Re: Zeeman aan wal

81
En met deze "Zeeman aan Wal" lopen jullie weer in de pas.
Deze is vers van de pers en deze maand verschenen in "Spuigat".
Veel leesplezier.

Zeeman aan Wal (16)

Wellicht herinnert u zich nog dat ik enige jaren geleden berichtte over een klas waar je extra binding mee hebt.
De klas die onze Z-Pil weer varende kreeg.
De klas waar ik de meelezende reders op attendeerde, omdat er over een paar jaar uitstekende zeelui afgeleverd zouden worden.
En dat ik ze tot die tijd lekker voor mezelf zou houden. (Staat halverwege deze pagina, M.M. : viewtopic.php?f=38&t=9661&start=20 )

Welnu, dat stukje is alweer drie jaar oud.

Onlangs hebben we de Proeven van Bekwaamheden (PvB’s) gehouden en tot mijn “spijt” hebben bijna alle kandidaten het glansrijk gehaald.
En ze hebben het niet gemakkelijk gehad.
Een reisvoorbereiding maken waarbij in meerder havens geladen, gelost en gebunkerd moet worden.
Graag even de stabiliteit berekenen voor de gehele reis, met 10% spare brandstof.
Graag even een complete reisbeschrijving maken, compleet met koersen, verheden, meldpunten, bijzondere navigatiepunten, adressen van agenten, contacten van loodsdiensten, ETA bij elke haven en wat dies meer zij.

En de praktijk PvB loog er ook niet om.
Met de Admiraalgracht, zonder loods, vertrekken uit de Europahaven (Europoort) in matig zicht en druk verkeer, waarbij in de monding van het Beerkanaal ook nog even een onmanoeuvreerbaar schip ontweken moet worden.
Met gematigde vaart terwijl je door de stroom naar het schip toe weggezet wordt.
Graag de voorgeschreven bridgeprocedures voor een volbezette scheepsbrug aanhouden.
Dus een kapitein, officier van de wacht, navigator, communicator en roerganger op de brug (Ja, ja, ze hebben nog veel mensen in dienst bij de gesimuleerde Spliethoffschepen.) die op juiste wijze met elkaar dienen samen te werken.

En als kers op de taart viel tussen de pieren van Hoek van Holland de motor uit terwijl er een tegenligger aankomt en het schip van SB opgelopen wordt.
Graag even het hoofd koel houden en doen wat gedaan moet worden.

Trek dat maar eens als plusminus 20 jarige met slechts een half jaartje stage-ervaring op zak.

En dat deden ze.
Dat deden ze zelfs prima.
Een enkeling moet na zijn tweede stage even terugkomen voor een herkansing omdat het net niet helemaal lekker ging, maar ook dat komt vast goed.
Temeer omdat er dan een extra half jaartje stage-ervaring bijgekomen is.

En nu?
Nu moet ik ze toch echt laten gaan.
De kiekens vlieden het nest, zoals dat zo poëtisch heet.
Mijn kiekens.
Mijn kikkertjes.

Empty nest syndroom zal ik niet krijgen, want de volgende eindejaars staan alweer te trappelen.
Maar deze mannen en vrouw zal ik missen.
Eigenlijk hadden we ze allemaal moeten laten zakken.
Dan had ik ze nog wat langer bij me kunnen houden.

Behouden vaart allemaal, en geniet van dit fantastische beroep dat niet voor een ieder is weggelegd.
Maar wel voor jullie.

"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

83
Kippenvel. Wat een kanjers.
Wat zou mijn ex blij zijn geweest met een dergelijke bezetting, daar konden ze alleen maar van dromen 😉
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

84
Dank jullie wel. :relieved:

Tja, en dan lees ik vandaag dat Boskalis stopt met Nederlandse bemanningen.
"We kunnen geen Nederlanders krijgen.".....

NEEE, stelletje laml#llen!
Jullie willen voor een dubbeltje op de eerste rang zitten.
Dat en niets anders is het probleem.

