Re: Zeeman aan wal

101
Menno M. schreef: 03 feb 2020, 19:34 Ik werk nu 3,5 dag in de week.
En dat gaat dermate goed dat er over twee weken weer een ochtend bij komt zodat ik elke dag weer naar school ga.
Om de routine van het elke ochtend opstaan weer terug te krijgen.
Top. Goed om te horen.
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

103
Zeeman aan wal (21)

Maandagochtend 16 maart 2020.
Voor de wekker aan word ik wakker en in het comfortabele gebied van tussen waken en slapen in besluit ik in bed te blijven tot de wekker gaat.
Met mijn ademmasker reeds van mijn gezicht zie ik hoe de rode cijfers van de wekker heerlijk langzaam, verspringen richting de afgesproken tijd, tot het laatste cijfer verspringt van 4 naar 5: kwart over.
Ik zet me schrap voor het venijnige geluid.
Vreemd hoe de meest liefelijke muziek verandert in het snerpende geluid van een rondzingende microfoon wanneer deze dient als het geluid voor de wekker.
Maar het snerpende geluid komt niet, noch de liefelijke muziek.
De wekker gaat niet omdat ik, zo dringt het besef langzaam mijn schedel binnen, de wekker niet gezet heb.
Niet hoefde te zetten.

Een venijnig virus heeft onze regering doen beseffen dat een school vol met studenten een infectiebron is en ons gelast de school te sluiten.
De reistijd van een uur naar school vervalt hiermee, hetgeen betekent dat ik ruim de tijd heb om op te staan, te douchen en middels een kop koffie bij ontbijtnieuws wakker te worden.
Langzaam dringt niet alleen de ernst van het virus door, maar ook de uitdaging waar het onderwijs nu voor staat, want de studenten dienen wel les te krijgen.

‘Moderne technologie, niks mis mee’, zo sloot ik de vorige Zeeman aan Wal af en ook nu bleek dit waar.
Want we hebben internet en allerlei communicatieapps als Skype, Whatsapp en Facetime.
Achter de schermen hebben tientallen mensen van het Noorderpoort zich een slag in de rondte gewerkt om ons van online cursussen te voorzien waarin ons digitale lesmethoden en het bedienen van Skype geleerd wordt.
Niet dat de lessen daarna foutloos gingen, maar dat bleek aan mij te liggen.
Als je tot de schoolbord-met-krijtje-generatie behoort willen de ICT mogelijkheden nog wel eens wat overweldigend zijn en komt, tijdens het verwerken van al die nieuwigheid, dat waar het om gaat soms niet helemaal binnen; terwijl de volgende handeling uitgelegd werd was ik nog bezig de mogelijkheden van die daarvoor te “processen” waardoor zo hier en daar de kennis -ondanks de cursus- tekort schoot.

Afbeelding


De eerste les bleek dan ook een ramp, het lukte mij niet eens de studenten de digitale les in te laten, terwijl dat echt zo makkelijk leek tijdens de cursus.
Na wat Skypelessen van een collega lukte het de tweede les wel.
En ik moet zeggen dat het me beter beviel als ik dacht.
Zelfs de aantekeningen die ik normaal op het digitale bord maak konden de studenten thuis zien.
Instructiefilmpjes werden thuis bekeken.
En gestelde vragen werden door een ieder gehoord en hoefden door mij niet herhaald te worden, evenals de antwoorden erop.

Ideaal dus, dat online lesgeven?
Nja: Nee en ja, dus.
Ideaal dat er op deze manier toch nog les gegeven kan worden.
Dat het doorgeven van kennis niet stopt.
Maar toch hoop ik dat dit niet de toekomst is.
Ik wil namelijk tussen de studenten door kunnen lopen, ze aankijken, zien dat ze stiekem op hun mobieltje zitten te gluren waar ik dan weer nepboos om word.
Ik wil kunnen “dreigen” met ze eruit sturen als het niet ophoudt.
Dat kan nu nog door op een “button” te klikken, maar dat is niet hetzelfde.
Ik wil ze met een blije lach op mijn gezicht kunnen complimenteren als ze iets geweldig gedaan hebben.
Het samen met ze warm hebben in de klas en daarom 10 minuten pauze inlassen.

Dát is de kurk waarop de docent, en ik denk elk mens, drijft.
De interactie tussen elkaar is een basisbehoefte.
De olie in de machine die samenleving heet.
En dat gaat niet via Skype.
Je hoort elkaar, je ziet elkaar, maar die ene onzichtbare zintuig: energie, het gevoel, dát mist.

