg ik dit uit?

Ik moet juist leren luisteren naar mijn lichaam, en mijn lichaam geeft heel duidelijk aan dat het eigenlijk gewoon teveel inspanning is. Hoe kan ik dit het beste aan de therapeut uitleggen, ik wil niet dat zij denkt dat ik de therapie niet serieus neem. De longarts heeft mij ook duidelijk aangeven apneu vooral bij andere specialisten goed uit te leggen omdat zij vooral vanuit hun eigen specialisme naar dingen kijken.. maar hoe ik dit dan moet doen zei hij niet... iemand advies hoe ik het uit moet leggen?

Zo.. heel wat adviezen gevraagd... alvast bedankt

Hallo Mismaris,

je bent pas sinds 15 februari 2017 begonnen aan de cpap therapie en dus net een maand bezig. Hoe gaat dit en hoe voel jij je nu daarbij?

De therapie die jij begonnen bent, is dit alleen maar praten of moet je op den duur ook lichamelijk in actie komen?

Apneu zorgt ervoor dat afvallen namelijk zeer moeilijk gaat zoals de KNO arts ook al heeft aangegeven. Je moet op je eetgewoontes gaan letten en misschien ook aanpassen daar je door apneu ook sneller kan aankomen.

Wat je op dit moment kunt doen is het artikel over Hormonen van Drs. Sandra Houtepen Strong downloaden, uitprinten en aan je therapeut overhandigen met het verzoek om dit eens te doornemen. Heb je het zelf al gelezen?

http://www.apneuvereniging.nl/forum/vie ... 40&t=10290

Weet dat het lichamelijk verbeteren van apneu zeer lang kan duren en dat pas na circa drie jaar na de start met de cpap therapie er gesteld kan worden dat wat je dan nog aan kwalen overhebt, dit van blijvende aard kan zijn.

Drs. Sandra Houtepen Strong stelt ook het sporten aan de orde en dat dit vooral met mate moet gebeuren en het beste na zes maanden van de start van de cpap therapie kan plaatsvinden. Wandelen en fietsen kan natuurlijk wel, maar sportschool activiteiten zorgen voor een te grote aanslag op je gesteldheid.

Ik hoor graag jou antwoord op mijn gestelde vragen.

Laat vooral anderen ook het artikel lezen van Sandra en jij bent jij en jij moet ermee leven en anderen hebben vaak altijd hun oordeel zonder kennis van zaken te snel klaar. Trek je daar niets van aan. Het gaat om jouw gezondheid.

Groet Ruud J

Hoi Ruud J,

Bedankt voor je reactie.

De CPAP therapie gaat in principe goed, ik slaap de gehele nacht met het apparaat en slaap er zo'n 7-9 uur mee per nacht.
Het voelt de laatste dagen wel wat meer benauwd dan gewoonlijk, maar dit zou aan mij kunnen liggen.
Ik voel me helaas nog niet beter, zelfs niet een beetje, dus dat vind ik wel heeeeeel jammer, maar ik had daar wel rekening mee gehouden.

Het klopt inderdaad dat afvallen minder lukt door de apneu, en ik zou inderdaad mijn eetpatroon moeten aanpassen, helaas is dit door de eetstoornis nou juist net het probleem.. maar ik ben er mee bezig

Ik heb het artikel nog niet heel goed gelezen, dit zal ik doen (heb het al wel even snel doorgekeken).
Ja bewegen is belangrijk, heb op het moment al moeite met de trap.. dus dat zal nog wel even duren denk ik.

Ik heb overigens besloten therapie nog even door te zetten. Heb een strak week schema gemaakt voor de meeste rust en regelmaat, hoop dat dat gaat helpen.
Nogmaals bedankt voor de info

Groetjes,
Mismaris

Beste Mismaris,

Het lijkt mij erg lastig om deze combinatie te hebben. Ben blij om te lezen dat je hier hulp bij gezocht hebt. Daar neem ik mijn pet voor af, want er is moed voor nodig om hierover naar buiten te komen en eerlijk naar te kijken.
Helaas is het zo dat apneu het bemoeilijkt om af te vallen. Ik was pas bij een lezing van Sandra Houtepen over de gevolgen van apneu.

