Vanmorgen eerst eens opgestaan na een AHI die ik nu bijna een maand op 0.00 weet te houden. Maar dat was om 06:00 en wat te vroeg, dus weer terug in bed.
Aldaar merk ik wat eigenlijk standaard is na wakker worden (ook al ging ik dus juist weer slapen) : een ademhaling die niet klopt. Maar dit keer wat meer bijzonder;

Ik kon duidelijk merken dat dit hypopneus waren, ofwel een wegzakkende ademhaling (steeds vlakker) die dan uiteindelijk weer toeneemt. Dus, zonder echte stop. En dat was nieuw voor mij, om bij bewustzijn zo duidelijk te ervaren. Ik denk "op die kap, want ik wil dat wel eens zien en dan kan ik er mooi over verhalen".
Maar dat werkte niet. De hypopneus veranderden in echte stops waar ik intussen zo vaak over heb verteld. Let wel, bij volle bewustzijn en later ook terug te zien in de grafieken.
Voor diegenen die het misschien moeilijk vinden om te begrijpen :



Hier zie je na juist weer opzetten van de kap na een twee minuten een Centraal Apneu zoals geïndiceerd door de Resmed, maar met mijn garantie dat het ook zo is omdat ik domweg wakker ben en wel weet of de luchtweg is geblokkeerd of dat ik snurk enz. - allemaal niet het geval. Ik ben wakker en presteer het om in het uur dat ik nog zo lig een AHI van 3.79 over de hele nacht te genereren. Anders gezegd, dit gebeurt een 22 keer in dat uur (totale nacht was 6 uur) voor wat betreft geregistreerde CA's van 10 seconden en langer, plus nog 30 kleinere stops van tussen de 3 en 9 seconden). 52 stops / stopjes in dat uur.

Na deze inleiding ... ik merk al vrij snel iets heel bijzonders;
Buiten schijnt de zon, de gordijnen zijn open (hebben we niet eens) en ik zie het donkerder worden. Maar ook weer lichter. We kennen dat wel - je zit buiten in de zon, ogen dicht, en er schuift een wolk voor de zon. Dat zie je echt wel met je ogen dicht.
In dit geval zijn er geen wolken - het is mijn ademhaling die dit bewerkstelligt.

Het duurt niet lang (lees : niet veel stops) voordat ik heel 100% duidelijk de zuurstof saturatie kan zien.
Ahum. Ja, gaat u daar maar liggen.
Of lees niet verder, als je het domme onzin vindt - ook goed.

Bij normaal ademen zie ik een bepaalde mate van helderheid die ik als gemiddeld ervaar. Niet vergeten : ogen zijn altijd dicht.
Als het ademen minder wordt, wordt de helderheid minder. Dus zie bovenstaande grafiek waar je het ademen oppervlakkiger ziet worden (de uitslag wordt steeds minder) en wat ik ook heel duidelijk merk. N.b.: Ook dit merken van het oppervlakkiger ademen is nieuw voor mij, wat ik "leerde" zonder kap op toen ik de hypopneus ervaarde, zeg maar een 30 minuten eerder. Weer wat geleerd (te herkennen).

Nu begint het enge stukje ...

Op een gegeven moment is er geen licht meer te zien. Ik ben nog wel bij bewustzijn, maar ik merk dat ik me eigenlijk niet meer kan concenteren op het licht, wat er uiteindelijk ook niet meer is. Wat ik nu vooral leer, is dat dit precies het moment is dat je niet meer weet of je ademt. Ik raak nu buiten bewustzijn.
Niet schrikken, want eigenlijk is het een slaapje van enkele seconden, maar het is comatueus (lees : niet normaal).
Iets later komt het licht langzaam weer op, en neemt toe tot abnormale helderheid. *Eerst* merk ik dat ik weer adem en wat op een manier gebeurt die je doet herkennen dat je een stop had (dit is een kwestie van ervaring die ik intussen nu een maandje heb). Zie ook bovenstaande grafiek weer, waarbij het ademen enkele teugen "extra" is (je moet een beetje tekort inhalen). Dus :

Die eerste grote teug is wat ik onmiddellijk merk (ik ben weer bij kennis) en dat wordt met naijlen van een seconde of 2 gevolgd door het weer licht worden, wat binnen een ongeveer seconde uitmondt in super helderheid. Zeg maar wit licht.
Dit witte licht duurt vrij kort (1-2 seconde) en neemt dan weer af tot normale proporties (zeg maar normaal geel als de zon lekker schijnt met je ogen dicht).