Moderne technologie?
Toch wel een beetje iets mis mee.

[Eerder verschenen in Spuigat, het orgaan van VMG]
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

104
Ja Menno, prachtige hulpmiddelen ook voor mensen die hun familie aan de andere kant van de wereldbol hebben wonen. Elkaar zien en horen, wie had dat gedacht toen men zich aan boord meldde om de reis van hun leven te maken, of dit nu met een boot was of met een vliegtuig. Elkaar zien, dat zal er nooit meer van komen. Geluidsbanden werden via de post verzonden zodat men nog wat hoorde van de andere kant. Ook al was het gesproken woord alweer verleden tijd. En zie nu in enkele luttele seconden kan men elkaar zien en spreken, maar elkaar aanraken en omhelsen dat blijft onmogelijk met deze technische vooruitgang. Het wachten is op de TARDIS van Doctor Who!

Reizen door de tijd en de ruimte, dat lost metéén het probleem op van de stikstof veroorzaakt door weg -, water- en luchtverkeer.

Maar petje af voor jou en jullie inzet om via deze technische hulpmiddelen zo snel weer les te kunnen geven. Weer een ervaring rijker! :blush: :blush: :blush:
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

106
Zeeman aan wal (22)

Wij geven geen diploma’s cadeau, is het motto bij de zeevaartopleiding van het Noorderpoort in Delfzijl.
Dat houdt in dat een student eerst genoeg voldoendes op toetsen dient te halen om het te verdienen überhaupt tijdens een docentenoverleg besproken te worden over toelating tot het (praktijk)examen.
Dit in de eerste plaats om goede zeelui af te leveren en in de tweede plaats mij, de docent, een schoon geweten te bezorgen.
Mócht er in de toekomst een voorval met een schip zijn waarbij één van onze ex-studenten betrokken is dan weten we tenminste zeker dat het niet aan de opleiding ligt.

Maar de behaalde cijfers zijn alles behalve zaligmakend.
Zij zijn slechts een indicatie of de student theoretisch de stof beheerst.
En een slechte theoreticus hoeft nog geen slechte zeeman te zijn.
In tegendeel.
Eén van onze huidige eerste jaars studenten gaat een uitstekend zeeman worden.
Dat weten mijn collega’s en ik nu al zeker.
Al zouden zijn cijfers die verwachting niet onderstrepen.
Altijd “met de hakken over de sloot” cijfers.
Zijn dyslexie in combinatie met dyscalculie zullen daar zeker debet aan zijn.
Maar laat hem los op de simulator, of dat nu de machinekamersimulator is of die van de brug, of laat hem los tijdens de praktijk dek- en basic traininglessen op ons ponton en men ziet gelijk dat het helemaal goed gaat komen aan boord met deze jongen.
Hij heeft die beroemde X-factor: je weet niet waarom, maar daar loopt een potentiële zeeman.

En daar zit in deze Coronatijd nu precies het probleem.
Theorielessen gaan prima on-line.
Het gemis aan interactie maakt ze niet leuk, maar wel effectief.
Diverse studenten hebben zelfs aangegeven dit te prefereren boven klassikale lessen, een mening die ik (getuige de vorige Zeeman aan Wal) niet deel.
Nog steeds niet.

Maar hóe krijgen we dan zonder praktijklessen een indruk van de praktijkvaardigheden van de SWK (Stuurman Werktuigkundige Kleine schepen) studenten?
Zij dienen in juli geëxamineerd te worden teneinde aan hun stage te mogen en kunnen beginnen.
Welnu, de Coronamaatregelen verbieden ons les te geven.
Maar we mogen wel examineren en examentraining geven.
Met maximaal vijf personen (inclusief leerkrachten) per lokaal.

En daarom krijgen wekelijks 4 SWK studenten eerst anderhalf uur MK simulatorexamen met aansluitend anderhalf uur brugsimulator. En na anderhalf uur ruilen de groepen.
Acht studenten per dag dus.

Alle RIVM aanbevelingen en regels worden gevolgd.
Er is een looproute in de school waarbij de kans dat men elkaar tegenkomt vrijwel nul is geworden.
Het gevolg is wel dat er veel, heel veel, trappen op en af geklauterd moeten worden, hetgeen weer een positieve invloed heeft op de coronakilo’s.
We dragen spatschermen op het hoofd.
We ontsmetten de handen en dragen handschoenen.
Er staan schermen opgesteld op de brug om de studenten van elkaar te separeren.
We houden anderhalve meter afstand.