1 van de dingen die er gebeuren als je onvoldoende herstelslaap heb kan de stoffen ghreline en leptine in onbalans raken. Hierdoor gaat je lichaam om koolhydraten vragen waardoor je de insuline pieken krijg, deze zorgen op hun beurt weer voor honger en je zit in een circle.
Kijk ik weer niet waar je eetstoornis uit bestaat, maar hoe lang heb je al apneu? Kan dit niet een gevolg zijn van de periode dat je al apneu had?
Daarnaast kan het zo zijn dat de stof Leptine resistent raakt ondanks dat je behandeld wordt voor apneu. Als dat laatste het geval is wordt het heel lastig om af te vallen.
Echter je bent net gestart met de cpap behandeling en daardoor is het nog veel te vroeg om iets te gaan roepen over herstel en evt schade als gevolg van....

Ik zou je willen adviseren om dit goed bespreekbaar te maken bij je behandelaar voor je eetstoornis. Eventueel zou je Sandra Houtepen ook eens een email kunnen sturen met de vraag hoe zij hier tegenaan kijkt wat goed voor je is qua behandeling. Ik zou er op dit moment voor oppassen om niet te hard van stapel te gaan lopen. Je lichaam heeft echt even tijd nodig om te herstellen, te wennen aan de behandeling en dat je weer goede nachten maakt. Heel je hormoon huishouding moet resetten wat tijd kost en kan soms ook lijken alsof het erger is als voor start behandeling. Geeft dit echt de tijd. Als je na een half jaar dan terug kijkt zul je zien dat je (kleine) stappen vooruit heb gezet.

Zou je ons op de hoogte willen houden van je verdere traject icm je eetstoornis? Daar kunnen we weer van leren.

Sterkte en suc6 in alles

Hallo Dirk,

Ook bedankt voor je reactie en informatie

Gisteren had ik weer een afspraak bij mijn therapeut, heb haar uitgelegd hoe ik mij voel en ze had hier erg veel begrip voor.
Er is besloten het gewoon maar per keer te zien en hoe ik mij dan voel, mocht ik weer ziek worden of blijken dat het gewoon teveel belasting is, is zij van mening dat ik eerst verder moet herstellen van de slaapapneu.

Ja het is zeker lastig om een eetstoornis en slaapapneu samen te hebben, het wordt voor mij ook zeker interessant om in de loop der tijd te gaan zien welke problemen nou precies waar bij horen. Het is ook iets wat elkaar in stand houd, door de eetstoornis ben ik zwaarder, daar wordt de apneu weer erger van, als de apneu erger is wordt je ook weer dikker, dus je zit wel echt in een cirkel waar slecht uit te komen is. En wellicht is de eetstoornis vanuit de slaapapneu ontstaan. Hoe lang ik al slaapapneu heb weet ik niet precies, ik zit nu zeker ruim 3 jaar thuis, ik kreeg ziekte van pfeiffer en een longontsteking tegelijkertijd. Daarna nog 2 longontstekingen waarvan 1 zware dubbele met ziekenhuisopname. Ik denk wel dat ik voor die tijd ook al apneu had, alleen is dit gewoon niet zeker te zeggen, ik denk zelf al vanaf dat ik een tiener was.

Nogmaals bedankt en ja ik zal jullie op de hoogte houden, ik ben zelf ook erg benieuwd hoe het allemaal zal gaan .

Groetjes,
Mismaris

Hoi Mismaris,

Ik zit in ongeveer hetzelfde schuitje, of beter, ik zat dat jarenlang zonder het te weten. Ik heb een dissociatieve stoornis die intensieve psychotherapie vraagt. Ik ben al een half leven bezig, waarvan de laatste acht jaar bij een gespecialiseerde traumatherapeute. Maar die therapie liep voor geen meter, ondanks alle inzet aan haar kant en alle inzet aan mijn kant. Van haar kant: ze is echt megagoed en heeft veel ervaring hiermee, ze is naast zelf therapeut ook supervisor en docent op dit gebied, ze heeft alles wat ze maar kon bedenken uit de kast getrokken, uiteindelijk toen niets hielp en haar collega's ook geen ideeen meer hadden heeft ze zelfs voor zichzelf supervisie gezocht en een compleet nieuwe therapievorm geleerd om mij dat aan te kunnen bieden, we hebben de therapie van wekelijks naar twee keer per week verhoogd - maar allemaal zonder resultaat. Aan mijn kant: ik had al heel veel aan mezelf gewerkt voor ik bij haar begon, ik ben supergemotiveerd dit proces aan te gaan, ik ben intelligent genoeg, ik kan goed reflecteren ook over mijzelf en het is bovendien mijn vak (ik ben psycholoog/haptotherapeut gespecialiseerd in trauma). Maar het leidde allemaal tot niks behalve eindeloze conflicten en repareerwerk voordat we weer verder konden, millimeter voor millimeter. En vervolgens was er het volgende conflict.