Kwaliteit kost geld.
Zo simpel is het.

Je betaalt voor een product uit China bijna niets, maar je komt er vrij snel achter waarom dat zo is.
Met bemanningen is het net zo.

Gelukkig zijn de diploma's tegenwoordig internationaal erkend en waarderen ze in landen als Duitsland, Denemarken en Zweden
(en nu nog, voor de Brexit) de UK, nog wel hardwerkende goed opgeleide mannen en vrouwen.
Die 3 keer (want zoveel is het tegenwoordig) kosten, maar hun geld ook waard zijn.

Maar daar komen de heren reders nog wel achter.
Kijk maar:

Afbeelding

De "Egbert Wagenborg" onlangs in Alesund (Norw).
Russische bemanning, naar mij verteld is.
Net zo goed als de mannen die wij afleveren....
NOT! :thumbsdown: >:(
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

85
Even geen schoolgerleateerd verhaal.
Maar deze Zeeman aan Wal mag ook graag andere verhalen schrijven.
Dat deed hij op zee ook al.

Hierbij een verhaal dat gaat verschijnen in het boekje "Schiermonnikoog deel 3".
Verhalen van Schiermonnikoogliefhebbers.
Jullie hebben dus de primeur>
(In het eerste deel van voornoemde serie staat ook een verhaal van mij: "4 seizoenen in een dag".
Dat zal ik ook nog een keertje hier plaatsen.

Wat een Wasser-man!

“Gefeliciteerd, je bent geslaagd”, hoorde ik eind mei 1977 mijn mentor’s stem door de telefoon zeggen.
“Yes, yes yesss!”, was wat ik antwoordde.
Was het niet omdat ik geslaagd was, dan was het wel vanwege het feit dat ik dan met drie vrienden mocht gaan kamperen op Schiermonnikoog.
Voor het eerst zonder ouders op vakantie.
Toxbar, bier, en meiden: bergt u allen. We komen er aan!

Camping Seedune was al geboekt en werd bevestigd.
De fiets werd gecheckt, want met de bus naar Lauwersoog was niet cool, en door je ouders gebracht worden al helemaal niet.
En voor zo’n wereldreis, helemaal van Groningen naar Schier, dan moesten de banden, remmen en verlichting uiteraard in tiptop conditie zijn.
De route werd minutieus uitgestippeld op een kaart.
Een kaart.
Dat was een opvouwbare Google maps die het ook deed zonder stroom.
Briefjes met telefoonnummers en kwartjes voor telefooncellen werden door mijn moeder in een apart portemonneetje gestopt, voor als er wat gebeurde.
Een ouderwetse plunjezak van zeildoek was groot genoeg voor kleding, een tent en genoeg voedsel voor de hele week.
Alsof er op Schier geen eten te koop was.
Wonderwel wist mijn vader dit alles op de bagagedrager van mijn fiets te plaatsen.

De reis begon.
Helaas wist de kaart niet of ik aan het eind van het brandgangetje bij het huis nu links of rechts moest, maar daar kon pa nog even te hulp in schieten.
“Links, je moet richting Zuidhorn”.
Ja, euh. Wist ik heus wel.

De vrienden werden op de afgesproken plek aangetroffen en met zijn vieren werd de reis aanvangen.
Alles ging wonderwel.
Het is verbazend hoe goed zo’n kaart in combinatie met wegwijsborden werkt.
Eigenlijk werd Zoutkamp in verbazend korte tijd bereikt.
Maar toen begon het pas echt.
Het was wel frappant hoe langzaam de kilometertjes op de wegwijsborden in de Lauwersmeerpolder aftelden met windkracht 6 tegen.
Op het laatst moest er zowaar nog even flink doorgetrapt worden om de beoogde boot te halen.
Windkracht 6 tegen of niet: trappen met die hap. Er moest snelheid gemaakt worden.