En eind juli hebben ze een examen dat ze zullen halen.
Waarbij de docenten een goede indruk van elke student hebben gekregen.
De zekerheid hebben dat de basis waarmee ze de zee op gaan gedegen is.
Er zeelieden de brug op of de machinekamer in gaan die wéten wat ze weten of, nóg belangrijker, zich bewust zijn van zaken die ze nog niet helemaal beheersen. Die nog ge-finetunet moeten worden.
En die ze tijdens hun stage zullen perfectioneren met behulp van doorgewinterde zeelui.
Zodat we over een jaar met een gerust hart een diploma aan ze kunnen uitreiken.
Een diploma gebaseerd op aangetoonde kennis via stageverslagen.
Via praktijkoefeningen.
Via simulatorexamens.

Een waardevol diploma.
En niet eentje die cadeau gedaan is vanwege een coronacrisis.
Wat denkt dat stomme virus wel?
Dat hij zeelui eronder krijgt?
Há!
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

112
Dat heeft Provinciale Waterstaat al voor ons gedaan, Ruud.
Met de nieuwe Aquarius.
Ze ligt daar aan ons instructie ponton in de haven van Delfzijl.
Afbeelding
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

114
Zeeman aan wal (23)

Het is vrijdag 28 augustus.
Het grootste feest van het jaar in Groningen en Ommeland gaat niet door: het Gronings Ontzet.
Het feest wordt echter vervangen door een nog veel groter feest.
De Postcodeloterij kwam langs.
“Goeoeoeoedemorgen! Wij hebben een boot voor u”

Jawel, onze school heeft een boot gekregen.
Gekregen.
U leest het goed: gekregen!

“Kennis is macht, kennisSEN is meer macht”, is mijn moto en ook nu bleek dat bewaarheid.
Een bekende van een vriend van een…. (trek maar door) van onze teammanager werkte bij de provincie Groningen.
De provincie Groningen kreeg een nieuw schip: de PW18, Aquarius.
Een modern emissievrij inspectieschip, voorzien van de modernste techniek.
Dat betekende dat ze de oude PW18, Aquarius overhadden.
En inruilen, zoals in de autolarij gebruikelijk is, doet men nog nauwelijks aan bij schepen en zeker niet bij de overheid.
Er bleef dus een aantal mogelijkheden over voor de provincie:
Verkopen of slopen.

Aangezien dit nog een scheepje is dat in 1973 door ouderwetschen vacklui van “Werkcombinatie Scheepswerven Appingedam – Niestern Appingedam” gebouwd is met bouwnummer W491 was slopen gelukkig geen optie.
Dus bleef verkoop over, waarvoor enige kandidaten beschikbaar waren.
Onder meer de Scouting, echter deze gegadigde vond dat ze al genoeg / teveel bootjes had.
Kort gezegd kwam het erop neer dat onze teammanager op dat moment in een heel mooi, in nette taal opgestelde brief aan de bekende van een vriend van een…. (trek maar door) van onze teammanager gevraagd heeft: “Ahh, mogen wíj hem?”
Het mocht.
Waarom staat de optie weggeven niet bij de genoemde opties?
Omdat de overheid nu eenmaal niets weg mag geven.
En zo wilde het dat de school een factuur kreeg met daarin omschreven de verkoop van:
1 boot. Type directievlet, PW18, Bouwjaar 1973, genaamd Aquarius.
Bedrag: €1,00, zegge één euro, nul eurocent.
Met complete (elektronische) inventaris en navigatieapparatuur.

Of ik die vrijdagochtend 28 augustus rond elf uur maar in Delfzijl bij ons ponton wilde zijn om de trossen aan te nemen, want ze kwamen hem brengen met de nieuwe PW18.
Een vraag waar ik even over na moest denken en na 0,01 seconde een antwoord op gaf: “Ja”.
Eenmaal de boot naast ons ponton geparkeerd bestond de overdracht uit niet veel meer uit:
Hij is aangedreven door een Schottel, (soort buitenboordmotor) zo start je hem en dit is de radar.
Gelukkig had Niels, één van onze ex-studenten, 8 maanden op het schip gewerkt, had van onze aanwinst gehoord en bood aan mij in te wijden in de geheimen van het schip.
Kennis is macht, kennissen is meer macht, weet u nog?