Hierna herhaalt het spel zich, maar dit is afhankelijk van de "beat" waarin de herhaling van de uiteindelijke Apneu optreedt. Zeg maar dat het een sconde of 10-20 normaal geel licht kan blijven voordat het begint af te nemen en het afnemen neemt meestal een seconde of 10-15 totdat het te donker is om nog wat te zien, met voor mijn gevoel binnen een seconde weer buiten kennis zijn.
N.b.: Ik noemde in het begin 52 stops voor dat uur, dus eigenlijk kan je uitrekenen hoe lang de totale cyclus duurt (nl. ongeveer een minuut). De echte variabele hierin is het normale wakker zijn (normaal geel licht).


Bovenstaande was 1 invalshoek van het verhaal. Hier is een andere :

Omdat ik hier 52 keer de tijd voor had en je na 5 keer de interesse wel verliest in bijvoorbeeld wat ik hierboven heb beschreven, ga je je vanzelf op iets anders concentreren :

Ik zie nota bene hoe de helderheid in stapjes afneeemt. Huh ?
Ja, bij iedere UITademing neemt de helderheid af. Inademen doet niets.
Met mijn geringe kennis kan ik alleen maar denken aan verdwijnende CO2 (immers, dat blaas je uit bij uitademen), maar wat het ook meteen (te) complex maakt omdat het CO2 gehalte op zich van alles doet met in slaap vallen. Iets van : leuk dat we zuurstof nodig hebben, maar CO2 wordt expres gebruikt om je spieren uit te schakelen. Let wel, zoiets.
En zo al liggende - en ook denkend wat ik er eens erover zal schrijven, krijg ik het niet consistent aangaande wat er gebeurt. Hier ga ik dan verder ook niet op in en deel alleen maar wat ik merk : bij iedere uitademing wordt het licht een slag minder.

Toch even inhakend op het weer wakker worden en de grote teug (zuurstof !) en het naijlen van het lichter worden ... dit ijlt dus inderdaad letterlijk na. Dus :
Waar ik wel degelijk zie hoe een uitblazen van CO2 het licht onmiddellijk laat afnemen, zie ik het licht alleen later toenemen bij flink inademen.
Ter herinnering : ik noemde dat ik de zuurstof saturatie kon zien. Ik denk dat ik dat deel hiervan wel goed heb.


Ik heb nog een derde invalshoek :

Het licht wordt niet zo maar minder (of meer) als een "vlak" - het betreft een corona.
Uh-oh ...
In het begin zie je een plaatje van dit fenomeen als het om de zon gaat, en hieronder hoe dit vaak wordt gevisualiseerd als het om ons (niet) bewustzijn gaat :



Omdat de uitademing het gemakkelijkst is te volgen en ook een keer of 4-5-6 optreedt voordat volledige duisternis intreedt, heb ik voldoende kunnen observeren hoe het donkerder worden per ene uitademing zich uitbreidt vanuit het midden naar buiten.
En tja, een YouTube ervan maken was even lastig ...
Het is dus normaal licht, en als je uitademt onstaat er in het midden een rond zwart gaatje wat je ook groter ziet worden. De grootte hiervan stopt bij de uitademing (en nogmaals, bij weer inademen verandert hier niets aan). Volgende uitademing wordt het zwarte gaatje groter. Enzovoort, totdat alles zwart is en je het bewustzijn eigenlijk vlak daarna kwijt bent.
En wederom : dit is dus ook waarom je niet merkt dat je niet ademt (gebeurt mij gewoon overdag ook). Dat is precies in dat stadium.

Met het inademen en observeren wat er dan gebeurt, heb ik dus 4-5-6 keer minder ervaring (want alleen die ene eerste teug maakt het weer licht), maar dan gaat het andersom. In het begin een wit gaatje wat zich naar buiten uitbreid en dus in een seconde of 2 op max is. Bovenstaand plaatje mag wat mij betreft lijken op "halfweg" in dat stadium.


Als laatste dan nog dit, maar wat een afgeleide is van wat eigenlijk al eerder is gezegd :
Je kan je erg goed concentreren op dat minder wordende licht. Althans, ik ervaar het als niet anders als naar een boek vlak voor je neus kijken, en scherp de letters in beeld hebben. N.b.: Het is roes-achtig omdat de cyclus zich maar blijft herhalen en je in een soort van hallucinatie terecht lijkt te komen. Maar maakt niet uit.
De afbakening van het zwarte te midden van het lichte is heel duidelijk te zien en mag wat mij betreft tot op zekere hoogte weer op bovenstaande plaatje lijken. Maar dan wat puntiger (het plaatje is te "wolkig").