De boot werd gehaald en een goede twee uur later stonden onze huisjes van doek opgesteld op Seedune.
Eerst maar eens naar de Spar.
Moeders had wel pakjes drinken meegeven, maar nu dat moeders ons niet in de gaten hield moest er een biertje komen, uiteraard.
In de Spar hadden ze behalve bier ook waterpistolen.
En zo stoer en volwassen als we waren, die waren wel erg leuk.
Hoe mooi zou het niet zijn om elkaar in “de bunker” te bestoken met waterpistolen?
Wat nu lasergamen en paintball heet, deden we toen met waterpistolen.
Puntje bij paaltje spelen mannen gewoon graag soldaatje.
Hoe oud ze ook zijn.
Dus dat werd de eerste vakantieaanschaf.

De volgende dag werden de munitiemagazijnen, met water gevulde flessen, in de fietstassen gedaan.
De zaklantaarns van de Hollandse Eenheidsprijzen Maatschappij lagen ernaast, want de verwachting was dat eventuele verlichting uiteraard niet meer aanwezig zou zijn in de bunker.
De eerste munitie werd bij de kraan in het toiletgebouwtje in de pistolen gedaan waarna ze getest konden worden.
Geen soldaat die ten strijde trekt zonder een gedegen wapen-check tenslotte.
Toen onze wapens naar behoren bleken te werken trokken we naar het front.

Eenmaal bij De Bunker aangekomen moest eerst een strijdplan besproken en de taken moesten verdeeld worden.
Dit werd gedaan op wat wij ‘het balkon’ noemden.
Het wat lagere gedeelte dat vanaf de Prins Bernhardweg naast de toren te zien is.
Tijdens de bespreking bleek dat De Bunker niet alleen van beton is gebouwd maar dat er ook bakstenen in verwerkt zijn.
Wellicht zijn die later aangebracht, dat vertelt het verhaal niet, maar er zaten schilfers van los en met die schilfers kon je krassen.
Een woord op De Bunker schrijven.
Onze kreet in die tijd was “PIEPKE!”.
Wat het betekende wist niemand van ons.
Het kon een begroeting zijn, een afscheidskreet, een vloek.
PIEPKE was overal goed voor.
Japanse soldaten riepen ‘Banzai’, weer andere nationaliteiten schreeuwen ‘Huha’ en wij riepen “PIEPKE”.
Of het indruk maakte op een eventuele vijand waag ik te betwijfelen.
Na een half uurtje werk was het resultaat vanaf de weg nog tijden zichtbaar en heette de Wassermanbunker in ons gezin in het vervolg de Piepkebunker.
Over de volle breedte van de ‘toren’ stond in grote oranje/rode krijtletters PIEPKE te lezen.

Tijd voor een verkenning, want er moest ten strijde getrokken worden.
Genoeg mogelijkheden om een spannende strijd te voeren.
Om de bunker heen, maar hoe mooi zou het niet zijn als we in de bunker wisten te komen?
Dan werd het een Amerikanen tegen de Duitsers-strijd.
In die tijd was in de bunker komen zo goed als onmogelijk, omdat alle gaten en ingangen of dichtgemetseld waren, of achter een grote berg zand verscholen zaten.

Aan de zuidkant van de bunker, naast de hoofdingang, was een gat in het zand te zien ter grootte van een konijnenhol.
Na enig gegraaf bleek er een gat achter te zitten.
Later bleek dit een geschutsgat te zijn waar vroeger een wachtsman achter gezeten moet hebben.
Vandaag de dag kan ik mij niet voorstellen dat het kon, maar veertig jaar en waarschijnlijk even zovele kilo’s geleden paste ik door dat gat.
Gewoon een kwestie van zaklantaarn aan, hoofd en schouders door het gat en wroeten maar.
Hoe we er weer uit zouden komen zagen we dan wel weer.
Speciaal voor dit doel bleef een van ons buiten.