Vrijdag 19 september werd het drijfvermogen van ons ponton danig op de proef gesteld toen iedereen die wat te betekenen had bij de provincie en het Noorderpoort zich verzameld had om de officiële sleuteloverdrachtceremonie uit te voeren.
RTV Noord nam interviews af, het Dagblad van het Noorden maakte een reportage en vier van mijn studenten gaven een man-overboord-reddingsdemonstratie die bijna meer aandacht oogstte dan de officiële sleuteloverdracht.

Om vier uur hing de Noorderpoortvlag te wapperen in het geuzenmastje, de door mijn echtgenote van verse laklagen en nieuwe gouden letters voorziene naamborden te glimmen in de zon en werd er door het DvhN nog een afscheidsfoto genomen van de mensen waarvoor het allemaal gedaan is:
Onze studenten.
En, vooruit, ook voor mij.

Afbeelding


Eén vraag houdt mij echter nog bezig.
Wanneer komt die postcodeloterijmeneer langs om te zeggen dat het allemaal een vergissing was?
Dat we eigenlijk alleen maar een maandje naar het schip mochten kijken?
Dat hij hoopt dat we het leuk vonden maar dat hij nu weer mee gaat?

Of is iets dat te mooi lijkt om waar te zijn zo heel af en toe toch waar?
Afbeelding
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

115
Zeeman aan wal (24)

“Kennis is macht, kennissen is meer macht” is mijn motto.
Het tweede motto is: “Niets zo effectief als praktijkonderwijs”.
8 Oktober, kwamen beide motto’s tezamen.

Het is winderig met een ZW-lijk windje van 6 Bft en er komt een bijzonder naar regentje uit de lucht.
Zo eentje die mee lijkt te vallen, maar waar je binnen een paar minuten drijfnat van wordt.
Een uitgelezen dag om met de 2e jaars zeevaartstudenten eens een ritje te gaan maken met ons instructieschip de “Aquarius”. (Zie ZaW 23)
Want: lekker beperkt zicht en dus een mooie gelegenheid om een les radarwaarnemen te geven.
Iets wat op een echte radar net even anders is dan op de simulator.
Op een echte radar is een geel vlekje niet altijd iets dat buiten ook daadwerkelijk aanwezig is.
Dit noemt men ‘valse echo’s’ en zijn op de simulator wel na te bootsen, maar het is heel veel werk.
Niets benaderd de werkelijkheid zo goed als de werkelijkheid zelf, dus trossen los en varen maar.

De reis naar de pieren verliep voorspoedig, waarna we op een knobbelig zeetje op de Eems de motor eens goed de sporen gaven.
Vonden wij wel goed voor een DAF 575 die, naar aangenomen mag worden, nooit écht heeft hoeven werken in zijn 45 jarig bestaan als motor in een directievlet van Provinciale Waterstaat.

Eenmaal terug tussen de pieren begon er zwart water met kleverige stukjes uit de overstort van het koelwaterreservoir te komen, gevolgd door stoom.
Iets wat je achter het stuurwiel niet bemerkt, maar wel opgemerkt werd door oplettende studenten die hemel zij dank niet dachten: ách dat zal wel zo horen.
De temperatuurmeter was in een flits van de geruststellende net geen 80 graden naar een zeer verontrustende rechterhoek van het klokje gegaan.
Dat betekende dus minimaal 120 graden, want zo ver gaat de schaalverdeling, maar het wijzertje stond voorbij die waarde.
En men hoeft geen machinist te zijn om te beseffen dat dat niet goed is.
De eerste de BB vaarwegmarkeringspaal No. 14 bood uitkomst.
Met minimale toeren daarop aangevaren en vastgemaakt.
En hier bleek het belang van de praktijk dek lessen maar weer eens, want er stonden twee jongens voorop die wisten wanneer de tros aan de paal geslagen moest worden en hoe die vervolgens op de bolder belegd diende te worden.
Daarna begon het nadenken wat te doen.

Hier kwam het kenissenmotto in beeld en al gauw werd Karla gebeld.
De moeder van ex-studente Willianne (nu werkzaam als opstapper op station Schiermonnikoog) en echtgenote van schipper Edze van de Jan en Titia Visser, station Eemshaven.
Karla, Edze en ik hebben elkaar weer goed leren kennen tijdens de roeiwedstrijden met de Zeeolifant, waar Karla onze huisfotografe was.
Gelukkig stond haar nummer nog in mijn telefoon, zodat de blamage van het oproepen van de kustwacht via de marifoon ons bespaard bleef.
Op kanaal 83 van de kustwacht even gaan melden dat een instructieschip van de zeevaartschool in de penarie zit….
Voelt u wat ik bedoel?