Complicerende factor was dat ik halverwege de therapie erg ziek werd waardoor ik behoorlijk in de uitputting terecht kwam (weken niet geslapen van de pijn, ik had een aanval van zenuwontstekingen) en een half jaar verlamd op bed heb gelegen. Achteraf heeft vermoedelijk de apneu daar ook wel een rol in gespeeld, ik had geen enkele weerstand en reserve. Maar dat hielp niet erg met de therapie natuurlijk. Anyway, recent heb ik een darmverstopping gehad, op de rand van een complete darmafsluiting (ileus). Ik kroop huilend van de pijn over de grond en kwam op de eerste hulp terecht. Alwaar ik uit mijn dak ging vanwege een onhandige opmerking van een verpleegster. Nu, in het nazien, kan ik nog steeds boos worden over de manier van doen van die betreffende verpleegster - die met mij betweterig in discussie ging over een kleinigheid terwijl ik daar lag te rollen van de pijn. Niet zo handig. Maar mijn reactie was ook buiten proportie. En dat opende me de ogen. Ik heb geen enkele reserve, fysiek noch emotioneel. Als ik uit balans raak, door emoties, door slaapgebrek, wat dan ook, dan kan ik het niet opvangen. En dit is in het nazien al járen gaande, misschien al wel vanaf het begin van mijn therapie. Geen wonder dat mijn therapie niet lukte, om (heftige) emoties op te vangen heb je een soort basis nodig, en die heb ik - door het jarenlange slaapgebrek - volstrekt niet (meer). Zelfs kleine dingen, zoals in dit voorbeeld, slaan me volledig van mijn sokken. Ik heb dan ook besloten om komende week met mijn therapeute te bespreken dat we ofwel gaan stoppen ofwel een langdurige pauze gaan nemen. Ik heb de afgelopen jaren een pesthekel aan mijzelf gekregen, en mijn zelfbeeld heeft een behoorlijke knauw gekregen. Ik reageer al acht jaar lang in toenemende mate boos en vijandig en met heftigheid die ik van mijzelf niet kende. Mijn therapeute plakte er - logisch - vervolgens etiketjes/diagnoses op waarin ik mijzelf totaal niet herkende en die ook de mensen die mij al jarenlang kennen niet konden begrijpen. Ik kon het overigens wel begrijpen, want daar bij haar ging ik ook telkens maar uit mijn dak, maar ik was het er toch niet mee eens. Ik reageer zo op mijn slechtst, maar ik ben niet 24/7 op mijn slechtst. Uiteindelijk begon ik serieus te twijfelen aan mijn vermogen tot zelfreflectie, en was ik bereid te geloven dat ik veel gestoorder was dan ik altijd dacht dat ik was. Ik reageerde immers telkens maar met boosheid en heftigheid op de meest kleine dingen? Wat ik nu pas begrijp, is dat ik zo reageerde omdat ik al heeeeeel erg lang in de uitputtingsfase zat, maar dat door de adrenaline aanmaak niet heb gevoeld. Maar ik kon geen enkele emotie meer opvangen, laat staan heftige zoals die in traumatherapie aan de orde moeten komen. Dat zegt niks over mij als persoon of over mijn psychopathologie. Dat heet uitputting, en dan gedraagt iedereen zich zo, hoe gezond je ook in elkaar zit. En dat is vanuit het oogpunt van psychotherapie het slechtst denkbare moment om wat dan ook te willen veranderen.