Eenmaal binnen werd het doel van het bezoek, soldaatje spelen, volledig vergeten.
Het was te indrukwekkend.
Op de muren waren in vage vergane gotische letters nog echte Duitse kreten als
Kommandant en Generatorraum boven de deurposten te lezen.
In het donker zochten we onze weg door het voor ons totaal onbekende terrein.
Struikelend over skeletten van Duitse soldaten (wat gewoon een steen bleek te zijn) en onze lichamen stotend aan britsen (een uit het beton stekend stuk ijzer) zochten we onze weg door deze ruïne .
Hier moest toch op zijn minst een film van gemaakt worden?
“Indiana Jones and the curse of the Piepkebunker”.

We wisten nog dat er een grote ruimte onder “het balkon” moest zitten, gerekend vanaf de ingang helemaal links.
Dus voetje voor voetje en met behulp van de niet al te felle lichtbundels zochten we onze weg er heen.
Hoe jammer was het dat we allen naar het plafond schenen op het moment dat we de ruimte betraden.
Hadden we naar de grond geschenen dan hadden we kunnen zien dat de vloer een soort van bak was die gevuld was met water.
Niet diep, maar diep genoeg om te struikelen en volledig plat op de buik te vallen.
Kletsnat en geschrokken werd de missie afgebroken en trokken de troepen zich terug.

Eenmaal terug bij het gat bleken mijn maten atletisch genoeg.
Zij wisten zichzelf tot heuphoogte aan hun armen het gat in te trekken en zich als een worm door het gat naar buiten te kronkelen.
Met behulp van de wachtsman buiten stonden zij snel weer in het zand buiten de bunker.
Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg het niet voor elkaar.
De opwinding van een moment geleden veranderde in spanning, spanning veranderde in lichte paniek en lichte paniek in ik-wil-nu-naar-huis-paniek.
Dat was het enige dat ik nog kon denken.
Doordat mijn maten wel al buiten stonden waren zij wat rustiger en bedachten een plan.
Door het gat werden stukken boomstam, stenen en wat dies meer zij door het gat gegooid waar ik een soort verhoging kon bouwen.
Zo kon ik met een hupje bij het gat komen, pakten vier handen mijn armen en werd ik uit het gat gesleurd.

Kletsnat, natrillend van de adrenaline maar beseffend dat we een avontuur beleefd hadden fietsten we naar de camping.
Een avontuur, waar je minstens veertig jaar na dato nog aan terug denkt.
Eenmaal terug bij de tenten trokken we ons eerste biertje van die vakantie open.
“Ktssjj”, deed het lipje van het blikje.
“PIEPKE!”, zeiden wij.
Proost.



[Noot: Om een goed verhaal samen te stellen zijn sommige personages in de gebeurtenissen hier en daar verwisseld. Ook wist ik niet meer zeker of het besproken gat op de omschreven plek zat of ergens anders. De gebeurtenissen zelf zijn echt.]
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

86
Menno M. schreef: 10 jun 2019, 15:22
[Noot: Om een goed verhaal samen te stellen zijn sommige personages in de gebeurtenissen hier en daar verwisseld. Ook wist ik niet meer zeker of het besproken gat op de omschreven plek zat of ergens anders. De gebeurtenissen zelf zijn echt.]
Leuk en herkenbaar verhaal.

Ooit met een paar jeugdvriendjes, ik was toen een jaar of 8, door een erg smal gat onder een schooltje in de buurt van ons huis gekropen, paniek brak uit toen er iemand schreeuwde dat het daar barstte van de oorwurmen. Ik was er doodsbang voor want mij was verteld dat als je er één in je oor krijgt ..........
Iedereen wilde natuurlijk tegelijkertijd door dat smalle gat naar buiten, wat uiteraard niet lukte en ons behoorlijk wat angstzweet opleverde voordat we allemaal ‘gered’ waren.