De zaak was gauw uitgelegd en men kwam met plezier en gepaste spoed naar ons toe.
Kennelijk is prio 2 echt nog wel een reden om met een flinke vaart naar ons toe te komen, want slechts 45 minuten na het verzoek om assistentie maakte de Jan &Titia Visser vast.
Na nog eens een kleine 25 minuten lag de Aquarius met haar 14 opvarenden veilig afgemeerd aan ons ponton.
Een guitige kop van een andere ex-student kwam uit het stuurhuis van de Jan & Titia Visser.
Met een grijns die alles zei en opmerkingen die het onderstreepten werd ons door Brian even fijntjes wijsgemaakt wat hij ervan vond.
Dank je Brian, dat vonden we zelf eigenlijk ook wel.

Het tweede motto werd door de overige studenten nog eens flink onderstreept, want het werd een praktijkles die ze niet gauw meer zullen vergeten.
Van radarwaarnemen is niet veel terechtgekomen.
Maar ze weten nu alles van het hoofd bieden aan een precaire situatie door kalm te blijven, iets verzinnen, beseffen wat je nog wél kunt en niet wat je niet meer kunt, samenwerken, het juiste doen op het juiste moment, meldingen maken per telefoon én VHF en gesleept worden. Toch behoorlijk belangrijke zaken voor een zeeman.

Zo werd het een zeer waardevolle les.
Waardevoller dan we ooit gedacht hadden toen we van het ponton vertrokken.

Afbeelding


Afbeelding


Foto's: Peter van der Laan; KNRM station Eemshaven.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

116
Weer een hele belevenis, Menno. En ik neem aan dat er olie uit het koelwaterreservoir kwam of heb ik het mis? Is dit ook weer opgelost?
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

117
Er kwam zwarte meuk uit, Ruud.
Naar de 'best guess" van mijn machinistencollega kwam het waarschijnlijk omdat het motortje nooit echt heeft hoeven werken in zijn werkzame leven bij de provincie.
Toen wij hem een beetje op zijn kneiter gaven kwam alle aangekoekte meuk los en zijn de koelopeningen verstopt geraakt.

Helaas zijn we nog niet heel veel verder gekomen dan dit.
Ook semi-ambtelijke molens draaien langzaam.
Eerst van alles uitzoeken.
Ondermeer of we hiervoor de verzekering kunnen aanspreken.
En dan moet afdeling A weer doorgeven aan afdeling B dat dat uitgezocht moet worden, maar dat kan niet omdat Pietje van afdeling C de papieren die daarvoor nodig zijn zo even niet voor handen heeft etc etc.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

119
Hahaha.
Ja, dat zit er wel in! :D

Maar de toekomstige machinisten staan al te trappelen om aan de klus te beginnen.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

120
Zeeman aan Wal (25)



In deze jubileumaflevering, want 25e, Zeeman aan Wal gaan we het nogmaals hebben over on-line lesgeven.
Verschillende inzichten hieromtrent passeerden reeds de revue.
-Handig.
-Onhandig
-Afstandelijk (letterlijk, vooral)
-En daardoor coronaproof. Dat dan weer wel.
Enfin, leest u vooral de voorgaande afleveringen nog eens na.
Maar dat het vermakelijk, ja zelfs grappig zou worden had ik niet verwacht.
Wat is het geval?

Ons schoolse stelsel vereist helaas nog steeds dat er cijfers gegenereerd moeten worden.
Inzicht en in de praktijk kunnen toepassen doen er minder toe: de cijfers moeten aantonen dát je dat ook kunt.
Iets waarmee ik het hardgrondig oneens ben (en samen met een collega ook een alternatief voor aan het ontwikkelen ben. Maar daarover wellicht later meer), maar goed op dit moment moet het dus nog.