Waarom dit hele verhaal? Wel, ik hoop dat het voor zich spreekt. Ik zou je uit eigen ervaring ten zeerste afraden om op dit moment in psychotherapie te willen zijn, zeker als je nog moet beginnen. Het is bovendien in jouw geval ook nog zeer de vraag in hoeverre je eetstoornis psychisch bepaald is of een hormonale basis heeft veroorzaakt door de slaapapneu. als ik jou was, zou ik dit laatste eerst proberen te herstellen. Laat je lichaam zich herstellen, kijk of je - eventueel tzt met een dieet - grip kunt krijgen op de hormonale balans, en als je uitgerust bent en fysiek weer in staat om anders met eten om te gaan dan je nu doet, dán kan een psychotherapie zinvol zijn. Het heeft echt geen enkele zin om nu water naar de zee te gaan dragen en het frustreert bovendien enorm als je hard werkt en het leidt tot niets. Ik heb bijna tien jaar van mijn leven geinvesteerd in iets dat achteraf onmogelijk was. Ondertussen ben ik arbeidsongeschikt geraakt, is mijn sociale leven gedecimeerd en zijn mijn kinderen opgegroeid tot bijna volwassenen zonder dat ik fysiek en emotioneel beschikbaar was. Dat is wel een hele heftige prijs, en ik gun je dat jij - omdat je weet wat er aan de hand is - andere keuzes kunt maken. Ik had die niet, want ik wist het niet. Jij wel. Kies wijs.

ps na mijn spier/zenuwziekte en de bijbehorende uitputting maakte ik met mijn therapeute dezelfde afspraak als jij met de jouwe, we zien per keer wel. Achteraf is dat erg dom geweest want het hielp niet en de therapie bleef niet opschieten. Ik wou dat ik veel eerder was gestopt.

Tanja, het eerste deel van jouw verhaal tot aan, waarom dit hele verhaal, kun je zo aan je therapeute vertellen.

Het lijkt mij een perfecte en eerlijke manier om dit op deze wijze uit te leggen
aan haar.

Groet RuudJ

Ruud, dat was ik ook van plan. Ik ben er niet helemaal gerust op dat ze het ook gaat horen voor wat het is. Ze heeft me de afgelopen jaren echt op mijn slechtsts gezien, ik kan haar niet kwalijk nemen dat ze dat interpreteert als psychopathologie en (dus) mijn uitleg over apneu ziet als een poging mijnerzijds externe factoren de schuld te geven en niet zelf verantwoordelijk te hoeven zijn. Maar we zullen zien. Als ze het niet kan horen voor wat het is, is de therapie sowieso voorbij. Misschien zijn er domweg al te veel conflicten geweest, die uiteraard beeldvormend hebben gewerkt, aan beide kanten overigens. Wat zonde van alle energie en oprechte inzet. Maar misschien valt er ook nog iets te redden. Maar dat is allemaal wel een beetje off-topic, ik deed dit hele verhaal om Mismaris te behoeden voor de valkuil waar ik met twee benen volledig (want niet bewust) ben ingestapt .

Tanja, misschien zou jij je verhaal eerst zoals je het beschreven hebt aan haar toe kunnen sturen, zodat zij dit zonder conflicten kan doornemen en dat je daarna samen de situatie gaat bespreken. Je praat niet negatief over haar en je bespreekt voornamelijk jou eigen rol en hoe je momenteel daarin staat.

Door het eerst te laten lezen, kan zij er ook rustig over na denken en blijft het beter beklijven dan als je het in een 1 op 1 gesprek bespreekt.

Groet RuudJ

Tanja65, bedankt voor je reactie.

Bedankt voor het delen en uitleggen van je ervaring, ik neem dit zeker mee. Ik ben ook bang dat de therapie, die nu nog vrij oppervlakkig is, te zwaar gaat zijn zodra we wat meer de diepte in gaan. Ik heb ook te maken met traumatische ervaringen en mijn problemen uiten zich waarschijnlijk in een eetstoornis, maar dat is eigenlijk alleen maar het gevolg. En inderdaad, het is van belang zeker te zijn of ik wel een eetstoornis heb of dat het te maken heeft met de symptomen van de slaapapneu, zo lastig allemaal.