Ik heb er tot vandaag claustrofobie aan overgehouden.
Zet een zak met goud aan het eind van de kruipruimte onder ons huis, ik laat die daar lekker staan! 🤪

En ook dit:
Jeugdherinneringen willen na verloop van tijd nog wel eens een vertekenend beeld geven, daar ben ik zelf ook achter gekomen. Maar dat heeft ook wel weer zijn charme! 😉


M.vr.gr.

P.s. Als men vind dat deze post afbreuk doet aan het verhaal van Menno, dan heb ik er geen moeite mee als dit verwijderd cq aangepast wordt.

Re: Zeeman aan wal

87
Nee hoor!
Lekker laten staan.
Zo lang het nog een beetje te maken heeft met waar het over gaat heb ík er geen probleem mee .

Voorheen ging het wel eens alle kanten op zodat ik wel eens dacht: Hmm. Mja... :face_with_rolling_eyes:
Maar dit gaat gewoon waar het onderwerp over gaat.
Prima dus. :+1:
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

88
Menno M. schreef: 09 mei 2019, 09:29
Empty nest syndroom zal ik niet krijgen, want de volgende eindejaars staan alweer te trappelen.
Maar deze mannen en vrouw zal ik missen.
Eigenlijk hadden we ze allemaal moeten laten zakken.
Dan had ik ze nog wat langer bij me kunnen houden.

[/color][/i]
Bedankt Menno! 😉

Leren loslaten in dit leven is een proces dat zich maar blijft herhalen en telkens weer pijnlijk blijft.

Maar uiteindelijk zullen we wel moeten, toch? 😕

M. vr.gr.

Re: Zeeman aan wal

89
Zeeman aan Wal (19)

“Al heb ik er maar één iemand mee geholpen dan was het het al waard geweest”, hoor je mensen vaak zeggen.
Wie had kunnen bevroeden dat deze uitspraak zo’n waarheid zou blijken bij studente Y.
Een ietwat teruggetrokken meid, die het liefst achterin de klas zat met een petje diep over de ogen getrokken.
Duidelijk niet gelukkig.
Iets van een jaar na deze constatering vroeg Y of ze mij kon spreken.
Het werd een emotioneel gesprek waarbij, zo realiseerde ik mij al gauw, luisteren een stuk belangrijker was dan spreken.
Het hoge woord kwam eruit.
Y was biologisch Y, maar gevoelsmatig X, een man.
Iets wat mij in het geheel niet verraste.
Een lange begeleiding volgde, waarbij ik vooral mijn gevoel moest volgen, want enige begeleiding voor docenten in deze situatie bestaat er niet.
Een verzoek om hulp bij de transgenderstichting werd maanden en maanden nadat ik die indiende beantwoord met een, samengevat, “wij kunnen voor u niet veel betekenen”.
Fijn, dank u.

De tijd verstreek, stapje voor stapje samen door het proces en het moment brak aan dat X op stage ging.
Hoe kan ik die stagetijd samenvatten?
Wel laten we het er op houden dat de zeevaart, en met name de kustvaart, nog niet geheel klaar is voor transgendercollega’s.
Om maar één van de dingen te noemen die X overkwam: een Russische stuurman zou in een dronken bui wel weer even een echte vrouw van hem maken.
Een handeling waar men aan de wal een aantal maanden de cel voor in moet werd aan boord met de bekende mantel der liefde bedekt. De kapitein was in dezen ook niet echt een hulp met opmerkingen als “jij kiest ervoor om als transgender op een schip te gaan werken, dus nu niet gaan klagen dat je dit soort dingen overkomt.”
Zeemansredeneringen…. Hoe erg kloppen ze soms niet?