Wat nu raar is om te merken, is dat als het nog net niet helemaal donker is, en wanneer je een observatietijd van een "na het uitademen tot het begin van de volgende uitademing" hebt (plaatje wat je ziet blijft precies hetzelfde) ... je niet meer kan focussen. Een gevoel alsof je ogen wegdraaien, die dat echter niet doen (ben nog steeds vol wakker en ogen bewegen echt niet). En daarna (volgende uitademing) ... dan val je letterlijk weg.
N.b.: Ik zeg dat zo omdat het voelt als in coma raken.

_____________
Zo dat was het.

Peter

Hallo weer,

Tijdens het zoeken naar een leuk plaatje over corona's, kwam ik gisteren deze tekst nog tegen :
(2 jaar oud, http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20130813_00691337)


___________



Er bestaat mogelijk een perfect wetenschappelijke uitleg voor bijna-doodervaringen, waarbij mensen zeggen dat ze bijvoorbeeld een lange tunnel met fel wit licht hebben gezien. Amerikaanse onderzoekers vermoeden dat zo’n ervaring het gevolg is van een verhoogde hersenactiviteit in de eerste ogenblikken na een hartstilstand.
‘Vele mensen geloofden dat ze de hemel zagen tijdens zo’n bijna-doodervaring, omdat de wetenschap hen geen overtuigend alternatief bood’, aldus Jimo Borjigin, professor neurologie aan de universiteit van Michigan en hoofdauteur van het onderzoek dat maandag werd gepubliceerd door de Amerikaanse academie der wetenschappen.

‘We zijn vertrokken vanuit het idee dat als dergelijke ervaring het gevolg is van een hersenactiviteit, ze moest kunnen worden gedetecteerd bij mensen en dieren, zelfs nadat de doorstroming van het bloed door de hersenen gestopt was’, legt Borjigin uit. Samen met haar team registreerde de professor de elektrische activiteiten van de hersenen (via een elektro-encefalogram) van negen verdoofde ratten, waarbij een hartstilstand werd opgewekt. Bij elke rat werd binnen de 30 seconden een verhoogde hersenactiviteit vastgesteld. Eenzelfde fenomeen doet zich overigens voor bij ratten die stikken.

‘We waren verrast door de hoge activiteit van de hersenen’, zegt medeauteur George Mashour. De activiteit lag soms zelfs hoger dan tijdens een normale, wakkere toestand. ’Het lijkt erop dat het brein in staat is tot een goed georganiseerde elektrische activiteit in de eerste fases van de klinische dood’, aldus de onderzoekers.
___________


Dit zal wel en geloof ik (of niet, ook niet belangrijk), maar waar het mij om gaat is de overeenkomst die ik er in zie. Dus :

Ja, mensen met bijna doodervaringen komen meer wel dan niet op de proppen met zo'n wit licht. En dat het er als een tunnel uitziet ? zal wel, leuk ...
HEY
Maar mijn witte licht is ook een tunnel hoor. Het zwarte trouwens net zo goed.
Aha ... ehm ...

Goed. Ik zie dus hetzelfde op het moment dat de O2 saturatie weer toeneemt; flinke teug zuurstof tot je nemen en een 2 seconden later komt het witte licht opzetten. Let wel, veel te wit voor het omgevingslicht wat dus gelig is (indirekt zonlicht). Dit neemt snel weer af tot normaal.

Ik wil dus NIET zeggen dat ik bijna dood ben en er allerlei hersenactiviteit optreedt en ik tunnels zie met een wit licht aan het eind.
Wat ik WEL wil zeggen is dat mijn zuurstof tekort weer wordt aangevuld na afloop van de Apneu, en er hersenactiviteit in overmate optreedt en dat ook ik dat kan zien middels een wit licht in het eind van een tunnel.

Overigens is dat maar kort een tunnel, omdat het witte licht zich binnen 2 seconden uitbreid tot "volledig" en daarna alles egaal is (en vervolgens egaal afneemt tot de normale kleur van het licht, buiten).

Het wetenschappelijke belang zou kunnen zijn dat je over- en ondermatige hersenactiviteit kan zien. Maar meer : dat arme bijna-dood sloebers maar met een wazig verhaal komen, terwijl een arme Apneu-sloeber het kan aantonen / nadoen.
Aangaande het laatste : ja, ik denk dat iedereen met Apneu dit kan. Maar alvorens ik dat echt stel, moet ik het eerst zelf weer kunnen nadoen, en dat is niet al te gemakkelijk. De conditie moet er zijn en dat is een combinatie van licht en Apneus hebben. Tenminste, ik vermoed dat het omgevingslicht erbij nodig is - in elk geval voor het donkerder zien worden. Het overmatige witte licht - geen idee nog.