Ik leer uit jouw verhaal dat hoe graag je ook wilt en hoeveel inzet je ook toont, als het niet kan dan kan het niet, en je werkt jezelf alleen maar tegen door het door te zetten. En dat is ook een gevecht met jezelf, want ik wil zo graag alles tegelijk aanpakken, omdat het allemaal erg is. Ik denk dat ik morgen ga voorstellen om het even te laten wezen voor wat het is (pauze). Ik heb begin mei een afspraak bij de longarts i.v.m. de apneu, ik wil ook zijn mening hierover horen. Ik heb ergens gelezen dat je als je bezig met de CPAP therapie je in ieder geval de eerste 6 maand niet te intensief bezig mag zijn, bijvoorbeeld sporten, en ik beschouw voor mij de therapie toch zeker als sport, aangezien ik lichamelijk en mentaal weinig aankan, ik heb bijvoorbeeld huishoudelijke hulp via de WMO omdat ik niet meer zelf mijn huishouden kan doen.

Het is deze week wel wat beter gegaan dan vorige week, maar ik heb gewoon veel meer pijn dan anders en dat is voor mij toch een teken dat ik teveel heb gedaan, hoe belangrijk de therapie ook is. Ik merk ook dat ik continu twijfel over wat ik nu het beste kan doen. Ik heb 3 jaar van mijn leven weggegooid door foute diagnoses, en 3 jaar lijkt misschien niet veel op een mensenleven, maar het voelt als heel veel, en om nog meer tijd te verliezen... daar ben ik zo bang voor en daarom wil ik alles maar tegelijk.. terwijl het juist dan misschien nog wel langer duurt... pfff, wat een gedoe, dat herstellen...

En sowieso.. ik had stiekem toch wel een klein beetje verbetering verwacht nu met de apneu, maar het is er helaas nog niet. Ik ben nu ongeveer 6 weken bezig. En ik weet.. schade die je jarenlang hebt opgebouwd is niet even na een paar weken goed slapen weg.. dat heeft tijd nodig, maar het is toch frustrerend.

Maar goed.. je berichtje heeft mij in ieder geval wel zover weten te overtuigen dat ik therapie in ieder geval uitstel tot na de afspraak met de longarts, dan bekijk ik het na die afspraak weer verder wat het beste is om te doen. Ik wens jou ook veel succes met het gesprek met je therapeut, wat Ruud zegt lijkt mij ook een prima idee, haar eerst even mailen, dan kan zij ook de tijd nemen om het even te laten bezinken. Wil je laten weten hoe het is gegaan? Nogmaals bedankt voor het delen van je ervaring, want dat is toch persoonlijk en niet altijd even makkelijk, ik waardeer het enorm.

Groetjes,
Mismaris

Ik heb ook alles opzij gezet om de therapie te laten slagen. Het is immers mega belangrijk, zeker als er trauma's onder zitten die je leven blijven verpesten. Maar ik heb er achteraf zo'n spijt van dat ik door ben blijven gaan terwijl het nauwelijks iets opleverde, en noch ikzelf noch mijn therapeute grip kreeg op het waarom daarvan. Ik had dit zo graag eerder geweten. ik ben blij dat ik je met mijn verhaal een beetje heb kunnen helpen. Je redt het al een leven lang met jezelf, dat half jaar of jaar wachten met therapie kan er ook nog wel bij. Want therapie die iets oplevert, is een stuk motiverender dan therapie die eigenlijk te zwaar is en (dus) niet lukt. En vergis je niet, therapie, zeker intensieve, is topsport. Het is echt heel hard werken en de (vaak heftige) emoties putten je uit. Daar heb je wel draagkracht voor nodig, en eerlijk gezegd denk ik dat de longarts daar niet zoveel over weet. Deze combi is killing, hoe het bijnjou werkt zul je zelf moeten uitzoeken met de informatie die je van de verschillende kanten krijgt. Heel veel sterkte met alles!

Ik hou het kort: Wees uiterst voorzichtig met psychotherapie als er slaapapneu in het spel is. Uit eigen ervaring weet ik dat de psychiatrie/psychologie niet is uitgerust voor psychische problemen als gevolg van slaapapneu. Dissociatie komt bijvoorbeeld veel voor bij slaapapneuers en is vooral, zo niet uitsluitend, het gevolg van een enorm chronisch gebrek aan gezonde slaap. Daaruit volgt dat, ook voor depressies en angst- en eetstoornissen, behandeling van de slaapapneu en vooral rust de hoogste prioriteit dienen te krijgen. Je loopt een grote kans dat psychotherapie je psychische problemen alleen maar groter maakt omdat je die aanpak simpelweg niet aan kan en doelen niet haalt.