Uren heb ik ’s avonds met X aan de telefoon gehangen als hij het leven aan boord totaal niet meer zag zitten en het liefst de volgende haven van boord wilde.
Varen was niets voor hem.
Niet eens om de problemen die het transgender zijn aan boord meebracht, maar vooral het van huis zijn.
Het missen van sociaal leven.
Enfin, de nadelen van het varen wogen zwaarder dan de voordelen.
Lang leve de mogelijkheid van Whatsapp om via WiFi te bellen, anders waren deze gesprekken onbetaalbaar geweest.
Onbetaalbaar bleken ze sowieso, want aan het eind van zo’n soms wel twee uur durende huil, zwijg, vloek en frustratiesuitende telefoonsessie zag X meestal weer een lichtpuntje aan het eind van de tunnel en ging het weer een poosje.
Of dan tenminste tot de volgende sessie.

In elk geval heeft X mij er wel van kunnen overtuigen dat hij geen zeeman was.
Dat dit niet de juiste keuze was geweest.
Daarentegen heb ik X ervan kunnen overtuigen dat hij deze stage wel af ging maken.
Omdat hij dan op zijn minst de rest van zijn leven kon zeggen een MBO afleiding afgerond had.
Omdat hij dan al die criticasters op de vloot een enorme poep recht in het gezicht zou laten ruiken.
Omdat hij dan iets gepresteerd zou hebben waar hij de rest van zijn leven apetrots op zou zijn.
En niet in de laatste plaats: omdat hij mij dan ontzettend trots zou maken.

En zo geschiedde dat aan het eind van het schooljaar een trotse mooie stoere jongeman, vergezeld door veel familie zijn diploma kwam halen.
Voor het schrijven van dit stukje heb ik contact opgenomen met hem en gevraagd of ik dit verhaal mocht publiceren.
En of ik zijn nieuwe naam dat op het diploma staat mocht vermelden.
Dat mocht.
De naam die erop staat?
Givon.
Van het Engelse “given”, een gegeven tweede kans.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

90
Menno, mooi dat je niet alleen als 'oud zeeman' nu als leraar zijnde je kennis en ervaring gebruikt, maar ook dat je je positief opstelt als hulpverlener met een open 'mind' en een luisterend oor de mens bijstaat.
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

91
Ik vind dat de belangrijkste taak van een docent, Ruud.
Zeker net zo belangrijk als het lesgeven.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

92
Dikke kippenvel.
Wat heb jij deze jongeman fantastisch bij kunnen staan.
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

93
Het is een grote eer dat iemand je deelgenoot laat zijn van zo'n persoonlijk en intiem proces, Agnes.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

94
Absoluut. Heel bijzonder
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

95
Zeeman aan wal (20)

Ik ben een zeeman van de middelmatig oude stempel.
Dat wil zeggen: ik sluit mij niet af voor moderne navigatiemiddelen, besef dat de sextant zijn langste tijd allang gehad heeft maar wil wel dat de studenten met de wat ouderwetsere navigatiemiddelen goed om weten te gaan.
Een magnetisch kompas, die het altijd doet, ook als de stroom uitvalt.
Je ogen, die heel vaak vergeten worden. Gewoon naar buiten kijken dus.
Peilen met een peiltoestel.
En de radar.
In zekere zin ouderwets, omdat het al vele decennia bestaat, en tegelijkertijd door technologische ontwikkelingen hypermodern.

En het treft me vaak, frustreert me soms zelfs, hoe de studenten niet beseffen wat voor een geweldig navigatiemiddel het is.
Dat scherm vertelt je zoveel.
Uiteraard wat er om je heen te zien is, maar ook hoe je verzet wordt.
Een parallelle index (een lijntje op het scherm, evenwijdig aan de koerslijn waarbij het object op dat lijntje moet blijven.) op een object en je ziet sneller dat je van je koers afraakt dan de GPS je dat vertellen kan.
Maar dan moet de bediener van de radar wel weten wat voor objecten hij op de radar ziet.
Is dat stipje op het scherm een schip? Een boei? Een baken? Of misschien wel iets dat gewoon in het water drijft?