De elektronische leeromgeving (ELO) die wij gebruiken heet ItsLearning.
Een systeem met zoveel mogelijkheden dat het mijn schoolbord-met-krijtjes-inborst vaak laat duizelen.
Eén van die mogelijkheden is het ontwikkelen van een toets die door de student on-line gemaakt kan worden.
Opdrachten, meerkeuze, open vragen, er is van alles mogelijk.
Eén en ander is te beveiligen door vragen per student te husselen, bij meerkeuze de vragen en de antwoorden per vraag per student te husselen, een tijdslimiet voor de gehele toets en per vraag in te stellen, etc.
(De mogelijkheid dat ze geen andere browser of tabblad op hun laptop kunnen openen tijdens het maken van de toets vink ik al niet eens meer aan.
Dan pakken ze gewoon hun telefoon erbij.)
Dit alles uiteraard om overleg per Whatsapp, Instagram, SMS of wat de jeugd tegenwoordig maar ter beschikking staat en de mogelijkheid om het boek ernaast te leggen onmogelijk te maken.
Of in elk geval minder makkelijk, want gelooft u mij: de student is inventief.

Onlangs was het tijd voor een toets Zeemanschap.
Dit vak houdt in dat de student kort gezegd leert hoe een schip nu precies in elkaar steekt.
Van bolder tot anker en van spanten tot accommodatie: alles komt aan bod.

Deze toets ging over waterdichte afsluitingen.
Dus de luiken op het ruim, de deuren, de ventilatiekokers en brandluiken.
Omdat ik vind dat ik tijdens een toets geraadpleegd moet kunnen worden bij onduidelijkheden was ik on-line via Teams.
Er was een indrukwekkende stilte op de lijn.
De camera’s staan bij de studenten al weken niet meer aan.
Iets wat ik niet zo erg vind aangezien velen van hen de lessen in hun bed volgen.
En dat is iets niet op mijn netvlies gebrand hoeft te worden.

Sommige studenten vroegen om toelichting als een vraag niet geheel duidelijk was en lieten daarna hun microfoon open staan.


Een machtig geblader door een boek was het geluid dat door mijn koptelefoon tot mij kwam.
Ik reageerde: “Als je het boek ernaast hebt liggen, doe dan in elk geval je microfoon uit zodat ik dat niet hoor en het ook officieel weet”.
Gevat reageerde de student met: “Kunt u niet in de toets vermelden waar het staat in het boek? Dat zoekt makkelijker”.
Probeer dan nog maar eens stoïcijns professioneel te blijven als docent.
Dat deed ik dus ook niet, ik heb lekker met hem meegelachen.
Het is juist dit soort gevatheid waar ze het aan boord mee gaan redden.
Dat moet je niet afremmen, dat moet je stimuleren.

Een tweede toets ging over het rekenen met tijd en tijdzones.
GMT, UTC, Middelbare Europese Tijd, Standaard, Tijd Lokale Tijd, Zone- en zonnetijd, ja mensen. We hebben het ons aardig moeilijk gemaakt met het uitvinden van het verschijnsel tijd.
Ook hier dacht ik weer de nodige zekerheden ingebouwd te hebben om toetsfraude te voorkomen.
Echter, naar later bleek had ik het tijdsslot waarin de toets gemaakt kon worden niet goed ingesteld waardoor er een hele schooldag beschikbaar was om de toets te maken in plaats van een uur.
En kennelijk had één van de studenten zich opgeofferd om de toets als eerste te maken en de antwoorden onder de medestudenten te verspreiden.
Tijdens het nakijken werd dit bij de tweede, derde student al duidelijk omdat de eerste vraag, zo’n inkomertje zodat het eerste punt alvast binnen is, fout geantwoord was.
En alle drie met dezelfde schrijffouten.
Helaas bleek deze student zoveel fouten gemaakt te hebben dat hij van de 42 te verdienen punten er slechts 17,5 wist binnen te slepen hetgeen een 3,8 + de 1 voor de moeite opleverde.

Later die week had ik de klas in de les en vrijwel alle microfoontjes stonden nog open.
Men vroeg of ik de toets al nagekeken had.
Mijn antwoord was dat ik nog bezig was maar dat de mensen die het rondcirculerende antwoordenblad hadden ingestuurd bij dezen hun cijfer wisten: een 4,8.



Terwijl de microfoontjes één voor éen sloten hoorde ik zo links en rechts nog een half afgekapt vloekwoord binnenkomen.

Wat ik hiermee ga doen?
Ik ben er nog niet uit.
Ergens heb ik er ook nog wel bewondering voor, al die manieren verzinnen om zo gemakkelijk mogelijk een toets te maken.
Modern spieken.

En zeg eens eerlijk.
Gelegenheid maakt de dief.
Zou u het niet doen?
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/