Persoonlijk bereik ik op dit moment veel meer met consequent slapen met de cpap en verder pas op de plaats maken, uitrusten en heel simpel kijken naar de gezonde aspecten van het leven. Dat vergt een hele andere mindset en enige discipline en geduld, maar betekent hele verademing.

Sterkte en succes,
Julius

Ik sluit me volledig bij de verhalen hier aan!
Heb net een traject in de psychiatrie gevolgd omdat ik van uitputting (ik neem aan door de slaapapneu) behoorlijk last van angst en derealisatieklachten, zo'n beetje 24 uur per dag.. Niks hielp! Heb zelfs antidepressiva (SSRI werken soms goed tegen angst) geprobeerd, maar sloeg daarvan op tilt en dar was de druppel.. In de psychiatrie gaven ze toe dat ze niks wisten van slaapapneu en gevolgen daarvan, maar ze wilden wel graag hun eigen verklaringen en labels op mij plakken, terwijl deze niet correct waren.
In ieder geval was het enige dat werkte en werkt voor mij het feit dat ik accepteer dat ik door de apneu nog een lange weg te gaan heb. rust, regelmaat en goed slapen helpen (uiteindelijk) en mijn tempo heb ik aangepast.. ik weet zelf wel wat goed voor me is..
sterkte met alles!
Frits

Ikzelf heb een paar jaar geleden ervoor gekozen om 3 maanden een intensieve psychotherapie te volgen. Ik liep al jaren psychisch te tobben waarbij behandelingen niet hielpen.
Uiteindelijk bleek de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis de juiste te zijn. Hier stond ik zelf ook volledig achter in tegenstelling tot alle andere diagnoses die er in de loop van de jaren opgeplakt waren.

Het "mooiste" vond ik dat in het begin van het traject een therapeut tegen mij zij, vind je het gek dat je zo moe bent. Deze opmerking was gebaseerd op de psychische kant. Dat ik apneu had was ook bekend evenals dat er nog geen goede behandeling aanwezig was. Ik heb er toen voor gekozen om eerst de psychotherapie te doen voordat ik verder aan mijn apneu ging werken.
Achteraf gezien heb ik veel geleerd en ben ook echt wel een ander persoon geworden. Maar die moeheid was nog steeds hetzelfde. Hoezo apneu?

Nu terugkijkend had het beter geweest om eerst door te zetten om mijn apneu aan te pakken en daarna mijn psychotherapie te volgen. Ik ben ervan overtuigd dat in die volgorde ik meer uit mijn therapie had kunnen halen dan nu het geval is geweest.

Nu ik de Bimax heb laten doen en ik me echt anders voel merk ik ook dat ik nog meer mens aan het worden bent. ik kan er weer eens normaal voor mijn vrouw zijn. Iets wat al jaren weg was. Twas wel verbeterd hoor na therapie, maar niet zoals ik het wilde. Nu lukt het mij wel. Het is maar een voorbeeld.

Helaas is apneu een groot onbekend terrein bij de ggz. Ik was laatst nog bij een psychiater. Het eerste waar hij naar vroeg was mijn diabetes. De conclusie lag er ook al, hoefde niks te zeggen. Dit kwam doordat ik spanning weg at. Op mijn vraag of dit ook door apneu kon komen.... Nee, dan wist ik meer dan de medische wetenschap.
Tja, met zulke mensen moet je dan over je klachten gaan praten.

Dus lekker de osas aanpakken en als deze goed behandeld wordt en je jezelf goed voelt het psychische traject in gaan. Maar goed, dit is natuurlijk afhankelijk van ieder persoonlijke situatie.

@Jools,

Bedankt voor je reactie. Ik denk ook dat je gelijk hebt en de CPAP therapie op de 1e plaats moet staan, ik heb mij in ieder geval tot 10 mei afgemeld bij de therapie, ze gaan daar nog wel overleggen over hoe hier mee om te gaan, dus dat is even afwachten waar ze mee komen. We gaan het zien ! Jij ook sterkte en succes.

@Frits68,

Bedankt voor het delen van je ervaring, ik lees eigenlijk alleen maar bij de ervaringen van anderen dat ze achteraf toch anders gekozen zouden hebben. Dit helpt mij wel, want ik sta nog aan het begin van het traject en kan nu stoppen zonder dat het al te veel schade heeft aangericht. En inderdaad, je weet zelf wel wat het beste voor je is, en ik moet ook meer op mijn eigen gevoel leren vertrouwen. Jij ook veel sterkte en succes.