Menig oefening heb ik op de simulator bedacht om ze daarin te trainen.
Hoek van Holland aanlopen, bij nacht, met radar, ECDIS (elektronische zeekaart) en GPS en dan per keer een element wegnemen zodat uiteindelijk bij de laatste oefening de radar overblijft als mede de lichtjes van de boeien en bakens.
Met als doel: beseffen dat het ene stipje op de radar een schip is en het andere een object dat op de kaart terug gevonden kan worden.
Maar keer op keer blijkt dat die ECDIS heilig is.

Tot ik op een conferentie werd geattendeerd op iets dat “Game Based Learning” genoemd wordt.
Spelend leren dus.
En dus heb ik een oefening ‘Kat en Muis’ samengesteld.
Afbeelding

We zijn in het rijke bezit van zeven bruggen op onze simulator zodat 1 de muis kon zijn en de 6 anderen de kat.
Het geheel werd gesitueerd voor de kust van IJmuiden, en de spelregels waren simpel: ram De Muis voor hij in IJmuiden is en zie maar hoe.
Alle trainingsschepen konden elkaar zien en waren snelle reddingsboten zoals die in Noorwegen rondvaren.
Het werd een spannende strijd waarbij vooraf hele strategieën besproken werden.
Afbeelding

Uiteindelijk wist De Muis nét eerder tussen de pieren te komen dan De Katten omdat hij kon schuilen achter een uitgaande coaster zodat De Katten hem net niet konden rammen.
Tijdens de strijd werd druk overlegd tussen de bruggen per marifoon.

Lessons learned?
-Goede communicatie per marifoon: kort, krachtig, duidelijk.
-Navigatieafspraken maken. Zoals dat later op zee ook moet gebeuren.
-Radarbeeld interpreteren: wíe van de 7 stipjes is nou de muis?
-Onderscheppingskoers bepalen: wat moet ik sturen om bij De Muis te komen én niet de andere katten te rammen?

Bij de o zo belangrijke evaluatie bleken de studenten verrast hoeveel ze eigenlijk geleerd hadden.
Ze dachten alleen maar een leuke middag gehad te hebben.

Moderne technologie?
Niets mis mee!
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

96
Weer een mooi prachtig en dit keer een practisch verhaal met mooie plaatjes hoe het erbij jullie op de Zeevaart school er aan toegaat. Menno, als je geen Apneu had gekregen dan was je waarschijnlijk nooit daar terecht gekomen... 😎
Groet RuudJ
Medewerker AV-Kenniscentrum
ADEM BEWUST, WANT HET LEVEN DUURT MAAR KORT.
Bent u al lid van onze Apneuvereniging? €32,50 / Incasso €30,00/Jaar
Word lid en ontvang 4X het Apneu Magazine + 10X het Apneu bulletin per jaar

Re: Zeeman aan wal

97
Dat valt inderdaad zeer te betwijfelen, Ruud.
Vandaar mijn motto: "Er zijn geen eindes, alleen nieuwe beginnen."
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/

Re: Zeeman aan wal

98
Super weer. Er zouden meer leerkrachten als jij moeten zijn.
Vraagje: ben je weer aan het werk Menno, gaat het goed?
Resmed S9 Mirage SX for her. Van 22 AHI naar 1AHI. Respireo neusdoppenmasker. Een vaste druk van 7. Masker Airfit P 10. Druk verhoogd naar 8.
Masker F en P Brevida. Druk verlaagd naar 7.
Nieuw slaaponderzoek: AHI 33 zonder CPAP

Re: Zeeman aan wal

99
Ik werk nu 3,5 dag in de week.
En dat gaat dermate goed dat er over twee weken weer een ochtend bij komt zodat ik elke dag weer naar school ga.
Om de routine van het elke ochtend opstaan weer terug te krijgen.
"Er bestaan geen eindes. Er zijn alleen nieuwe beginnen." (Menno M.)

Mijn colums verzameld op een blog: https://zeemanaanwal.blogspot.com/