Peter (die vanmorgen wakker werd toen het nog donker was en de Apneu's geen zin hadden )

Beste Peter,

Een hele interessante theorie, die je hier verkondigt.
Het feit is er dat mensen met een BDE heel vaak praten over een tunnel met aan het einde een helder wit licht, waar dan ook nog heel vaak familieleden hen opwachten.
Ik ook heb door mijn slaapapneu een BDE ondergaan. Helaas kan ik niet meepraten over een tunnel met wit licht aan het einde. Ik had het gevoel mij een een zwarte ruimte te bevinden waarvan ik de grootte niet kon aangeven.
Wel zat ik op handen en knieën op de grond (die ik ook niet zag). Ik voelde duidelijk een hand op mijn linkerschouder, hetgeen mij een rustgevend gevoel gaf.
Voor mij had deze ervaring een gevolg dat mijn karakter is veranderd.
Van een ongeduldig en soms ook driftig persoon, ben ik zodanig veranderd dat ik nu een hele grote mate van geduld heb en ik ook niet heel gauw kwaad wordt. Ik heb nu meer de instelling van: Het zal wel.
Hoewel; ik kan helaas niet het geduld opbrengen om jouw diagrammen en de beschrijvingen te bekijken, maar ik denk dat dat een kwestie van wel of geen interesse zal zijn.

Houdoe,

Ben

Hallo Ben,

Ik begin me al bijna schuldig te voelen voor die mensen die zouden kunnen denken dat ik een beetje een grapje maak en "zo maar" dingen van het internet pluk. Vervolgens kan ik mensen zoals jij er erg mee raken - en waar ik inderdaad probeer twee theorieën bij elkaar te krijgen, heb jij het maar net overleefd.
Jongens, het is alsjeblieft wel de bedoeling dat het zo serieus overkomt als dat het is. Kijk :

Wat ik in dit topic heb opgeschreven, heb ik gisteren pas "ontdekt". OK.
Maar wat ik al heel in het begin op dit forum heb geschreven, is hoe vredig het voor mij is om met de CPAP in slaap te vallen. Dit is zo expliciet dat ik het wilde blijven noemen aan iedereen die nieuw is en bang is voor de CPAP. Maar kijk nu wat er gebeurt ...

a. Mijn vredige in slaap vallen blijkt een soort van expres ontwikkelen van Apneu's (onbewust, maar het gebeurde);
b. Nu ik dit domweg kan naspelen noem ik het comatueus (en ook dit meen ik zeer serieus - als je het niet gewend zou zijn is het gewoon eng);
c. Leuk van die lichten en tunnels, maar
d. Nu moet er niet ook nog iemand komen met een aanraken om er weer uit te geraken, wat je kennelijk droomt (maar ook nodig hebt ?).

Ad d.
Als je terugleest zie je dat ik dan weliswaar door die voorbijganger werd aangeraakt, maar wakker werd ik er nog niet van. Dat droomde ik dan wel, maar het probleem was nog niet over want ik liep nog naar een verkeerde deur en kreeg de sleutel er niet in. Intussen is er iets van "de tijd dringt !".
Brr

Dus Ben, ik weet het, de statistieken mogen echt niet gelden met eigenlijk nog niet eens 2 van deze verhalen, maar ik denk nu natuurlijk dat er niet heel veel verschil is tussen een BDE (Bijna Dood Ervaring) en een "situatie" die een stuk minder ernstig is maar toch wel dezelfde kenmerken heeft (zeg maar afsterven door zuurstofgebrek).

Als het allemaal waar is dat dit heel erg op elkaar lijkt, dan is het erge nog dat wij Apneuers het zo gewend zijn dat we het eigenlijk niet merken, behoudens dat we de effekten ervan zien de dag erna.
Ik lijk er intussen mee te spelen en ga een beetje Apneus lopen opwekken nadat ik eerst expres m'n kapje heb opgezet. Misschien is onderhand een "doe dit thuis niet na !" op z'n plaats, want het kon wel eens gevaarlijk zijn. Ik zeg maar wat :
Stel dat je dit mag omdraaien en dat ik niet zo zeer een saturatie kan zien, maar eigenlijk juist de BDE kan naspelen. Wat dit betreft kan ik me afvragen waarom ik voor de eerste keer met die zelfde droom die ik al zo vaak heb gehad, nu ineens door een voorbijganger wakker moest worden gemaakt (ik kreeg altijd zelfstandig m'n ogen nog open, in die droom - en wat wellicht domme werkelijkheid was). Was ik te ver gegaan ? Ik heb het toch mooi een uur lang zitten (liggen) observeren en feitelijk Apneus gehad en maak daarna een Hypopneu mee van 4 minuten. Poeh. Gelukkig adem je bij zo'n ding nog een beetje door.