@Dirk1985,

Ook bedankt voor het delen van je ervaring hiermee. Ik ga ook zeker nu eerst de OSAS aanpakken en goed naar mijn lichaam luisteren, iets wat ik niet altijd goed doe en wat ook moeilijk is aangezien ik er niet altijd op kan vertrouwen. Slaapapneu is inderdaad een onbekend terrein, ik heb mijn therapeut meteen een link gestuurd met informatie welke ze hoop ik ook heeft doorgenomen, ze was in ieder geval heel begripvol en staat volledig achter mijn besluit, ze vond het vooral heel erg voor mij aangezien ze zag hoe gemotiveerd ik was voor de therapie maar dat mijn lichaam gewoon niet mee wil werken. Het scheelt wellicht dat er ook artsen bij deze kliniek werkzaam zijn. Het is inderdaad heel frustrerend als er geen begrip is, helaas heb ik dit bij een eerdere GGZ instelling (waar ik later werd doorverwezen naar de huidige) ook meegemaakt, al had ik toen nog niet de diagnose van slaapapneu.. maar nee dat ik moe was, tja dat lag natuurlijk tussen mijn oren etc, heel naar. Maar goed, nu wel de juiste diagnose en dat is toch heel positief . Ook succes en sterkte met alles verder.

Ik heb afgelopen week defenitief besloten voor langere tijd met therapie te stoppen. Na acht jaar ploeteren met nauwelijks resultaat gooi ik de handdoek in de ring. Ik heb met mijn therapeute besproken dat ik volslagen uitgeput ben en de apneu schuldig acht aan het stagneren van de therapie en mijn beperkte vermogen de heftige emoties op te vangen en te reguleren. Hoewel ze haar best deed en doet me serieus te nemen, was aan haar reactie te merken dat ze dat moeilijk te geloven vindt en er toch vanuit het perspectief van psychopathologie naar kijkt. Ik ga dan ook opnieuw weer aan mijzelf twijfelen, misschien ben ik toch gestoorder dan ik denk. Gelukkig redde mijn echtgenoot me. Hij hielp me herinneren aan situaties in het verleden, lang voor de slaapapneu, waarin ik wel 'normaal' kon reageren op echt wel heel heftige omstandigheden, in plaats van zoals nu heel heftig te reageren op de meest normale dingen. O ja. Het klopt, dat ik zo niet echt ben, en dat dit is wat uitputting met je doet. Uitputting, geen pathologie. Maar ik ben al zó lang doormoe, dat ik bijna was vergeten hoe het is als je wel uitgerust bent en in staat je emoties op te vangen en te reguleren, en ondertussen die ander ook nog te blijven zien. Het is fijn dat hij me hielp herinneren.

Het blijft heel dubbel. Ik heb die therapie echt nodig, Maar dit maakt meer stuk dan dat het helpt. Ik ga voorlopig heeeeeel rustig aan doen, en over een half jaar kijken we verder. Maar het is de vraag of het dan nog kan. Want er is zoveel misgegaan door dit alles, dat we aan twee kanten behoorlijke butsen hebben opgelopen, en het de vraag is of dat nog gerepareerd kan worden. Je blijft immers ook kijken met de bril van eerdere ervaringen, ook al wil je dit niet. Dat is het wrange van dit alles, een potentieel veelbelovende combi die had kunnen werken is door de slaapapneu en uitputting volledig ontspoord. Ik ben ook gewoon megaverdrietig van alle gemiste tijd, gemiste kansen en de deuken in mijn zelfbeeld die ik hierdoor heb opgelopen. Het uitdeuken zal nog wel ff wat tijd kosten.

Doe het niet, Mismaris. Je maakt niet alleen jezelf ongelukkig, omdat het niet kan en je er de energie niet voor hebt, je legt ook een bom onder je therapeutische relatie. Doodzonde.

Tanja, één van de verschijnselen die bij Apneu behoort is, dat men vaak zeer emotionele reacties heeft. Om hele kleine dingen kan men al emotioneel worden. Programma's als Spoorloos kunnen dit al snel veroorzaken.

Daarom vind ik het niet vreemd dat je erg emotioneel bent.

Rust in de mind en ook de verplichting om telkens door te gaan met een therapie die al jaren duurt, die nu dan (tijdelijk) eindigd, kan je die rust geven.

Sterkte en keep it Cool voor jezelf.

Voel je niet schuldig.

Groet RuudJ

Hoi Ruud, dankjewel, en ik beaam alles wat je zegt. Ik voel me niet schuldig. Maar wel megaverdrietig. Ik denk dat ik aan het rouwen ben over alles wat er de afgelopen jaren is stukgegaan, letterlijk en figuurlijk. In mijn lijf, in mijn relaties, in alles. Ik schreef al eerder 'ik wou dat ik het eerder geweten had' - vandaar ook mijn pleidooi in dit topic van Mismaris, om niet te proberen therapie te hebben als je nog zo in de effecten van apneu zit. Het is killing.

Nee, geen schuld, ik wist het niet en had het niet kunnen weten. Maar verdriet is er wel.

@Tanja65,

Knap besluit van je, goed dat je voor jezelf hebt gekozen hierin.

Jammer dat je therapeut niet de reactie gaf die je graag had gewild, en dat ze voornamelijk vanuit haar eigen specialisatie kijkt naar het geheel. Ik kreeg naar mijn verbazing een heel andere reactie. Ik had bij therapie al aangegeven pas op 15 mei weer te komen aangezien ik dan mijn afspraak bij de longarts voor de apneu gehad zou hebben. Ik kreeg maandag een mail van mijn therapeut dat zij mij graag even wilde bellen die dag, en dat was natuurlijk prima.

Ze belde mij en gaf aan dat ze het heel vervelend voor mij vond maar dat ze wel was geschrokken van mijn bericht dat ik de reactie van de longarts wilde weten en dan ging beslissen of ik na 10 mei weer kom. Ze zei dat al zou de longarts zeggen dat de resultaten goed waren ik alleen zelf kon bepalen of ik mij goed genoeg voelde. En ze hadden overleg gehad (ze werken daar in een multidisciplinair team met verschillende soorten therapeuten, artsen, diëtisten etc), en wisten niet of ik wel besefte dat ik waarschijnlijk na 10 mei nog steeds niet met de therapie kon doorgaan en hoe ik er tegenover stond om de therapie stop te zetten voor nu omdat ze er van uit gaan door hun ervaringen dat dit nog een heel tijdje kan duren voordat ik lichamelijk goed genoeg ben. Ze gaf aan dat de therapie heel zwaar is, en je daarvoor draagkracht nodig bent en ik dat nu niet heb.
Ik heb uitgelegd dat hun reactie als een opluchting kwam omdat ik er erg tegenop had gezien hoe het aan hun duidelijk te maken wat ik wilde en voelde, ze reageerde met dat ze het natuurlijk begrepen en dat mijn lichaam nu om aandacht vraagt en dat dat nu het belangrijkste is. Dus het KAN wel dat ze heel begripvol zijn, en ik besef me uit sommige reacties dat dat zeker niet altijd zo is. Ik bel nog wel even met ze na 10 mei gewoon voor een update

Tanja, ik snap dat je verdrietig ben, en dat mag ook, het is allemaal niet niks. Misschien kun je wat positiviteit halen uit het feit dat jij mij zeker geholpen hebt bij het maken van mijn beslissing over de therapie en mij wellicht een hoop ellende bespaard hebt. Ik hoop dat je je beter gaat voelen en sowieso wat meer rust kan nemen, ik wens je veel sterkte, en nogmaals bedankt

Groetjes,
Mismaris

Fijn dat er zoveel begrip is vanuit het team Mismaris en op deze manier voor jou een moeilijke beslissing genomen hebben.
Dit geeft jou de tijd om lekker aan jezelf te werken en zodra je je beter voelt kun je verder kijken wat er nodig is. Enne, misschien heb je dan wel een hele andere therapie nodig dan nu het geval is die minder zwaar is??

@Tanja65,
Ik begrijp je rouw proces wel. Geeft dit ook de tijd, zolang je maar niet vergeet vooruit te blijven kijken. Want als we in een slachtofferrol gaan zitten komen we niet verder. Maar uit jou reacties lees ik een vechtende vrouw. Hou vol en verwen jezelf