[burnout]
Peter

PS: Het zal niet interessant of belangrijk zijn, maar ik herinner me nog van gisterenmorgen dat ik in plaats van door m'n mond, door m'n neus ging ademem om te kijken of dat uitmaakt v.w.b het licht. Het antwoord weet ik nog : niet. Maar volgens mij ben ik toen ineens in slaap gevallen (na de eerste ademteug).

PPS: Ik weet hoe verwarrend ik het heb gemaakt met die droom elders te beschrijven, maar ik vond het niet passen in dit topic. Hier is die beschrijving :
http://www.apneuvereniging.nl/forum/vie ... 05#p103159

Trouwens, er zat iets in het geheel wat ik niet consistent kon krijgen, en nu intussen wel :

van negen verdoofde ratten, waarbij een hartstilstand werd opgewekt. Bij elke rat werd binnen de 30 seconden een verhoogde hersenactiviteit vastgesteld. Eenzelfde fenomeen doet zich overigens voor bij ratten die stikken.

Vandaag zeg ik : ja, gek heh. Dat is de hersenaktivteit die opreedt omdat het CO2 gehalte naar verhouding zo hoog is geworden dat er allerlei prikkels worden uitgezonden om het ademen weer tot stand te brengen.
Zo moeilijk is dat toch niet ?

haha

Maar ja, als je echt niet meer leeft dan gaat dat ademen niet meer werken.
Kennelijk mogen we wel voorzichtig de conclusie trekken dat hersenen het met weinig zuurstof kunnen doen om juist dat ademen weer in beweging te brengen. En, dat de hersenaktiviteit die men meet het gevolg is van "ademen ! ademen ! kom op nou !!".

En of je nou een hartstilstand hebt waardoor er geen bloed met de benodigde zuurstof kan worden getransporteerd, of dat je domweg die zuurstof niet inademt (gestikt) dat maakt niet uit.
Wat wel vervelender is, is dat je hart op zich pompt (kan pompen) omdat het op zuurstof loopt (alle spieren doen dat, zeg maar). Dus heb die zuurstoftoevoer niet goed en je hebt wel hartproblemen.
Nou, dat hebben wij Apneuers toch veelal ook ?

Zie je de gigantische (complexe) cirkel ontstaan ?

Laten we maar genieten van deze zondag.
Peter

En, dat de hersenaktiviteit die men meet het gevolg is van "ademen ! ademen ! kom op nou !!".

Op dat moment krijgt je lichaam ook een ontzettende stoot adrenaline. Dit zorgt er ook voor dat mensen die pas met een osas behandeling starten lettelijk moeten afkicken van de adrenaline. Dit wordt ook in verband gebracht met de "dip" die velen ervaren na een week of 6.

Wat betreft die hartklachten, zie schema van Sandra uit haar presentatie :



Groeten, Bram

Hallo Bram - Super !

Met jouw welnemen het schema in wat beter schema-vorm :



Alleen de "geen diepe herstelslaap" onderaan in Sandra's schema ontbreekt hier, zo te zien.

Overigens is dit door "mijn" K.S. gemaakt toen hij nog in Heeze werkte (samen met J.A. die ik niet ken), in 1999.
Ik zou trouwens niet weten waarom we deze namen niet mogen noemen, in dit geval, maar heb het zekerheidshalve maar even afgekort.

Grappig ook wel dat in het betreffende stuk wordt genoemd dat er jaarlijks 2 nieuwe OSAS patiënten worden gezien bij de huisarts. Dat zal gelukkig per huisarts zijn, maar toch. Ik vraag me af of dat niet anders is vandaag de dag - ik vrees van niet maar zou wel moeten.

Voor de zekerheid : Dit gaat over OSAS (zie ook het snurken), maar ik denk niet dat CSAS destijds al bekend was.

Groeten,
Peter

Voor de zekerheid : Dit gaat over OSAS (zie ook het snurken), maar ik denk niet dat CSAS destijds al bekend was.

Hoi Peter,

Klopt maar was meer een reactie op "hartproblemen" in je berichten, daarbij maakt het niet uit of de zuurstoftekorten veroorzaakt worden door CSAS of OSAS.

Groeten, Bram